Ο Antonio Stradivari, γνωστός και ως Στραντιβάριους (1644-1737), ήταν διακεκριμένος ιταλός κατασκευαστής μουσικών οργάνων.
Σήμερα, τα μουσικά όργανά του είναι τα διασημότερα στον πλανήτη. Κάθε συλλέκτης μουσικών ειδών θέλει να έχει ένα. Το ίδιο και κάθε έμπορος.
Όταν πιάνω ένα από αυτά τα όργανα, υπάρχει πάντα κάτι ξεχωριστό και μαγικό σ΄ αυτό.
Ένα όργανο από τη χρυσή εποχή από την οποία προέρχεται, μπορεί να αξίζει από μερικά εκατομμύρια δολάρια έως 12 ή και 15 εκατομμύρια δολάρια. Αν είναι εξαιρετικό, ακόμη παραπάνω.
Είναι τόσο επιθυμητά για ένα λόγο: Για τον ήχο τους. Υπάρχει μια μαγική αύρα σε αυτό, και εν μέρει, γι΄ αυτό το λόγο ο κόσμος προσπάθησε να καταλάβει ποιο είναι το λεγόμενο «Μυστικό του Stradivari».
Simon Morris, εξειδικευμένος έμπορος βιολιών.
Εδώ και 300 χρόνια, οι κατασκευαστές προσπαθούν να ανακαλύψουν το μυστικό του ήχου του Stradivari. Δοκίμασαν κάθε θεωρία.
Άλλοι μούλιασαν το ξύλο σε θαλασσινό νερό.
Άλλοι το έβαψαν με βερνίκι με ηφαιστιακή τέφρα, είναι άλλο ένα που θυμάμαι.
Όμως, απέτυχαν όλες οι προσπάθειες.
Simon Morris, εξειδικευμένος έμπορος βιολιών.
Το 1999, ένα σκάνδαλο βγήκε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Το πιο διάσημο βιολί του Stradivari λέγεται Μεσσίας (βλ. φωτο). Το περιγράφουν ως το υπέρτατο βιολί.
Όμως, το 1999 υπονοήθηκε, ότι αυτό το ανεκτίμητο κομμάτι μουσικής ιστορίας δεν ήταν αυθεντικό, ότι ήταν απομίμηση.
Η κραυγή μεταξύ των λατρών της μουσικής ήταν εκκωφαντική.
Προκειμένου να την κατευνάσουν, ο Μεσσίας υποβλήθηκε σε εξέταση από ειδικούς επιστήμονες.
Ήταν συναρπαστική στιγμή για μένα, όταν το έβγαλαν από τη θήκη.
Φόρεσα τα γάντια και το έβαλαν στα χέρια μου.
Είπαν: «Ένα μουσικό όργανο αξίας εκατομμυρίων δολαρίων. Τώρα, Grissino-Mayer, κάνε ό,τι θέλεις με αυτό».
Dr Henri Grissino-Mayer, ειδικός δενδροχρονολόγησης.
Ο Henri, καθώς και άλλοι ειδικοί δενδροχρονολόγησης, μελέτησαν το ξύλο του Μεσσία.
Όταν το είδα αυτό, ήξερα ότι δεν ήταν απομίμηση, δεν ήταν αντίγραφο.
Ήταν ένα όργανο της εποχής του Antonio Stradivari και, κατά πάσα πιθανότητα, κατασκευάστηκε από τον ίδιο.
Dr Henri Grissino-Mayer, ειδικός δενδροχρονολόγησης.
Έτσι, το ξύλο του Μεσσία έδωσε στο πιο διάσημο βιολί του κόσμου πιστοποιητικό γνησιότητας, αλλά αποκάλυψε και κάτι πολύ πιο συναρπαστικό, που είχε σχέση με τον Ήλιο.
Ξέρουμε, ότι κάθε δακτύλιος αντιπροσωπεύει ένα χρόνο ζωής του δέντρου, αλλά και το πάχος κάθε δακτυλίου είναι εξίσου σημαντικό.
Ένας πλατύς δακτύλιος μας λέει, ότι στη διάρκεια αυτού του χρόνου, το δέντρο αναπτύχθηκε γρήγορα.
Ένας λεπτός δακτύλιος δείχνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ότι το δέντρο αναπτύχθηκε με αργούς ρυθμούς.
Ο Μεσσίας είχε εξαιρετικά λεπτούς δακτύλιους, τόσο στριμωγμένους μεταξύ τους, που το ξύλο ήταν τρεις φορές πιο πυκνό από το αντίστοιχο ενός μοντέρνου οργάνου. Αρκετά πυκνό, ώστε να δημιουργεί έναν εξαιρετικό ήχο.
Χειμωνιάτικο τοπίο με παγοδρόμους (Hendrick Avercamp, περ. 1608).Όμως, γιατί ήταν τόσο πυκνό αυτό το ξύλο και τι σχέση έχει ο Ήλιος με αυτό;
Όταν ο Stradivari έφτιαχνε βιολιά στις Ιταλικές Άλπεις, ο Ήλιος συμπεριφερόταν πολύ περίεργα. Μεταξύ του 16ου και 19ου αιώνα, η δύναμή του μειώθηκε. Οι λίμνες πάγωσαν, οι μέρες έγιναν πιο σκοτεινές. Ήταν μια Μικρή Εποχή των Παγετώνων.
Τώρα, φανταστείτε ότι είστε ένα δέντρο που αναπτύσσεται κοντά στο σπίτι ενός συγκεκριμένου δημιουργού βιολιών. Θα χρησιμοποιούσατε και την τελευταία ακτίνα του μειωμένου φωτός του Ήλιου, αλλά θα αναπτυσσόσαστε με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς.
Η υπόθεση του dr Henri Grissino-Mayer είναι ότι ο Ήλιος ή η έλλειψη του, δημιούργησε εξαιρετικά πυκνό και εξαιρετικά μουσικό ξύλο ελάτης.
Αυτό είναι το μυστικό του υπέροχου ήχου των συγκεκριμένων βιολιών.
