Τα μέσα του 19^ου αιώνα είναι μια περίοδος μεγάλων ταραχών για τη Γαλλία. Έχει συσταθεί η Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία με αυτοκράτορα τον Ναπολέοντα Γ΄, ανηψιό του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.

Στις δεκαετίες μετά την επανάσταση, τα καθεστώτα δεν κράτησαν την υπόσχεση για ελευθερία, ισότητα και αδελφότητα. Εξακολουθούν να υπάρχουν εντάσεις μεταξύ της πλούσιας ελίτ και των φτωχών εργατών. Η εργατική τάξη έχει αρχίσει να μαζεύεται σε καφέ και διάφορες αίθουσες και να συζητάει για την ανάγκη αλλαγής της γαλλικής κοινωνίας. Ακούγονται φήμες για εμφύλιο πόλεμο.

Ηγέτης του αγώνα για δικαιοσύνη στο Παρίσι είναι ο 22χρονος δημοσιογράφος Ραούλ Ριγκό, ένας ένθερμος επαναστάτης. Πιστεύει ότι οι φτωχοί δεν παίρνουν ό,τι δικαιούνται. Μιλάει έντονα για τις αλλαγές, που νιώθει ότι χρειάζεται η γαλλική κοινωνία. Αλλά ο ακτιβισμός του, του δημιουργεί προβλήματα με τη γαλλική αστυνομία, που αποφασίζει να τον συλλάβει.

Μια μέρα του 1868, ο Ριγκό βγάζει παθιασμένο λόγο, όταν εμφανίζεται η αστυνομία, αλλά πριν τον πιάσουν, εκείνος τρέχει και ξεφεύγει. Πάει σε ένα σταθμό και παίρνει το πρώτο τρένο. Φτάνει στον τελευταίο σταθμό του και τρέχει προς το σκοτεινό δάσος του Φοντενεμπλό. Κρύβεται δυο μέρες, αλλά, χωρίς τροφή και νερό και με την αστυνομία στο κατόπι του, είναι εξαντλημένος, πεινασμένος κι αδύναμος.

Φτάνει σε ένα ξέφωτο, όπου βλέπει ένα ζωγράφο να ζωγραφίζει. Τον πλησιάζει και του εξηγεί τα βάσανά του. Ο καλλιτέχνης του δίνει τροφή και νερό. Μετά, του συστήνεται. Λέγεται Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ. Σήμερα ξέρουμε ποιος είναι, ένας από τους πιο γνωστούς ζωγράφους, τότε όμως, ήταν άγνωστος.

Ο Ρενουάρ δίνει στο Ριγκό να φορέσει μια ρόμπα ζωγράφου κι ένα κουτί με πινέλα. Περπατάνε μαζί ως την κοντινότερη πόλη αποφεύγοντας την αστυνομία. Στο σταθμό, του βγάζει εισιτήριο για την Αγγλία. Καθώς χωρίζουν, ο φυγάς υπόσχεται αιώνια ευγνωμοσύνη στο ζωγράφο. Ο άνθρωπος αυτός, τον βοήθησε ανιδιοτελώς και δεν επρόκειτο να το ξεχάσει ποτέ.

Η ιστορία όμως, δεν τελειώνει εδώ. Οι άνδρες δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι μοίρες τους έχουν συνυφανθεί για πάντα.

Μετά την εξέγερση της εθνοφρουράς και των εργατών του Παρισιού και την κατάρρευση της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας, μια ριζοσπαστική εργατική επαναστατική κυβέρνηση, γνωστή ως Κομμούνα του Παρισιού, ελέγχει για λίγο την πρωτεύουσα. Είμαστε στα 1871. Ο στρατός της πόλης αντικαθίσταται από πολιτοφυλακή κι αμέσως παίρνονται ευνοϊκά μέτρα για τους εργάτες: Επιβάλλεται πάγωμα των τιμών στα ενοίκια, απαγορεύεται
στα ενεχυροδανειστήρια να πουλούν αγαθά καθώς οι εργάτες είχαν αναγκασθεί να βάλουν ενέχυρο τα εργαλεία τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, κρατικοποιείται η εκκλησιαστική περιουσία, αναβάλλεται η υποχρέωση καταβολής των χρεών και καταργούνται οι τόκοι.

Ο εξόριστος επαναστάτης Ριγκό επιστρέφει στο Παρίσι κι αναλαμβάνει εξέχοντα ρόλο στο νέο καθεστώς. Έχοντας στηρίξει ευθέως την κυβέρνηση παίρνει τη θέση του διοικητή της εθνοφρουράς, γίνεται κάτι σαν αρχηγός της αστυνομίας.

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Ρενουάρ ζωγραφίζει στις όχθες του Σικουάνα, όταν μια ομάδα κομμουνάρων τον συλλαμβάνει. Υποψιάζονται ότι ο καλλιτέχνης είναι στην πραγματικότητα κατάσκοπος του γαλλικού στρατού, γιατί ζωγράφιζε αμυντικά έργα. Αντί να πνίξουν αμέσως τον «προδότη» στο ποτάμι, οι επαναστάτες επιλέγουν να φέρουν τον Ρενουάρ στο κοντινό δημαρχείο για να τον τουφεκίσουν εκεί.

Ευτυχώς για το ζωγράφο, ενώ είναι έτοιμος για να τον εκτελέσουν, περνάει εκείνη τη στιγμή από το δημαρχείο ο Ριγκό, ο οποίος βλέπει μαζεμένο κόσμο και πλησιάζει. Έκπληκτος, αναγνωρίζει αμέσως τον άνθρωπο, που πριν μερικά χρόνια του έσωσε τη ζωή. Ρωτάει γιατί ετοιμάζονται να τον εκτελέσουν κι όταν του λένε ότι είναι κατάσκοπος, δρα άμεσα, προκειμένου να σώσει το φίλο του. Μπαίνει μπροστά στα όπλα, στρέφεται προς το πλήθος και λέει: «Όχι, αυτός δεν είναι κατάσκοπος!». Οι στρατιώτες, βλέποντας ότι ο Ριγκό είναι κυβερνητικός αξιωματούχος, κατεβάζουν τα όπλα κι ελευθερώνουν τον Ρενουάρ. Είναι μια θαυματουργή τροπή. Κανείς δεν περίμενε να γίνει κάτι τέτοιο.

Στα επόμενα χρόνια, ο Ρενουάρ ζωγραφίζει ποιμενικές σκηνές στη γαλλική εξοχή και γίνεται ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της γενιάς του, ηγέτης του κινήματος των ιμπρεσιονιστών. Όταν πεθαίνει, το 1919, θεωρείται από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής μας.

Τίποτε όμως δεν θα γινόταν χωρίς την απρόσμενη συμμαχία του καλλιτέχνη με το φυγά επαναστάτη.