Στην ιστορία των τρομερών εφευρέσεων μία γοήτευσε και τρομοκράτησε τον κόσμο όσο καμία άλλη: η ηλεκτρική καρέκλα. Ο θάνατος με την ηλεκτρική καρέκλα είναι γρήγορος και καθαρός. Μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ, πάνω από 4.000 άνθρωποι έχουν εκτελεστεί με την καρέκλα, η οποία ακόμα χρησιμοποιείται σε ορισμένες πολιτείες. Λίγοι όμως γνωρίζουν την ιστορία της εφεύρεσής της.

Η πραγματική ιστορία της ηλεκτρικής καρέκλας από μια σύγχρονη προοπτική είναι ανατριχιαστική. Έχει να κάνει αποκλειστικά με τη μάχη δύο διαφορετικών ανταγωνιστικών ηλεκτρικών συστημάτων, του συνεχούς ρεύματος του Thomas Edison και του εναλλασσόμενου του George Westinghouse. Είναι τρομακτικό να γυρίζεις πίσω και να βλέπεις ότι ανέπτυξαν αυτή την εφεύρεση εν μέρει για να προωθήσουν ένα είδος ηλεκτρικής τεχνολογίας.

Μέχρι τότε, οι κρεμάλες αποτελούσαν τον πλέον δημοφιλή τρόπο εκτέλεσης. Ήταν κάτι σαν πικ-νικ. Τους καλούσες όλους στην πόλη για να δουν την εκτέλεση.

Tο 1887 όμως, η αποτυχημένος απαγχονισμός μιας γυναίκας αποτέλεσε την αφορμή για να αλλάξουν τα πράγματα. Η δολοφόνος με το τσεκούρι Roxana Druse απαγχονίστηκε, επειδή αποκεφάλισε τον άντρα της. Ο απαγχονισμός κατά κανόνα σπάει τον αυχένα του θύματος κι ο θάνατος είναι άμεσος. Αλλά το σκοινί στην περίπτωση της Druse ήταν πολύ κοντό. Όλοι την έβλεπαν να πεθαίνει, ήταν ένας αργός θάνατος. Ίσως επειδή ήταν γυναίκα τράβηξε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Η είδηση κυκλοφόρησε κι αύξησε τους πολέμιους της θανατικής ποινής.

Σχηματίστηκε τότε μια επίσημη επιτροπή εμπειρογνωμόνων, προκειμένου να βρει έναν πιο ανθρώπινο τρόπο εκτέλεσης. Εξετάστηκαν η θανατηφόρος ένεση, το εκτελεστικό απόσπασμα, ακόμα και η γκιλοτίνα. Κάποιος όμως είχε μια πιο ριζοσπαστική ιδέα. Ο Alfred Southwick, ένας εν ενεργεία οδοντίατρος, εμπνεύστηκε από τον τίτλο μιας εφημερίδας. Κάποιος σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία, ενώ επιδιόρθωνε μια γεννήτρια. Ο Southwick σκέφτηκε ότι η ηλεκτροπληξία μπορούσε να αποτελέσει τη σύγχρονη εναλλακτική στον απαγχονισμό.

Ο ηλεκτρισμός εκείνη την εποχή άλλαζε τον κόσμο. Ηλεκτρισμός σήμαινε κινητήρας, δυναμό, ηλεκτρικό φως. Γιατί να μη χρησιμοποιούταν η σύγχρονη τεχνολογία ως θεωρητικά ένας περισσότερο ανθρώπινος τρόπος φόνου;

Μη γνωρίζοντας από ηλεκτρισμό ο Southwick, έστειλε γράμμα σε κάποιον που θεωρούσε ότι μπορούσε να βοηθήσει: στον Thomas Edison, τον πιο διάσημο εφευρέτη ηλεκτρισμού, αυτόν που μας έδωσε τον φωνογράφο και την ηλεκτρική λυχνία. Πολλοί ενδεχομένως να σοκαριστούν, όταν μάθουν ότι ασχολήθηκε και με κάτι τόσο μακάβριο όσο η ηλεκτρική καρέκλα.

Ο λόγος που ο Thomas Edison ενεπλάκη δεν είχε να κάνει με τη θανατική ποινή. Είχε όμως να κάνει με τη δύναμη και το χρήμα. Τη δεκαετία του 1880 ο Edison ανταγωνιζόταν τον George Westinghouse για τον έλεγχο της αναδυόμενης αμερικανικής ενεργειακής αγοράς. Αυτή ήταν η ουσία: ποιος θα φώτιζε την Αμερική. Ο Edison ή ο Westinghouse; Ποιος θα έχτιζε εργοστάσια ενέργειας σε όλο το κράτος και όχι μόνο και θα έκανε τον ηλεκτρισμό το μέλλον;

Το εναλλασσόμενο ρεύμα του Westinghouse πούλαγε περισσότερο από το συνεχές ρεύμα του Edison. Το εναλλασσόμενο ρεύμα διανύει μεγάλες αποστάσεις χωρίς να χρειάζεται υποσταθμούς κάθε λίγα χιλιόμετρα. Επομένως, είναι πιο φθηνό για τον καταναλωτή.

Η μάχη ανάμεσα στο εναλλασσόμενο και το συνεχές ρεύμα θα είχε μόνο ένα νικητή. Η μόνη ελπίδα του Edison ήταν με κάποιο τρόπο να δυσφημίσει το εναλλασσόμενο. Και τώρα, του παρουσιάστηκε η τέλεια ευκαιρία: η εφεύρεση του Southwick για να κάνει την πρώτη θανατηφόρα καρέκλα. Σκέφτηκε ότι ήταν ένα όπλο, το οποίο θα μπορούσε να στρέψει εναντίον του Westinghouse. Το εναλλασσόμενο ρεύμα θα αποδεικνυόταν επικίνδυνο κι οι καταναλωτές θα στρέφονταν στο δικό του, συνεχές ρεύμα.

Το 1886 ο πραγματικός τρόμος της ηλεκτρικής καρέκλας μόλις ξεκινάει. Ο Edison πρέπει να την κατασκευάσει και να τη δοκιμάσει.

Για να κρατήσει απόσταση από το έργο, ο Edison προσλαμβάνει έναν ηλεκτρολόγο, τον Harold Brown. Ο Brown συνδέει φορητές γεννήτριες με μια σειρά ηλεκτροδίων. Πρέπει όμως να μάθει πόσος ηλεκτρισμός χρειάζεται για να σκοτώσει ένα ζωντανό ον. Ένα από τα κακά της ηλεκτρικής καρέκλας είναι ότι έπρεπε να δοκιμαστεί πάνω σε ζώα. Ξεκινά με σκυλιά και σιγά-σιγά φτάνει μέχρι τα άλογα. Η συσκευή φαίνεται λειτουργεί. Προχωρά πλέον, σε μια σειρά δοκιμών πάνω σε ανθρώπους, για να δει πώς μεταφέρεται ο ηλεκτρισμός στο δέρμα. Πάνω από 400 άνθρωποι υποβάλλονται σε ηλεκτροπληξίες.

Δοκιμές χαμηλής τάσης δείχνουν ότι
οι άνω στρώσεις του λιπώδους ιστού είναι κακός αγωγός. Το ρεύμα ψήνει το σημείο εισόδου. Έπρεπε να βρουν μια ουσία που να δρούσε ως υγρό φράγμα ανάμεσα στα ηλεκτρόδια και τη σάρκα. Ο Brown σκέφτηκε να βάλει ένα σφουγγάρι βουτηγμένο σε αλατόνερο. Ένας φυσικός σπόγγος αφήνει το ρεύμα να περάσει από τον εξωτερικό ιστό μέσα στο σώμα, έτσι ώστε το δέρμα να μην καίγεται.

Το 1888 η επιτροπή θανάτου, η επιτροπή δηλαδή που είχε αναλάβει να επιλέξει τη νέα μέθοδο εκτέλεσης, πήρε την απόφασή της προτείνοντας τη χρήση του ηλεκτρισμού. Πίστευαν ότι αυτή θα ήταν μια καθαρή εκτέλεση. Οι άνθρωποι θα πέθαναν ακαριαία, δεν θα ήταν αιματηρό. Θα ήταν ο τέλειος τρόπος για να σκοτώνουν.

Η πρώτη εκτέλεση όμως, δεν πήγε καλά. Η ιστορία της ηλεκτρικής καρέκλας άρχισε το 1890 με μια εκτέλεση, που εξελίχθηκε εξαιρετικά άσχημα. Ο William Kemmler, ένας καταδικασμένος δολοφόνος στη Νέα Υόρκη, έκατσε σε μια καρέκλα από ξύλο βελανιδιάς, μεγάλους δερμάτινους ιμάντες κι ένα μεταλλικό κράνος.

Μόλις πατήθηκε ο διακόπτης, ηλεκτρόδια που ήταν πάνω σε ένα σφουγγάρι στο κεφάλι, έστειλαν ένα θανατηφόρο ρεύμα στο σώμα του. Κανείς δεν ήξερε αν θα λειτουργούσε. Ήταν η πρώτη εφαρμογή σε άνθρωπο με πλήρη ισχύ. Για 17 δευτερόλεπτα, 1.000 Volt διαπερνούσαν το σώμα του Kemmler.

Ένας από τους γιατρούς που ήταν εκεί ζήτησε να κλείσουν το ρεύμα. Αν χρησιμοποιoύσαν πολύ ρεύμα για πολλή ώρα θα έβγαινε μια μυρωδιά καμένου κρέατος στο κοινό και δεν το ήθελαν αυτό. Επίσης, δεν ήθελαν να τον βασανίσουν χωρίς λόγο. Ανακοινώθηκε ο θάνατός του, αλλά μάρτυρες παρατήρησαν ότι ακόμα ανέπνεε.

Όπως και να είχε, η καρέκλα τελικά, λειτούργησε. Ο Kemmler ήταν νεκρός. Η Νέα Υόρκη προώθησε την ηλεκτρική καρέκλα κι ακολούθησαν κι άλλοι. Η καρέκλα όμως, ποτέ δεν απόκτησε τη φήμη που συνέλαβαν οι σχεδιαστές της για ένα γρήγορο, καθαρό θάνατο. Αντίθετα, έγινε συνώνυμο του τρόμου.

Επιπλέον, ο Thomas Edison, ο οποίος είχε συλλάβει την ιδέα της καρέκλας για να καταστρέψει ανταγωνιστή του στις επιχειρήσεις, προς απογοήτευσή του, διαπίστωσε ότι το κοινό δεν συνέδεσε το εναλλασσόμενο ρεύμα του George Westinghouse με την ηλεκτρική καρέκλα. Αντίθετα, η κυβέρνηση το επέλεξε για να φωτίσει την Αμερική κάνοντας τον Westinghouse πολυεκατομμυριούχο.

Και ο Thomas Edison; Το συνεχές ρεύμα του τροφοδοτεί ακόμα τις μπαταρίες μας. Η Edison Electric Company, η οποία λέγεται General Electric είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες. Σήμερα, αξίζει το εκπληκτικό ποσό των 260 δισεκατομμυρίων δολαρίων.