Από το 1946 ως το 1958 οι ΗΠΑ μετέτρεψαν το αρχιπέλαγος των νησιών Marshall του Ειρηνικού σε κρανίου τόπο, με 67 πυρηνικές δοκιμές, οδηγώντας στην εξορία χιλιάδες ανθρώπους.

Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις των δοκιμών αυτών δεν περιορίστηκαν στο έδαφος και στη θαλάσσια περιοχή των νησιών. Η ραδιενέργεια εξαπλώθηκε σε ένα μεγάλο μέρος του Ειρηνικού Ωκεανού με ανυπολόγιστες μέχρι και σήμερα συνέπειες.

Οι συνέπειες αυτές ενδέχεται στο μέλλον να είναι ακόμα πιο καταστροφικές, αν καταρρεύσει ο Θόλος Runit στο ομώνυμο νησί, στον οποίο στη δεκαετία του ’70 ενταφιάστηκαν ραδιενεργά υλικά από τις δοκιμές.


Τα νησιά Μarshall

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα πέντε μεγάλων νησιών, 1.100 νησίδων και 29 κοραλλιογενών ατολών, στον κεντρικό Ειρηνικό. Η έκταση τους είναι 181.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και η θαλάσσια περιοχή που τους αντιστοιχεί είναι κάτι λιγότερο από 2 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός τους σήμερα είναι περίπου 70.000 κάτοικοι.

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τα κατέλαβε η Ιαπωνία και τα κράτησε στην κατοχή της μέχρι το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το 1944, όταν τα κατέλαβαν οι ΗΠΑ, κάποιοι από τους κατοίκους υποχρεώθηκαν να δουλέψουν για τον αμερικανικό στρατό, απομακρύνοντας από αυτά τα συντρίμμια του πολέμου και κατασκευάζοντας στρατιωτικές εγκαταστάσεις για τους στρατιώτες των ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια των εργασιών αυτών οι αμερικανοί εκτόπισαν τον υπόλοιπο πληθυσμό των νησιών στα νησάκια Aomon και Bijire της ατόλης Enewetak, η οποία είναι η μεγαλύτερη ατόλη στον κόσμο.


Godzilla

Στη περίοδο αυτή έχει τις ρίζες της η ιαπωνική προπαγάνδα που θέλει το τέρας Godzilla να έχει γεννηθεί και να ζει σε ένα από τα νησιά.

Σύμφωνα με αυτήν, όταν εισέβαλλαν οι ΗΠΑ στη θαλάσσια περιοχή των νησιών, τα κατέλαβαν όλα εκτός από το νησί Lagos, στο οποίο παρέμεινε μία ιαπωνική φρουρά, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις που δέχτηκε.

Σε μια απελπισμένη αντεπίθεση των ιαπώνων, οι αμερικανοί τους απέκρουσαν και τους έφεραν σε δύσκολη θέση, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο τεράστιος αυτός δεινόσαυρος και κατατρόπωσε τον αμερικανικό στρατό.

Ο Godzilla είναι ουσιαστικά η απάντηση του ιαπωνικού κινηματογράφου στις επιθέσεις των ΗΠΑ στη Hiroshima και στο Nagasaki, και γενικότερα στην ανάπτυξη του πυρηνικού τους οπλοστασίου.

Αργότερα θα γυρίσουν και οι αμερικανοί ταινίες με το δικό τους Godzilla. Σε αυτές φυσικά η αρχική ιστορία θα αλλάξει ριζικά.

Οι πυρηνικές δοκιμές

Τον Ιανουάριο του 1946 το επιτελείο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ επιλέγει τα νησιά Marshall στον κεντρικό Ειρηνικό Ωκεανό για μία σειρά πυρηνικών δοκιμών. Τα νησιά αυτά τηρούσαν όλα τα κριτήρια που είχε θέσει η στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ για την επιλογή ενός σημείου για τις δοκιμές αυτές: Ήταν μακριά από τις ΗΠΑ (7.500 χιλιάδες χιλιόμετρα από την ανατολική τους ακτή), είχαν μικρό πληθυσμό, καλά αγκυροβόλια και κυρίως ήταν υπό τον πλήρη στρατιωτικό και πολιτικό τους έλεγχο.

Οι πρώτες πυρηνικές αυτές δοκιμές ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1946. Παρότι διαχρονικά οι δοκιμές που έγιναν στα νησιά ποσοτικά είναι το 6% του συνόλου των πυρηνικών δοκιμών που έχουν πραγματοποιήσει οι ΗΠΑ σε όλον τον κόσμο, η ισχύς των εκρήξεων τους ξεπερνά το 50% της συνολικής ισχύος των εκρήξεων από όλες τις δοκιμές παγκοσμίως. Η ισχύς των βομβών που ρίχθηκαν μόνο στην ατόλη Bikini ανέρχεται στο 40% της συνολικής ισχύος όλων των πυρηνικών δοκιμών των ΗΠΑ παγκοσμίως.

Την ίδια ώρα που η δολοφονική ραδιενέργεια εξαφανίζει νησιά, μολύνει ανεπανόρθωτα περιβάλλον και ανθρώπους στον Ειρηνικό, οι κύριοι τοπάρχες δε ζητούν επιτακτικά την οριστική λήξη όλων των πυρηνικών δοκιμών και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Ζητούν τη μεταφορά του λαού τους σε ασφαλή σημεία, αν η πραγματοποίηση των πυρηνικών δοκιμών κριθεί απολύτως απαραίτητη. Από ποιους θα κριθεί απαραίτητη και από ποιους θα πρέπει γενικά να κρίνεται αν κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο δεν μας το λένε καθαρά οι κύριοι τοπάρχες. Σίγουρα όχι από τους ίδιους τους κατοίκους της περιοχής. Αν πίστευαν κάτι τέτοιο, δε θα παρέλειπαν να το διευκρινίσουν. Επομένως, από αυτούς που τις πραγματοποιούν και που παίρνουν τις αποφάσεις για την πραγματοποίησή τους, δηλαδή από τους ισχυρούς, τους ιμπεριαλιστές, τους δυνάστες του λαού τους.

Θα δεχτούν όμως οι ηγέτες, λένε, τον εκτοπισμό τους, αν αυτό γίνει για το καλό της ανθρωπότητας. Μας λένε (κι αυτοί) εμμέσως πλην σαφώς ότι υπάρχει το ενδεχόμενο οι πυρηνικές δοκιμές να γίνονται για το καλό μας, οπότε θα πρέπει να υπομένουμε τις καταστροφικές τους συνέπειες, όπως έπραξαν στο παρελθόν οι ίδιοι και οι υποτελείς τους. Όταν αυτά που λες είναι τα ίδια με αυτά που λέει το αφεντικό σου ή ο δυνάστης σου, η ιστορία σου, όσο αμερικανιά και να είναι, δεν μπορεί να έχει happy end.

Στην αυστηρά ιεραρχημένη κοινωνία των νησιών του Ειρηνικού, η στάση των ηγετών τους ταυτίζεται με αυτή της πλειοψηφίας των υπηκόων τους: Υποταγή και δουλοπρέπεια. Επιβεβαιώνει το ρητό ότι οι λαοί, ανάλογα με τη στάση τους, παίρνουν αυτό που τους αξίζει.


Ο Θόλος Runit (the Runit Dome)

Το 1974 οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την κατασκευή ενός θόλου στο νησί Runit της ατόλης Enewetak, για την ταφή των ραδιενεργών και επικίνδυνων για τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον, αποβλήτων 67 βομβών, τα οποία είχαν μείνει στα νησιά μετά τις δοκιμές. Άρχισε να χτίζεται το 1977 ως ένα προσωρινό μέτρο αποθήκευσης των αποβλήτων. Οι ντόπιοι τον αποκαλούν «ο Τάφος».

Ο θόλος έχει περίπου 3,1 εκατομμύρια κυβικά πόδια χωρητικότητα (περίπου 87,800 κυβικά μέτρα), δηλαδή περίπου 35 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων. Έχει 121 μέτρα μέγιστη διάμετρο και μέγιστο ύψος περίπου 8 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Το τσιμέντο της επικάλυψης του έχει περίπου μισό μέτρο πάχος.

Σύμφωνα με ένα έγγραφο του αμερικανικού στρατού που χρονολογείται στο 1981, το 1975 διάφοροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ συζήτησαν τις πιθανές επιλογές καθαρισμού από τα ραδιενεργά απόβλητα. Κάποιοι από αυτούς πρότειναν να πεταχτούν στον ωκεανό, κάποιοι άλλοι να μεταφέρονταν στις ΗΠΑ. Επειδή τόσο η μεταφορά τους στις ΗΠΑ όσο και η εναπόθεση τους στον ωκεανό ήταν πιο ακριβές λύσεις, επιλέχτηκε η φτηνή λύση της κατασκευής του θόλου από τον αμερικανικό στρατό. Στη συνάντηση αυτή ο Warren Johnson, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Πενταγώνου που ήταν ο υπεύθυνος της κατασκευής, ρωτήθηκε σε περίπτωση αστοχίας στην κατασκευή του. Παραδέχθηκε άμεσα ότι την ευθύνη για κάτι τέτοιο θα την είχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο αρχικός προϋπολογισμός ήταν 40 εκατομμύρια δολάρια, αλλά η κυβέρνηση τον έριξε στο μισό αναθέτοντας το έργο στο στρατό, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται: Φτηνά εργατικά χέρια, χρήση των υποδομών του, μη τήρηση μέτρων ασφαλείας, κλπ.

Η εφημερίδα Los Angeles Times αποκάλυψε ότι τουλάχιστον 130 τόνοι ραδιενεργού χώματος είχαν μεταφερθεί στο Runit από την περιοχή πυρηνικών δοκιμών της Nevada στις ΗΠΑ, και ετάφησαν μέσα στο θόλο. Φυσικά, καμία κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν ενημέρωσε ποτέ καμία κυβέρνηση των Marshall για το γεγονός αυτό. Ειδικά το 1986 κατά τις διαπραγματεύσεις για τις αποζημιώσεις…

Η επίσημη εκδοχή είναι ότι αυτό έγινε για επιστημονικούς λόγους, συγκεκριμένα για να μελετηθεί η συμπεριφορά διαφορετικών τύπων εδαφών σε εκρήξεις διαφορετικής ισχύος και κρατήρων. Τότε, γιατί δεν έφεραν και άλλα εδάφη από άλλα μέρη γι’ αυτές τις υποτιθέμενες συγκριτικές μελέτες; Και με ποια κριτήρια επιλέχθηκε το ραδιενεργά μολυσμένο έδαφος της Nevada, μιας περιοχής στην οποία έχουν γίνει αναρίθμητες πυρηνικές δοκιμές;

Η κατασκευή του θόλου έγινε πάνω σε ένα μεγάλο λάκκο-κρατήρα που είχε αφήσει μία από τις εκρήξεις της δεκαετίας του ‘50. Ο πυθμένας και τα πρανή του λάκκου αυτού είχαν υπολείμματα των ραδιενεργών καταλοίπων της έκρηξης μαζί με το μολυσμένο χώμα λόγω της έκρηξης. Κάτω και γύρω από αυτόν, το έδαφος είναι πορώδες, οπότε από εκεί φεύγει μια χαρά το ραδιενεργό υλικό του εσωτερικού του. Πάνω από τα κατάλοιπα αυτά έριξαν το ραδιενεργό χώμα από τη Nevada, μαζί με τα στερεά ραδιενεργά υλικά των νησιών από τις πυρηνικές δοκιμές και από τις δοκιμές όπλων βιολογικού πολέμου, ανακατεύοντας τα με υγρό τσιμέντο.

Πάνω από αυτή τη δεύτερη στρώση ήταν προγραμματισμένο να φτιάξουν ένα θόλο από τσιμέντο. Τότε βρέθηκε κι άλλο ραδιενεργό υλικό, το οποίο έπρεπε να ταφεί. Επειδή η κατασκευή είχε ήδη φτάσει στην κορυφή της, αυτό αναμίχθηκε με το τσιμέντο της οροφής του θόλου. Με άλλα λόγια, η τσιμεντένια σκεπή του περιέχει όχι μόνο σκυρόδεμα, αλλά και ραδιενεργά απόβλητα.

Ανάμεσα στα τοξικά υλικά που εναποτέθηκαν στο θόλο είναι και 400 μικρά κομμάτια πλουτωνίου. Σε μία από τις δοκιμές κάτι δεν πήγε καλά με την έκρηξη και αναγκάστηκαν να κάνουν μία ελεγχόμενη έκρηξη. Τότε πετάχτηκαν από τη βόμβα τα κομμάτια αυτά και σκορπιστήκανε σε όλο το νησί. Τα αφήσανε εκεί εκτεθειμένα για είκοσι χρόνια, παρότι γνωρίζανε ότι το πλουτώνιο είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα και τοξικά ραδιενεργά στοιχεία που υπάρχουν.

Όσα δεν τα πήρε ο άνεμος στον ωκεανό, το 1978 οι στρατιώτες τα μαζέψανε, τα βάλανε σε πλαστικές σακούλες και τα εναποθέσανε μέσα στο θόλο, χωρίς να πάρουν το παραμικρό μέτρο ασφαλείας.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ γνώριζε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Σε μία σειρά αποχαρακτηρισμένων απόρρητων κυβερνητικών εγγράφων του 1972, αναφέρεται η ύπαρξη των κομματιών αυτών σε εκτεταμένες περιοχές στην επιφάνεια του νησιού, ότι αυτή αποτελεί «μία νέα και σημαντική πηγή κινδύνου» και ότι «αναμφισβήτητα η ποσότητα του πλουτωνίου είναι μεγάλη». Παρόλα αυτά, μερικά χρόνια μετά δεν πήρε κανένα μέτρο ασφαλείας και απλά τα έχωσε μέσα στο θόλο, σα να μην τρέχει τίποτα. Άραγε πόση ποσότητα από αυτό το πλουτώνιο διέρρευσε και συνεχίζει να διαρρέει στον ωκεανό από τα πλάγια και κατώτερα μέρη του θόλου;

Ο Paul Griego, ραδιοχημικός που εργάσθηκε τότε στην κατασκευή του, και σήμερα μέλος του συλλόγου των βετεράνων που έχουν εργαστεί σε πυρηνικές δοκιμές, δήλωσε ότι «η όλη κατασκευή του ήταν μία τσαπατσουλιά…Έβλεπα τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει και να κατεβαίνει καθώς κατασκευαζόταν. Ξέρω ότι ο ασβεστόλιθος είναι πορώδης. Και ξέρω επίσης πόσο αρρώστησαν οι άνθρωποι».

Οι συγγραφείς της έκθεσης που συνέταξε η Υπηρεσία του Αμερικανικού στρατού που πραγματοποίησε την κατασκευή (Defence Nuclear Agency) παραδέχονται σε αυτήν ότι ο θόλος «σχεδιάστηκε για την εναπόθεση υλικών και για την προστασία τους από τη διάβρωση, παρά σαν μία ασπίδα προστασίας ενάντια στη ραδιενέργεια». Αυτό ίσως εξηγεί γιατίαναμίχθηκε στερεό ραδιενεργό υλικό με την τσιμεντένια σκεπή.

Μόλις τελείωσε η κατασκευή, η παλίρροια ξέβρασε κι άλλα ραδιενεργά απόβλητα στις ακτές του νησιού Runit. Και ήταν πολλά. Είχαν όγκο πάνω από 90.000 κυβικά μέτρα. Τότε κατασκευάστηκε ένας επιπλέον θάλαμος που κολλήθηκε στη βόρεια πλευρά του θόλου. Μέσα σε αυτόν εναποτέθηκαν τα απόβλητα αυτά. Όταν ξεβράστηκαν κι άλλα, κατασκευάστηκε ένας ακόμα θάλαμος δίπλα στον πρώτο…

Η κατασκευή του από τον αμερικανικό στρατό διήρκεσε τρία χρόνια. Από τους συνολικά 4.000 αμερικανούς στρατιώτες που ήρθαν σε επαφή με τα ραδιενεργά απόβλητα, τουλάχιστον έξι πέθαναν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της μεταφοράς τους και της εναπόθεσης τους στο θόλο, ενώ εκατοντάδες ακόμη εμφάνισαν σοβαρές ασθένειες –μεταξύ των οποίων και καρκίνους– που σχετίζονταν με την έκθεση τους στη ραδιενέργεια. Καμία κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν αναγνώρισε ποτέ την έκθεση στη ραδιενέργεια ως αιτία αυτών των ασθενειών και θανάτων.

Οι στρατιώτες που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του θόλου δε γνώριζαν ότι για πολλές ημέρες είχαν έρθει σε επαφή με ραδιενεργά υλικά. Ο Bob Retmier είχε δουλέψει στην κατασκευή του δύο εξάμηνα, το 1977 και το 1978. Πολλά χρόνια μετά, σε μία συνέντευξη του δήλωσε ότι κανείς δεν τον είχε ενημερώσει ότι ζούσε και εργαζόταν σε ένα ραδιενεργό τοπίο.

Ας δούμε τι είπε για τις συνθήκες εργασίας και την έλλειψη μέτρων προστασίας: «Μας μεταχειρίστηκαν όπως τα μανιτάρια: Μας τάιζαν σκουπίδια και μας κρατούσαν στο σκοτάδι… Μας είχαν εκεί για να αναμιγνύουμε εκείνο το χώμα με τσιμέντο. Δεν υπήρχαν ούτε μάσκες, ούτε αναπνευστήρες, ούτε ειδικές στολές γι’ αυτήν την εργασία. Η στολή εργασίας μου ήταν δύο στρατιωτικές μπότες, ένα κοντό παντελόνι και ένα καπέλο. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Ούτε μπλούζα, ούτε γυαλιά. Έκανε πολλή ζέστη και είχε πολλή υγρασία για να φορέσουμε ο,τιδήποτε άλλο».

Ο Jim Androl χρόνια αργότερα θα πει ότι οι στρατιώτες έπιαναν τα ραδιενεργά μεταλλικά συντρίμμια με τα χέρια, χωρίς γάντια, και τα πέταγαν σε ένα σωρό. Ο Paul Laird, χειριστής μπουλντόζας, εκλιπαρούσε τους ανώτερους του έστω και για μία χάρτινη μάσκα. Αυτοί του είπαν να χρησιμοποιήσει μία μπλούζα για μάσκα προστασίας… Κανένας από τους στρατιώτες δε γνώριζε τι θα έκαναν στα νησιά, μέχρι τη στιγμή που φτάσανε σε αυτά.

Τα τελευταία χρόνια στα νησιά παρατηρούνται ολοένα και συχνότερα μαζικά ξεβράσματα νεκρών ψαριών, ευτροφισμός και αποχρωματισμός ή ακόμα και εξαφάνιση των κοραλλιών. Από το 1993 η στάθμη της θάλασσας αυξάνει κατά 7 εκατοστά το χρόνο, ενώ η μέση αύξηση στον πλανήτη είναι 3 εκατοστά το χρόνο. Αν συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς, το 2030 υπολογίζεται ότι θα έχει αυξηθεί από 11 ως 30 εκατοστά. Αυτές οι μετρήσεις είναι απολύτως ενδεικτικές, αφού δε λαμβάνουν υπ’ όψιν τους πολλούς παράγοντες που, δρώντας σωρευτικά, μπορούν βραχυπρόθεσμα να επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση στα νησιά, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν σε μερικά χρόνια υπάρχει ακόμα ζωή στον πλανήτη, το νερό της θάλασσας θα έχει καλύψει ένα μεγάλο μέρος του θόλου, και όταν έχει παλίρροια ή φουσκοθαλασσιά, αυτός θα απειληθεί ευθέως με κατάρρευση.

Πριν από περίπου είκοσι χρόνια το τσιμέντο της επικάλυψης άρχισε να παρουσιάζει μεγάλες ρωγμές στην επιφάνεια του. Μετά από αλλεπάλληλα διαβήματα των κατοίκων της ατόλης Enewetak, το 2012 το Κογκρέσο των ΗΠΑ ψήφισε ένα νόμο για την «συνεχόμενη παρακολούθηση της δομής της κατασκευής». Από τότε, το Κογκρέσο παρακολουθεί, το τσιμέντο της οροφής συνεχίζει να ραγίζει, και από το πλάι και το κάτω μέρος του θόλου συνεχίζει η διαρροή των ραδιενεργών υλικών στη θάλασσα.

Ο κίνδυνος κατάρρευσης του θόλου είναι μία παλιά ιστορία. Τον τελευταίο καιρό ήρθε ξανά στην επιφάνεια, μετά τη δημοσίευση σχετικών άρθρων σε ιστοσελίδες και εφημερίδες.

Η καταστροφή στο οικοσύστημα των νησιών είναι μεγάλη και ίσως ανεπανόρθωτη. Εξίσου σοβαρές είναι οι επιπτώσεις στη ζωή των κατοίκων. Πέρα από τις ανυπολόγιστες ζημιές στην υγεία τους, φανερές είναι οι συνέπειες που είχε ο πυρηνικός όλεθρος στον κοινωνικό ιστό.


Μετά τις πυρηνικές δοκιμές

Μπορεί το 1958 να σταμάτησαν οι πυρηνικές δοκιμές στα νησιά Marshall, όμως το μαρτύριο δεν τελείωσε εκεί.

Συνέχισαν –και συνεχίζουν μέχρι σήμερα– να χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ για στρατιωτικούς σκοπούς, κυρίως για δοκιμές αντιπυραυλικών συστημάτων και βαλλιστικών και άλλων πυραύλων, αλλά και για πειράματα πάνω σε όπλα βιοχημικού (βιολογικού) πολέμου.


«Συνδεδεμένο κράτος»

Το 1986 τα νησιά έγιναν «συνδεδεμένο κράτος» των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο ευφημιστικός νεολογισμός που αντικατέστησε τότε τον όρο προτεκτοράτο, και που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.

Μάλιστα η σύνδεση αυτή επικυρώθηκε με μία συμφωνία που ονομάστηκε «Συμφωνία Ελεύθερης Σύνδεσης» (Compact of Free Association), αφού πρώτα σχεδιάστηκε στο Πεντάγωνο και στο Λευκό Οίκο. Οι αποικιοκράτες έχουνε μεγάλο ιστορικό κακοποίησης της λέξης ελευθερία και των παραγώγων της…


Μπομπ Σφουγγαράκης

Το ίδιο έτος γεννιέται «στο βυθό του Bikini» το γνωστό καρτούν Μπομπ Σφουγγαράκης. Σε κάποια επεισόδια του γίνονται έμμεσες αναφορές στις πυρηνικές δοκιμές.

Για παράδειγμα, σε ένα από αυτά εμφανίζεται η πόλη «Rock Bottom», η οποία μοιάζει με έναν από τους κρατήρες που άφησαν πίσω τους οι πολυάριθμες εκρήξεις. Κάποιοι πιστεύουν πως η αλλόκοτη εμφάνιση και συμπεριφορά κάποιων από τους ήρωες της σειράς είναι μία μεταφορική αναφορά στην ανθρώπινη μετάλλαξη μετά την έκθεση στη ραδιενέργεια.


Σημερινή χρήση των νησιών

Σήμερα έντεκα από τις ατόλες χρησιμοποιούνται ως στρατιωτικές βάσεις από τον αμερικανικό στρατό, μετά από τη «Συμφωνία» της κυβέρνησης-ανδρείκελο των νησιών με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η συμφωνία αυτή έχει ισχύ ως το 2066.

Οι ατόλες χρησιμοποιούνται ως βάσεις εκτόξευσης και προσγείωσης βαλλιστικών πυραύλων και αντιπυραυλικών συστημάτων, καθώς και για την κατασκευή και έλεγχο αντι-δορυφορικών όπλων. Αυτές είναι οι επίσημες χρήσεις τους.

Στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκαν και για πειράματα πάνω σε όπλα βιολογικού πολέμου. Περίπου 1.200 aμερικανοί και 1.000 ντόπιοι δουλεύουν στη στρατιωτική βάση.

Αυτό θα γίνεται μέχρι τουλάχιστον το 2066. Το έτος αυτό οι ΗΠΑ κατά πάσα πιθανότητα θα παρατείνουν τη «συμφωνία» ως το 2086, όπως προβλέπεται από αυτήν.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς ότι το καθεστώς αποικιοκρατίας και ο βιασμός των νησιών συνεχίζεται μέχρι σήμερα.