Ο Μιχάλης Π. είναι ένας καινούργιος μου μαθητής, που εδώ και πέντε χρόνια δουλεύει σε κάποιο εργαστήριο σοκολάτας.
Λίγο πριν από το μάθημα και λίγο μετά, κουβεντιάζουμε για τα στραβά και τα ανάποδα αυτής της χώρας αλλά επικεντρωνόμαστε συνήθως στη λειτουργία του Δημοσίου, στους εκνευριστικούς τεμπέληδες που το απαρτίζουν και στην απρεπή έως και επιθετική τους συμπεριφορά.
Τον τελευταίο μήνα, έχω υποφέρει πολύ από τις δημόσιες υπηρεσίες λόγω της άνοιας της μητέρας μου. Επιτροπές, χαρτιά, δημόσια ταμεία, εφορίες, ουρές, ατέλειωτες ουρές και καβγάδες με τους μικρούς αριστερο-δέξιους μανδαρίνους διορισμένους πριν και μετά την «επανάσταση».
Όλοι τους ίδιοι είναι. Η ιδεολογία στο ελληνικό Δημόσιο χρησιμεύει μόνο παραταξιακά σε περίοδο εκλογών. Πουθενά αλλού.
Σκοτεινιασμένος, εκνευρισμένος και απογοητευμένος με αυτό το κακοστημένο προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης, βρέθηκα να συζητώ με το Μιχάλη κάποια μέρα μετά το μάθημα:
─ Δάσκαλε, όλα είναι θέμα τακτικής. Δεν πας στο Δημόσιο χωρίς τα όπλα σου. Χρειάζεσαι όπλα.
─ Και ποια είναι τα όπλα, ρε Μιχαλάκη; Τίποτα κουμπούρια, σαν κι αυτά που βλέπουμε στα μαφιόζικα ελληνορθόδοξα γήπεδα;
─ Όχι δάσκαλε. Κάτσε να σου δείξω τα δικά μου τα όπλα.
Σηκώθηκε, άνοιξε το σακάκι του που το είχε κρεμασμένο σε μια καρέκλα, και μου έδειξε τι είχε στην εσωτερική τσέπη. Σοκολάτες. Μεγάλες σοκολάτες!
─ Και τι κάνεις με αυτές τις σοκολάτες, ρε Μιχαλάκη;
─ Πρόσεξε δάσκαλε, υπάρχει σχέδιο. Ας πούμε, μπαίνεις σε μια δημόσια υπηρεσία και περιμένεις στην ουρά. Αγανακτείς μέχρι να φτάσεις στο γκισέ. Ο χρόνος σου λιγοστός και πολύτιμος. Ξαφνικά, περνάει από μπροστά σου μια Δ.Υ. μεταφέροντας χαρτιά, σουλατσάροντας, κουτσομπολεύοντας κ.λπ., ξέρεις, αυτά που συνήθως κάνουν στο Δημόσιο.
Την ώρα που περνάει από μπροστά σου, της δίνεις μια σοκολάτα και της λες: «Αυτή για σας, την είχα πάρει για μένα, αλλά για να μην πάει χαμένη, δική σας. Ξέρω, πως περνάτε δύσκολα εδώ μέσα με τόση δουλειά (!), καλό θα σας κάνει να την φάτε».
Που λες δάσκαλε, 99 στις 100 φορές, θα σου χαμογελάσει και θα σου πει: «Σας ευχαριστώ πολύ. Εσείς τι περιμένετε;»
Της απαντάς και πάλι 99 στις 100 φορές θα σου πει: «Ελάτε μαζί μου παρακαλώ». Καθάρισες δάσκαλε, καθάρισες!
─ Κι άμα είναι γουρούνα, ρε Μιχαλάκη και δεν πιάσει το κόλπο; Δηλαδή, σκάσει απλά ένα χαμόγελο και αρπάξει τη σοκολάτα και φύγει;
─ Σπάνια περίπτωση αυτό που λες, δάσκαλε. Είναι μεγάλο αφροδισιακό για τις γυναίκες η σοκολάτα. Αλλά κι έτσι να είναι, έχασες μια σοκολάτα, και τι έγινε;
─ Και τι γίνεται άμα είναι εκνευρισμένη η κυρία στο γκισέ, ρε Μιχάλη; Άμα δηλαδή έχει μαλλιοτραβηχτεί με τον προηγούμενο;
─ Τότε είναι που χρειάζεται η σοκολάτα, δάσκαλε. Να δεις πόσο θα αλλάξει η όψη της, κυρίως άμα είναι μεσημέρι, δηλαδή γύρω στις 12, γιατί μέχρι τις 1, το πολύ 1:30, όλες την έχουν κοπανήσει.
─ Κι αν, ρε Μιχαλάκη, είναι 4-5 γκισέδες, σε ποια τη δίνεις τη σοκολάτα;
─ Στην πιο παχουλή κι αν είναι όλες παχουλές, τότε ψάχνεις τη πιο λάγνα. Την κόβεις, you know, από το μαλλί, τις ανταύγειες, το κραγιόν, το μακιγιάζ. Ξέρεις εσύ, μεγάλος άντρας είσαι. Αν μάλιστα οι γκισέδες είναι δίπλα-δίπλα, τότε δίνεις σοκολάτα και στη δεξιά και στην αριστερή, πέρα από αυτή που σε εξυπηρετεί.
─ Τι λες μωρέ! Και γιατί το κάνεις αυτό; Για να τις σαγηνέψεις;
─ Όχι ρε δάσκαλε! Τους δίνεις τις σοκολάτες, για να μην πιάσουν τη κουβέντα μεταξύ τους και αργήσεις. Θα κάνουν τα πάντα να τελειώσεις γρήγορα, για να φάνε τη σοκολάτα.
─ Στ’ αλήθεια τώρα, πιάνει αυτό το κόλπο;
─ Παλαβός είσαι δάσκαλε; Φυσικά και πιάνει. Ξέρεις πόσες φορές μου έλειπε κάποιο χαρτί και με εξυπηρέτησαν; Άσε που σε θυμούνται, και την επόμενη φορά σκίζονται να σε εξυπηρετήσουν. Είναι όπλο η σοκολάτα, δάσκαλε! Μεγάλο όπλο!
─ Για φαντάσου!
─ Η σοκολάτα είναι καλό όπλο και στο καμάκι, δάσκαλε!
─ Δηλαδή;
─ Να ρε παιδί μου, άνοιξη, καλοκαιράκι, οδηγάς και δίπλα σου σκάει μια ωραία κυρία με ανοιχτό το παράθυρο του συνοδηγού. Βουτάς μια σοκολάτα, γράφεις επάνω το κινητό σου και της την αμολάς!
─ Και το ποσοστό επιτυχίας;
─ Ανάλογα πού θα πέσεις. Πάντως, όλες θα τη φάνε τη σοκολάτα!
─ Ρε τι μαθαίνει κανείς, τώρα στα γεράματα!
─ Άκου με που σου λέω δάσκαλε! Ποτέ μην πας σε δημόσια υπηρεσία χωρίς σοκολάτα! Ξέρω που σου λέω.
Δεν ξέρω πόσο σωστός είναι ο μαθητής μου, αλλά θα δοκιμάσω το σύστημα του Μιχάλη όπως και να έχει, και θα επανέλθω με βιωματική καταγραφή.
Βάρδα μόνο μην πέσουμε σε καμιά διαβητική και βγάλει το άχτι της πάνω μας.
