Υπάρχει ένα μέρος στην Ιαπωνία, που κάποιοι πιστεύουν ότι έχει υπερφυσικές δυνάμεις.

Όταν σκέφτονται την Ιαπωνία οι περισσότεροι, μάλλον σκέφτονται σούσι, σάκε και σαμουράι. Και φυσικά, τα φώτα νέον του Τόκιο.

Μακριά από την πρωτεύουσα όμως, υπάρχει ένα ιερό όρος, το Γιουντόνο, όπου ζει ένα απομονωμένο τάγμα μοναχών. Για πάνω από χίλια χρόνια, αυτοί οι ερημίτες των κορυφών αναζητούν την αληθινή διαφώτιση. Για να το πετύχουν, πιέζουν τον εαυτό τους στο κατώφλι του θανάτου.

Κοντά στη δυτική ιαπωνική ακτή, το όρος Γιουντόνο αποτελεί πνευματικό λιμάνι για ντόπιους και προσκυνητές. Λατρεύεται για τις δυνάμεις αναγέννησης που πιστεύουν ότι έχει, οι οποίες κρατάνε το κλειδί της αθανασίας.

Εκεί βρίσκεται ο ναός Νταϊνίτσιμπο, ο τόπος γέννησης της πιο επικίνδυνης θρησκευτικής πρακτικής του κόσμου, όπου λατρεύονται μουμιοποιημένα πτώματα μοναχών.

Θα διηγηθούμε μια φρικτή ιστορία, ώστε να αντιληφθείτε πώς ξεκίνησαν όλα.

Περίπου 1.400 χρόνια πριν, στην καρδιά του πευκοδάσους, μια ομάδα μοναχών συνδύασε ιδέες του βουδισμού, του σαμανισμού και τοπικών θρησκειών κι έφτιαξαν μια νέα πίστη, το σουκέντο.

Οι μοναχοί σουκέντο θεωρούν το βουνό αυτό ιδανικό μέρος για τη διαφώτιση μέσω του πόνου.

Με διαλογισμό, ανάγνωση των σούτρα και ανάβαση στο βουνό,
ακούς το τραγούδι των πουλιών, νιώθεις τη φύση γύρω σου και την ομορφιά των δέντρων.

Κέιζεν Σιραχάτα, μοναχός.

Μέχρι εδώ, θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει ότι είναι ίσως πνευματισμός. Από εδώ και πέρα όμως, τα πράγματα αρχίζουν να αγριεύουν. Οι μοναχοί ετοιμάζονται για μεγάλες πορείες στο βουνό, οι οποίες είναι η κορυφή του παγόβουνου ή μάλλον του... παγωμένου βουνού.

Μπαίνω στον παγωμένο καταρράκτη, για να φτιάξω σωματική αντοχή.
Αυτό θα με βοηθήσει να φτάσω κοντά στο δάσκαλό μας, τον Κόμπο.

Προσκυνητής.

Ο Κόμπο Νταΐσι, όπως πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες κι όλοι οι υπερήρωες, έχει μια επική ιστορία.

Είναι αρχές του 9^ου αιώνα. Ο σεβάσμιος μοναχός φτάνει σ' αυτό το βουνό κι εντυπωσιάζεται από την ιερή του δύναμη.

Ο Κόμπο ένιωσε την ενέργεια εδώ. Έτσι, αποφάσισε να χτίσει το ναό σε αυτό το μέρος.
Ορκίστηκε να βοηθήσει τον άνθρωπο.
Προκειμένου να το πετύχει, ανέπτυξε μια νέα πίστη, που θα βοηθούσε να εισακουστούν οι προσευχές.

Γιουγκάκου Έντο, Αρχιερέας του ναού Νταϊνίτσιμπο.

Ο Κόμπο ξεκινά μια ακραία μορφή της θρησκείας σουκέντο. Περιλαμβάνει πολλές προσωπικές στερήσεις. Ζει σχεδόν χωρίς φαγητό. Πιστεύει, ότι αν ελαφρύνει από λίπος, μύες και υγρασία, θα φτάσει στο κατώφλι του θανάτου και στην αληθινή διαφώτιση. Θα ζει και θα διαλογίζεται για πάντα.

Η έλλειψη τροφής βέβαια, τελικά τον σκοτώνει. Το μουμιοποιημένο πτώμα του λατρεύεται ως ζωντανός Βούδας.

Για εκατοντάδες χρόνια, πολλοί ιάπωνες μοναχοί θέλουν να γίνουν μούμιες, όπως ο Κόμπο, αλλά λιγότεροι από τριάντα κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη διαδικασία. Ένας τους βρίσκεται στο ναό Νταϊνίτσιμπο, ο Σινιοκάι Σόνιν.

Η διαδικασία της αυτομουμιοποίησης

Είναι 1783. Ο Σινιοκάι είναι πάνω από ενενήντα ετών, όταν ξεκινάει τη διαδικασία της αυτομουμιοποίησής του. Ευλαβής μοναχός στην πιο πολλή ζωή του, έβλεπε το χωριό του να πεινάει. Πίστευε ότι ήξερε τι έπρεπε να κάνει: Να γίνει ένας ζωντανός Βούδας ελπίζοντας η θυσία του να σώσει το χωριό.

Η συνέχεια δεν είναι για φοβιτσιάρηδες και μην προσπαθήσετε να το δοκιμάσετε αυτό σπίτι.

Τις πρώτες χίλιες μέρες, ο Σινιοκάι τρώει μόνο καρπούς και σπόρους ανεβοκατεβαίνοντας το βουνό αρκετές φορές. Στο τέλος —χωρίς να κλέψει— έχει περίπου 0% λίπος.

Τις επόμενες χίλιες μέρες, τρώει φλοιό δέντρων και ρίζες.

Μετά, περνάει στο τελευταίο βήμα. Από εκεί δεν υπάρχει επιστροφή. Πίνει τσάι από χυμό δέντρου λάκας.

Θα τονίσω ότι με το χυμό του Toxicodendron Vernicifluum, όπως είναι η επιστημονική ονομασία του, βάφουν κεραμικά στην Ιαπωνία. Είναι πολύ τοξικός.

Πίνοντας αυτό το τσάι, ο μοναχός κάνει εμετό. Σαν να μην έφτανε αυτό, το νερό της πηγής που το φτιάχνει, περιέχει ίχνη αρσενικού.

Το τσάι όχι μόνο στεγνώνει τα όργανά του, αλλά σκοτώνει και τα σκουλήκια, που διαλύουν το σώμα μετά το θάνατο.

Αποφασισμένος να γίνει ο ζωντανός Βούδας, ο αποστεωμένος Σινιοκάι μπαίνει σε πέτρινο τάφο με ένα σωλήνα αέρα από μπαμπού. Κάθεται στη στάση του λωτού και βάζει αρσενικό στα ούλα του, για να επιταχύνει το χαμό του από τα επίγεια. Κάθε μέρα, χτυπάει ένα κουδούνι ότι είναι ακόμα ζωντανός.

Όταν το κουδούνι τελικά σταματάει, αφαιρούν το σωλήνα. Ο τάφος σφραγίζεται και θάβεται.

Μετά από χίλιες μέρες, ο τάφος ανοίγει και το σώμα του είναι άθικτο. Η μουμιοποίηση πέτυχε.

Το πτώμα καθαρίζεται και ντύνεται, ώστε ο Σινιοκάι να λατρευτεί ως ζωντανός Βούδας.

Μέχρι σήμερα, βρίσκεται στο ναό Νταϊνίτσιμπο. Το φροντίζουν οι άλλοι μοναχοί. Του αλλάζουν ρούχα κάθε λίγα χρόνια, για να είναι πάντα κομψός.

Ένας ζωντανός Βούδας διάλεξε αυτό το μονοπάτι για τη διαφώτιση.
Να μειώσει τον πόνο του κόσμου. Θυσιάστηκε για κάτι πιο μεγάλο από τον ίδιο.
Στα μάτια μας, είναι ο δρόμος για την αθανασία.

Γιουγκάκου Έντο, Αρχιερέας του ναού Νταϊνίτσιμπο.

Απ' ότι φαίνεται λοιπόν, πτωματολατρία δεν εξασκείται μόνο στο χριστιανισμό.