 | Μερικοί λαοί και πόλεις είχαν τη φήμη, ότι ασκούσαν την πορνεία συνηθέστερα ή πιο αδιάντροπα από τους άλλους. Είναι η περίπτωση των ετρούσκων. Οι γυναίκες τους κατηγορούνταν από τους έλληνες και τους ρωμαίους, πως συμποσιάζονταν με τους άντρες και ξάπλωναν κάτω από τον ίδιο μανδύα. Αυτή η οικειότητα είναι κάτι πολύ μικρό σε σχέση με την συνήθεια, που είχαν οι κοπέλες να φτιάχνουν την προίκα τους κάνοντας εμπόριο με το σώμα τους. Σύμφωνα με τους κωμωδιογράφους, οι αρχές αυτής της διαφθοράς ανάγονταν στις ιερές πορνείες της Βαβυλώνας. |
Ωστόσο, οι λυδές δεν ήταν οι μόνες, που δίνονταν έτσι στον πρώτο τυχόντα. Οι γυναίκες της Κύπρου, των λοκρών και των άλλων πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας έκαναν, όπως λέγεται, το ίδιο. Αυτή η κακή φήμη χρησίμευε ως αντίβαρο στις αρετές, που οι ρωμαίοι καί οι έλληνες αρέσκονταν ν' αποδίδουν στις συζύγους τους, τουλάχιστον κατά τους αρχαϊκούς χρόνους.
Κι αυτό, επειδή κατά την ιστορική εποχή, όπως ανακαλύπτουμε από τους θεατρικούς διαλόγους, τους πολιτικούς λόγους, τη λυρική ποίηση, τα αγγεία, τις νωπογραφίες, τα μωσαίκά, τα νομίσματα ή τις επιγραφές, υπήρχε μια νυχτερινή ζωή, μια ζωή των ηδονών, που συχνά τοποθετείται στους τόπους παραθερισμού, οι οποίοι ήταν τότε της μόδας ή στις «ζεστές» συνοικίες των αρχαίων πόλεων. Αν εξεταστούν σε διαφορετικές εποχές, όλες αυτές έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά και τις ανομοιομορφίες τους, και επηρεαζουν συχνά η μια την άλλη.
Τα ελληνικά αγγεία ή οι νωπογραφίες της Πομπηίας αποκαλύπτουν, όσον αφορά τους αρχαίους, έναν εκλεπτυσμένο ζήλο απέναντι στον έρωτα. Αυτή η εκλέπτυνση δεν παρατηρείτο πάντοτε στις συνοικίες της διαφθοράς της Αθήνας ή της Ρώμης. Η πορνεία ήταν εκεί φυσική, μιας και μονάχα ο άντρας ήταν ελεύθερος να κάνει τη σεξουαλική ζωή της αρεσκείας του.
Από κει προέρχονται οι διάφορες κατηγορίες πορνών και το διαφορετικό τους καθεστώς. Ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες, οι άντρες άλλοτε επιδίδονταν σε έρωτες σύντομης διάρκειας και ελάχιστα δαπανηρούς, και άλλοτε διατηρούσαν σχέσεις πιο μακροχρόνιες και πιο επαχθείς. Μερικοί, παρά τους νόμους, που επέβαλλαν τη μονογαμία, γίνονταν ουσιαστικά θιασώτες του πολυγαμικού έρωτα.
Οι παλλακίδες ήταν τις περισσότερες φορές πόρνες που νοικιάζονταν, και που ήταν εύκολο να τις διώξεις μόλις τις βαριόσουν. Ορισμένοι κωμικοί συγγραφείς μάλιστα, επιβεβαιώνουν με παρρησία, ότι είναι καλύτερα να ζεί κανείς με μια πόρνη, παρά με μια σύζυγο τυραννική και δύστροπη.
Απʼ αυτούς τους έρωτες, συχνά γεννιόντουσαν νόθα παιδιά, των οποίων το πεπρωμένο ήταν πολλές φορές θλιβερό. Αν εγκαταλείπονταν κατά τη γέννησή τους και τα κατάφερναν να γλυτώσουν από το θάνατο, δεν τους απόμενε, προκειμένου να επιβιώσουν, παρα μόνο η πορνεία. Αλλά και αν ανατρέφονταν από κάποιον, διόγκωναν κατά τον ίδιο τρόπο την αγορά της πορνείας, εφόσον δεν μπορούσαν να έχουν βλέψεις στην πατρική κληρονομια. Η φτώχεια, η αγάπη για την πολυτέλεια, η δυνατότητα να εγκαταλείπει κανείς νομίμως τα ίδια του τα παιδιά συνέβαλαν κατα ένα μεγάλο μέρος, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Ρώμη, στην ανάπτυξη αυτού του επαγγέλματος.
Η καθηγήτρια των Κλασικών Γραμμάτων Viοlaine Vanοyeke στο υπό κρίση βιβλίο για το σαρκικό πόθο και το χρήμα, παρουσιάζει πιστά πώς είχαν τα πράγματα σε μια κοινωνία, η οποία, τουλάχιστον θεωρητικά, δεν καταδίκαζε τον σαρκικό έρωτα, και ειδικότερα μας περιγράφει μας την καθημερινή ζωή των εκπορνευόμενων ‒ τόσο των κοριστιών όσο και των αγοριών από τους κλασικούς χρόνους στην Ελλάδα μέχρι την αυτοκρατορική Ρώμη.
Επιπλέον, μας πληροφορεί πώς γινόταν μια γυναίκα πόρνη, περισσότερο από μια μεταστροφή της τύχης (έκθετα παιδιά, αιχμαλωσία από πειρατές κ.λπ.), παρά ύστερα από συνειδητή επιλογή, πού ασκούνταν η εμπορία των σωμάτων (δρομάκια των λιμανιών, πορνεία, κοιμητήρια, ταβέρνες κ.α.), ποια εφιαλτικά τεχνάσματα μαμής απέτρεπαν τις εγκυμοσύνες, ποια ψιμύθια και αλοιφές έκαναν μια πόρνη πιο ελκυστική.
Μας αποκαλύπτει επίσης, μεταξύ άλλων γεγονότων, ποια ήταν η τιμή τους για την τάδε ή τη δείνα «ειδικότητα», όπως και ποιο ποσοστό αφαιρούσαν οι δημόσιοι άνδρες, μέσω των φόρων και οι προαγωγοί υπό το κράτος απειλών.
1 ΣΧΟΛΙΑ
Ανώνυμος 29867
14 Οκτ 2014Δημοκράτες κατά της δημοκρατίας;
Οκτώ πολιτικοί στοχαστές δίνουν τη δική τους διαφορετική ερμηνεία για τους δημοκρατικούς θεσμούς.
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=640293
"Πιο προκλητικός από τον Αγκάμπεν, ο Μπαντιού θεωρεί ότι οι σημερινές δημοκρατίες είναι «επινοημένοι φασισμοί» και θέτει το δίλημμα «κομμουνισμός ή βαρβαρότητα επινοημένων φασισμών;». Το λύνει υπέρ του κομμουνισμού, «ο οποίος απορροφά και υπερβαίνει τον φορμαλισμό των σύγχρονων δημοκρατιών». Ο Μπαντιού, με μια διανοητική τρίπλα, αποδίδει στη σύγχρονη δημοκρατία τα κακά της εφήμερης διασκέδασης: «Διασκεδάστε είναι το αξίωμα για όλους. Εξ ου και η τεράστια βλακεία των σύγχρονων δημοκρατικών κοινωνιών». Είναι εύκολο να καταδικάσει κανείς τη δημοκρατία, εάν την ταυτίσει με έναν τρόπο ζωής. Αυτό που είναι δύσκολο, φαντάζομαι, είναι να παραμένεις δημοκράτης, όταν είσαι τόσο υπερόπτης.
Πιο επιμελής ο Μπενσαΐντ συνεισφέρει ένα κείμενο πλούσιο ως προς τη βιβλιογραφική τεκμηρίωσή του. Θεωρεί ότι η δημοκρατία σήμερα στηρίζεται στον φόβο των φιλελευθέρων για τις μάζες και στο πάθος τους για την τάξη. Δυστυχώς έτσι ταυτίζει την ιδεολογία του συντηρητισμού (φόβος, τάξη) με εκείνη του πολιτικού φιλελευθερισμού. Πιστεύει ότι η δημοκρατία είναι το νομιμοποιητικό κέλυφος του καπιταλισμού: «ο όρος δημοκρατία δεν αποτελεί παρά το ψευδώνυμο του δεσποτισμού της αγοράς». Αντλώντας από τον Ρανσιέρ, ο Μπενσαΐντ εύλογα θέλει τη δημοκρατία «να αμφισβητεί ανυποχώρητα τα χτυπήματα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και τις καταστρατηγήσεις του κράτους εις βάρος του δημόσιου χώρου και των κοινών αγαθών»."
I.Bielidopoulos