Τούτʼ η γη μας με τʼ αρχαία, γη δεν φαίνεται τυχαία. Τούτʼ η γη των Παρθενώνων, βγάζει πλήθος ημιόνων. Τούτʼ η γη των καφενέδων, βγάζει πλήθη κουνενέδων. Τούτʼ η γη με τους κοτίνους, βγάζει πλήθος Αρλεκίνους και κηφήνας και παλιάτσους, πούχουν μάγουλα και μπάτσους. Τούτʼ η γη μας η Ρωμιά, βγάζει τόση φρονιμιά, που δεν την χωρεί το σπίτι, του Ζωρζή Δρομοκαΐτη. aaaaaaaaaa(Γ. Σουρή, απόσπασμα από το ποίημα «Ο Ρωμιός»).

Φανταστείτε έναν τριτοκοσμικό, εξαθλιωμένο υπάνθρωπο του κόσμου μας, τελευταίο σε όλες τις στατιστικές (παχυσαρκία, ατυχήματα, ναρκωτικά, φτώχεια, υπογεννητικότητα, εκτρώσεις, καισαρικές τομές, πολυφαρμακία, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, αρρώστειες, ναρκωτικά, ανάπτυξη, πολιτισμό, παιδεία, αθλητισμό, επιχειρηματικότητα, καθαριότητα, οικολογία, διαφθορά, επιδειξιομανία, τζόγο, εθνική οικονομία, κακοποιήσεις της φύσης και των ζώων) κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους σας.

Φυσικά, αρκετοί θα ισχυρίζονταν, ότι αυτός ο απολίτιστος ουραγός όλων και υπάνθρωπος θα έπρεπε να κατάγεται κάπου απʼ τις τριτοκοσμικές χώρες του κόσμου μας ή να είναι κάποιος αμόρφωτος αφροαμερικανός, κάποιος άγριος μαύρος της Αφρικής ή κάποιος ιθαγενής λατινομιγάς ή ακόμα και μογγόλος ασιάτης… 

Στον αντίποδα του αρχαίου κλέους

Όλοι εμείς, οι κάτοικοι αυτής της χώρας είμαστε υπερήφανοι, που είμαστε οι απόγονοι ενός απʼ τους σπουδαιότερους και λαμπρότερους λαούς της αρχαιότητας, τους έλληνες. Έτσι, σήμερα οι πλείστοι εξʼ ημών λέμε, ότι τα πάμε καλά με τους προγόνους μας, με την πατρίδα μας, με το έθνος μας και με την ιστορία μας. Θαυμάζουμε τον Περικλή και τη δημοκρατία, τον Λεωνίδα με τους 300, τον Μέγα Αλέξανδρο, τους φιλοσόφους και τους επιστήμονες καθώς και τα επιτεύγματά τους, τους αθλητές, τα λαμπρά αρχαία οικοδομήματα, τʼ αγάλματα, τους ναούς κ.ά.

Ουσιαστικά όμως, χρησιμοποιούμε τους αρχαίους έλληνες, όταν μας συμφέρει και εντελώς φαρισσαϊκά, αφού απʼ την άλλη μεριά τους κατηγορούμε για ειδωλολατρία, ομοφυλοφιλία και παιδεραστία, οκνηρία και τεμπελιά, ότι κατείχαν απάνθρωπα δούλους, ότι ήταν κακοί κατακτητές άλλων λαών, ότι ήταν μισογύνηδες και άλλα παρόμοια.

Επίσης, δοξάζουμε και υμνολογούμε όλους τους αγίους-εβραίους και μή, της χριστιανικής Ορθοδοξίας (δηλαδή τους δολοφόνους του ελληνικού πολιτισμού και του έλληνα ανθρώπου). Θαυμάζουμε επίσης τους ρωμαίους κατακτητές μας, που μας μετάλλαξαν με την βία μέσω της χριστιανικής θρησκείας σε ρωμιούς και το χριστιανορθόδοξο παρακμιακό και μεσαιωνικό ανατολικό ρωμαϊκό κράτος (Βυζάντιο), που δημιούργησαν. Αυτό το υβριδικό πάντρεμα του ελληνισμού με την ορθοδοξία έγινε απʼ την περίοδο του ʼ21 και εντεύθεν και κυρίως μετά την παράνομη ανατροπή του Όθωνα απʼ το παρακράτος της Ρωμιοσύνης, λίγο πριν τα τέλη του 19ου αιώνα.

Σαν να θέλουμε δηλαδή να παντρέψουμε ιδεολογικά τους ναζί με τους εβραίους (τους θύτες με τα υποτιθέμενα δηλαδή θύματα) δημιουργώντας ένα νέο έθνος, τους νεοεβραιοναζί. Και να απαιτήσουμε να είναι υπερήφανος αυτός ο νέος λαός υποστηρίζοντας ότι οι ναζί είναι η συνέχεια των εβραίων! Ο ορισμός της σχιζοφρένειας.

Ταλιμπάν νεορωμιός ή κοινώς νεοέλληνας. (Γελοιογραφία του Σπύρου Δερβενιώτη).

Και για νʼ αρχίσουμε να μπαίνουμε σιγά σιγά στην ουσία του πράγματος. Είμαστε όλοι μας ρωμιοί,. Το ότι φέρουμε το όνομα έλληνες κι ότι μιλάμε την μετεξέλιξη της αλεξανδρινής κοινής γλώσσας (όπου κι αυτή τείνει να εξαφανιστεί απʼ την ρωμαίικη επέλαση των greeklish) δεν σημαίνει, ότι είμαστε και έλληνες!

Η σύγχυση ταυτότητας

Ποιό είναι όμως, το αίτιο της ασθένειας, που τροφοδοτεί συνεχώς τη σχιζοφρένεια του νεορωμιού; Η σύγχυση ταυτότητας, που δημιουργείται απʼ την τριτοκοσμική παραπαιδεία του. Ο νεορωμιός από γεννησιμιού του κουβαλάει διάφορα επίθετα, που τον χαρακτηρίζουν ως πολιτιστική και εθνική οντότητα, χωρίς όμως να καταλαβαίνει την έννοια και την σημασία των επιθέτων αυτών. Δηλαδή, οι λέξεις όπως έλλην, ρωμιός, γραικός, γραικύλος, ραγιάς, τον συνοδεύουν καθʼ όλη την διάρκεια της ζωής του, χωρίς ποτέ να μπορέσει να συνειδητοποιήσει και ν΄ αντιληφθεί τί πραγματικά πρεσβεύουν, δημιουργώντας τεράστια σύγχυση στον εγκέφαλό του.

Το άγαλμα του Γρηγορίου Ε΄ καμαρώνει το άγαλμα του Αδαμάντιου Κοραή στην οδό Πανεπιστημίου. Θύτης και θύμα, εκπρόσωποι δύο ολοκληρωτικά αντιθέτων ιδεολογιών (χριστιανισμός - ελληνισμός) τιμούνται από κοινού απʼ το σύγχρονο παρακράτος μας. Η ρωμαίικη σχιζοφρένεια του ελληνοχριστιανισμού.

Ας δούμε εν συντομία την πραγματική έννοια και σημασία των ονομάτων, που μας χαρακτηρίζουν ως πολίτες της χώρας μας:

Γραικός: «Κατά τον Αριστοτέλη (Μετεωρολογικά Α΄, 14) γραικοί εκαλούντο οι Έέληνες οι κατοικούντες μετά τον κατακλυσμόν του Δευκαλίωνος περί την Δωδώνην και τον Αχελώον. Την παλαιότητα του ονόματος ενισχύει και η παρά του Ησιόδου εις καταλόγους μνεία επωνύμου ήρωος Γραίκου, υιού του Διός και της Πανδώρας». («Εγκυκλοπαιδικό Λεξικόν Ήλιος», λήμμα Γραικός).

Το όνομα «γραικός» μαζί με το «έλλην» προωθήθηκε από τους ελληνίζοντες διαφωτιστές, τους φιλικούς και τους φιλέλληνες της Ευρώπης πριν και μετά το '21. Σήμερα, οι πλείστοι αδαείς συμπολίτες μας θεωρούν το όνομα γραικός αρνητικό ως προς τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό τους, χωρίς να ξέρουν γιατί.

 

Το Σουλτανάτο Rum (1077-1327) με πρωτεύουσα αρχικά το Izmit (Νίκαια) και αργότερα το Konya (Iκόνιο), υπήρξε το αρχαιότερο, μεγαλύτερο και μακροβιότερο κράτος στην Μ. Ασία πριν την άνοδο των οθωμανών. Το όνομα Rum είναι το όνομα, που κουβαλάμε μέχρι  σήμερα ως ρωμιοί.

Σχεδόν επί συνόλου οι συμπολίτες μας δεν γνωρίζουν, ότι ο βάρβαρος παρακμιακός ρωμιός αντικατέστησε πλήρως τον έλληνα άνθρωπο κατά την διάρκεια της χριστιανικής ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο). «Οι χριστιανοί συγγραφείς εχρησιμοποίουν την λέξιν έλλην με την σημασίαν του ειδωλολάτρης» («Εγκυκλοπαιδικό Λεξικόν Ήλιος», λήμμα Έλλην ).

Ο έλληνας ταυτίστηκε με την ειδωλολατρεία κατηγορία που ήταν αρκετή για να επισύρει την θανατική ποινή: «Επειδή έχουν συλληφθεί μερικοί, οι οποίοι διακατέχονται από την πλάνη των ανοσίων και μιαρών ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο θεό… θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών… Θα παρεμποδίσουμε κάθε μάθημα που διδάσκεται από αυτούς που πάσχουν από την νόσο των ανόσιων ελλήνων… Οι περιουσίες των ανθρώπων αυτών θα δοθούν στο δημόσιο, ενώ οι ίδιοι θα παραδοθούν στην εξορία. Αν κάποιος κρύβεται μέσα στο κράτος μας και πιαστεί να θυσιάζει και να διαπράττει το αμάρτημα της ειδωλολατρίας, θα υποβληθεί στις έσχατες τιμωρίες… Θεσπίζουμε τους ίδιους νόμους για τους αλητήριους έλληνες…» («Ιουστινιάνειος Κώδικας» 1.11.10).

     Ο φραπές αποτελεί μία "μεγάλη ανακάλυψη", αλλά και το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης Ρωμιοσύνης. Πίνεται κατά κόρον απʼ όλους τους ρωμιούς ως ιεροτελεστία, συνοδεία τσιγάρου, κινητού, κλειδιών και γυαλιών ηλίου… (Φωτο: milos-greece.com, γελοιογραφία: Σάκη Κουτσαντά.)

Απʼ την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου και καθʼ όλη την περίοδο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οι τιμωρίες για τους «αλητήριους, ανόσιους και μιαρούς έλληνες» εξελίχθηκαν σε φρικτά βασανιστήρια. «…Δεν θα χάσει μόνο την περιουσία του η οποία θα προγραφεί, αλλά θα υποστεί σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα…» («Ιουστινιάνειος Κώδικας» 1.11.8.). Με αυτές τις μεθοδεύσεις οι έλληνες κάτοικοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας γενοκτονήθηκαν ή μεταλλάχθηκαν σε ρωμιούς. Πίσω απʼ την μεθόδευση αυτή βρισκόταν βέβαια το χριστιανικό ιερατείο, που είχε καταλάβει ως ανίατη νόσος το παλάτι της Κωνσταντινούπολης καθοδηγώντας τους ρωμαίους αυτοκράτορες: «…Θεσπίζουμε δε και νόμο σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά όταν είναι σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όπως και όσοι είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία θα πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και διδάσκονται τις θείες γραφές και τους θείους κανόνες» («Ιουστινιάνειος Κώδικας» 1.11.10). Από εδώ ξεκίνησε και το χριστιανικό βάπτισμα ως τελετή εξευτελισμού του έλληνα (γύμνωση βρέφους, αποβολή του σατανά-έλληνα από μέσα του με την αποτρόπαια φράση "απεταξάμην", κόψιμο μαλλιών, φτύσιμο στο κεφάλι του και άλλα φρικτά που παραπέμπουν σε μαγικές πράξεις βουντού), που υποχρεούνται νʼ ακολουθούν ως «θεία» παράδοση οι παλαιοί και οι σύγχρονοι εν αφασία συμπολίτες μας. Ένας τρόπος αποποίησης «του αλητήριου, μιαρού και ανόσιου έλληνα»!

Ένα ατέλειωτο καφενείο, μιά απέραντη τουαλέτα

Φανταστείτε τι έλεγαν για εμάς τους ορθοδοξοταλιμπάν ρωμιούς των Βαλκανίων, οι βόρειοι άθεοι και ελληνίζοντες ευρωπαίοι γείτονές μας, όταν λίγα χρόνια πριν οι 300 της Βουλής μας ψήφιζαν άν θα έμπαινε το θρήσκευμα στις ταυτότητες και οι φανατικοί ρασοφόροι με τον Χριστόδουλο αρχηγό διαδήλωναν στο κέντρο των Αθηνών (ο μητροπολίτης Άνθιμος είχε ζητήσει να το κάνουν τατουάζ στο μέτωπο των απίστων), ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα και κατά την περίοδο της δικτατορίας αναζωπυρωνόταν το σκοταδιστικό ρωμαίικο και ουσιαστικά ανθελληνικό σχιζοφρενικό δόγμα «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών». Δηλαδή την περίοδο της τελευταίας πεντηκονταετίας, όπου η Ευρώπη (κυρίως οι βόρειες χώρες) ελευθερωνόταν σχεδόν ολοκληρωτικά απʼ τα χριστιανικά ιερατεία και δόγματα καταλήγοντας στα σημερινά άθεα πολιτεύματα, η χώρα μας οπισθοδρόμησε βαθύτερα στον ορθόδοξο βυζαντινό μεσαίωνα.

Ένα απʼ τα παρακμιακά αντιπρότυπα και ταυτόχρονα αρχιεπίσκοπος και εθνάρχης πάσης Ρωμιοσύνης υπήρξε και ο μακαριστός Αγιατολλάχ της Ορθοδοξίας, Χριστόδουλος.

Οι σύγχρονοι ρωμιοί παπαγαλίζουν αρκετές φορές δύο-τρία απʼ τα σπουδαία αρχαία ρητά όπως «γνώθι σʼ αυτόν», «μηδέν άγαν», «μέτρον άριστον» (μάλιστα προσθέτοντας λανθασμένα και το «παν» μπροστά κάνοντάς το «παν μέτρον άριστον», έτσι για να μην έχει κανένα νόημα το ρητό), χωρίς βέβαια να τηρούν τίποτα απʼ αυτά. Αντʼ αυτών σχεδόν όλοι ακολουθούν τις ανεύθυνες και ξεπεσμένες ρωμαίικες προτροπές «μη θίγεις τα κακώς κείμενα», «δεν θα βγάλω εγώ το φίδι απʼ την τρύπα», «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τʼ αφήσουμε», «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας», «ωχ, αδελφέ», «ναι μωρέ» και άλλα παρόμοια…

Κορυφαίο βίντεο-κλιπ ενός αρνητή της Νεορωμιοσύνης – Νεοελλάδας, του Τζίμη Πανούση.

Ουσιαστικά, ο σημερινός ρωμιός διακατέχεται από σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανωτερότητας ταυτόχρονα.  Ανωτερότητας, διότι δήθεν κατάγεται απʼ τους αρχαίους έλληνες και κατωτερότητας, διότι αισθάνεται κάπου κατά βάθος μέσα του, ότι είναι ο ταλιμπάν και ο ουραγός της Ευρώπης, χωρίς φυσικά να θέλει να το παραδεχθεί.

«Θέλεις νά χεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τι ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι του Μακαρίου Β΄ της Κύπρου. Και τα γένια τα καλογερικά που κρύβουν το πρόσωπο, όπως οι άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις τον νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο. Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου Έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά. Φέρε την εικόνα των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές… Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες τον κυανό κεφαλόδεσμο και τον ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι ελληνίδες του Άργους και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες… Όλοι και όλες στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη,  σʼ ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια λευκή κρήνη της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαυμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι και θεοί, και αγάλματα ένα. Όλα ετούτα για να συγκρίνεις την παλιά και την νέα Ελλάδα…άλλο πράγμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι» («Γκέμμα» σελ.107).

Το άρθρο λόγω έκτασης έχει αναρτηθεί σε τρία μέρη.

Τέλος Α' μέρους άρθρου.