 | «Τότε ελυμαίνοντο οι κλέφτες, οι τε Κολοκοτρωναίοι Θεόδωρος και Ιωάννης αδελφοί, ο Γιώργης από τον Αετόν της Τριφυλίας και ελήστευον πάντοτε τους ομοφύλους των χριστιανούς και είχον άσυλον τα Πηγάδια και την Μάνην. Εκεί είχον το άσυλόν των και ηνάγκαζον δια της ληστείας τους προεστούς δια να τους βάνουν αρματολούς κι ότι δήθεν ούτοι να εμποδίζουν την τε ληστείαν και τη ζωοκλοπήν από τον τόπον και κατά καιρόν τους έβγαναν και μπουγιουρδί του πασιά ως τοιούτους διοριζόμενοι. Αλλʼ όταν τους έκοβαν τα χάρτζια ταύτα ήτοι τους λουφέδες των, εθύμωναν και ήρχιζαν την παλαιάν τους τέχνην με περισσότερην επίτασιν... Όταν τους έπαυαν εγένοντο θηριωδέστεροι... Εις τούρκον ποτέ δεν έβανον χέρι, διότι εσκληρύνοντο και τους κατεδίωκον. Ευχαριστούντο και οι τούρκοι, ότι οι κλέφται ελήστευον τους ομοθρήσκους των χριστιανούς». |
Στρατηγού Π. Παπατσώνη:
«Απομνημονεύματα από των χρόνων
της Τουρκοκρατίας μέχρι της βασιλείας Γεωργίου Α΄»,
σελ. 35-36.
της Τουρκοκρατίας μέχρι της βασιλείας Γεωργίου Α΄»,
σελ. 35-36.
Ποιά ήταν τα κίνητρα αυτών, που ξεσηκώθηκαν το ʼ21; Γιατί το έκαναν; «Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν»; Ήταν εθνικά τα κίνητρά τους ή θρησκευτικά ή και τα δυο μαζί, όπως κατά κόρον προπαγανδίζεται από τη δημιουργία του κράτους και εντεύθεν; Ή μήπως ήταν κοινωνικά / ταξικά, όπως υποστηρίχθηκε αργότερα, από ορισμένους αριστερίζοντες θεωρητικούς;
Τίποτε από τα παραπάνω. Μοναδικός στόχος των εξεγερμένων ήταν οι περιουσίες (χωράφια, χρυσαφικά κ.λπ.) των ανυπεράσπιστων εκείνη την εποχή μουσουλμανικών οικογενειών στην Πελοπόννησο, δεδομένου, ότι ο οθωμανικός στρατός ήταν απασχολημένος με τον Αλή Πασά στην Ήπειρο.
Αν ανατρέξουμε στα κείμενα, που μας άφησαν οι ίδιοι οι «αγωνιστές» του ʼ21 (απομνημονεύματα κ.ά.) ή στα χρονικά, που έγραψαν διάφοροι ξένοι αξιωματικοί και φιλέλληνες, θα βρούμε απίστευτες περιγραφές, που μαρτυρούν, ότι ο μοναδικός σκοπός των ξεσηκωμένων ήταν το πλιάτσικο. Αρβανιτόβλαχοι κ.λπ. επήλυδες στο σύνολό τους εξάλλου, δεν είχαν καμία ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά ενεργούσαν με εντελώς ταπεινά κίνητρα.
Ενώ κέρδιζαν σε μάχες, άφηναν τους οθωμανούς, που κατεδίωκαν, πολλές φορές να φεύγουν και ασχολούνταν με τη λαφυραγωγία αλληλομαχώντας άγρια μεταξύ τους. Πολιορκούσαν τα κάστρα ανυπομονώντας πότε θα πέσουν, γιατί λαχταρούσαν να σφάξουν τους οθωμανούς (άνδρες, γυναίκες, παιδιά αδιακρίτως), ώστε να προσπορισθούν τα τιμαλφή τους (κοσμήματα, οικιακά είδη κ.λπ.). Δεν άφηναν –κυριολεκτικά– ούτε καρφί στον τοίχο! Άνοιγαν ακόμα και τους οθωμανικούς τάφους.
Για το δημόσιο ταμείο δεν περίσσευε βέβαια τίποτε, γιʼ αυτό σύντομα αναγκάστηκαν να αρχίσουν τα δάνεια από το εξωτερικό. Κι αυτά όμως, τα διαγούμιζαν οι «ημέτεροι» κι έτσι πάλι με άδειο ταμείο έμεναν, αλλά επιπλέον ήταν και χρεωμένοι. Νοοτροπία και καταστάσεις, που διαιωνίζονται έκτοτε και φτάνουν με ολέθρια αποτελέσματα μέχρι τις μέρες μας.
240 σελίδες.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δρόμων».
