Ο Ναπολέων έχει βυθίσει την Ευρώπη στον πόλεμο. Πετυχαίνοντας τη μία νίκη μετά την άλλη, απαιτεί από τους συμμάχους να του παρέχουν κι άλλους στρατιώτες. Μετά την ήττα του στη Ρωσία το 1812, οι αντίπαλοί του βρίσκουν το θάρρος να του αντισταθούν. Μέχρι και οι πρώσοι.

Ο πρώσος βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β΄ αντιμετωπίζει δίλημμα. Διστάζει να πολεμήσει ενάντια στον Ναπολέοντα. Αλλά στρατός και πολίτες τον πιέζουν να αναλάβει δράση. Απαιτούν να απελευθερωθεί η Πρωσία και η Γερμανία ολόκληρη. Τελικά, αποφασίζει να αντιμετωπίσει τον Ναπολέοντα. Το κάλεσμά του σκορπά ενθουσιασμό στο λαό του. Οι γερμανόφωνοι αρχίζουν να αποκτούν εθνική υπερηφάνεια. Καθιερώνει το παράσημο γνωστό ως «Σιδηρούς Σταυρός». Συρρέουν και οι εθελοντές. Οι κυνηγοί του Λούσταου φοράνε μαύρες στολές με κόκκινες ραφές. Αργότερα, αυτά έγιναν τα χρώματα της γερμανικής σημαίας.

Τον Οκτώβριο του 1813, μαίνεται η Μάχη της Λειψίας. Οι αντίπαλοι του Ναπολέοντα είναι περισσότεροι: Αυστρία, Πρωσία, Ρωσία και Σουηδία έχουν πάνω από 300.000 στρατιώτες. Γάλλοι, πολωνοί και η Συνομοσπονδία του Ρήνου έχουν 200.000. Ήταν η μεγαλύτερη και πιο αιματηρή μάχη στην μέχρι τότε ιστορία. Ξαπλωμένοι εκεί, κείτονταν πνιγμένοι αβοήθητοι στο αίμα τους πεθαίνοντας φρικτά δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες.

Την τρίτη ημέρα, ο πρώσος στρατηγός Μπλύχερ δέχεται επίσκεψη. Οι σάξονες, που πριν ήταν με τον Ναπολέοντα, θέλουν να βοηθήσουν. Οι σύμμαχοι του Ναπολέοντα αλλάζουν πλευρά εν μέσω μάχης. Ο στρατός των πρώσων, των ρώσων και των αυστριακών θριαμβεύει. Ο Ναπολέων υποχωρεί στην άλλη πλευρά του Ρήνου. Η κυριαρχία του επί της Ευρώπης φτάνει στο τέλος της. Πέτυχε όμως κάτι, στο οποίο είχαν αποτύχει όλοι. Την πολιτική γέννηση του γερμανικού έθνους. Τα εθνικιστικά συναισθήματα φαίνεται πως άρχισαν τότε να αναπτύσσονται μακροπρόθεσμα με ενωτικό τρόπο για τους γερμανόφωνους πληθυσμούς.

Το Μνημείο της Μάχης της Λειψίας, γνωστής και ως Μάχης των Εθνών, θυμίζει αυτή την ιστορική στιγμή.

Κατά την εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, η κυβέρνηση της χώρας για πολύ καιρό σκεφτόταν εάν έπρεπε να καταργήσει το μνημείο, το οποίο είχε γίνει σύμβολο του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Αλλά, λόγω του ότι το μνημείο δόξαζε τη «ρωσογερμανική πολεμική συνεργασία», τελικά δεν κατεδαφίστηκε.