Κατ΄ αρχήν, είμαστε γαϊδούρια και δεν σεβόμαστε τίποτα, διότι σήμερα λέμε ο θεός Απόλλων, η θεά Αθηνά, ο θεός Δίας, ο θεός Άρης, ο θεός Σκέτο (ανώνυμος) και δεν συμμαζεύεται. Για όλους τους θεούς χρησιμοποιούμε ονοματεπώνυμο: «Ο θεός Τάδε».

Για τον Άδη, σπάνια χρησιμοποιούμε το βαθμό του. Δεν λέμε «ο θεός Άδης», λέμε σκέτο «Άδης», λες και πρόκειται για το κολλητάρι μας.

Όχι, δα! Εδώ μιλάμε για τον πιο μπαμπούλα θεό που υπήρξε και χρήζει μεγαλύτερου σεβασμού. Στην αρχαία Ελλάδα κλάνανε πόμολα και μόνο στη σκέψη του. Λίγος περισσότερος σεβασμός από τους απογόνους παρακαλώ.


Κατάστημα «Γη των νεκρών»

Παρακαλώ περάστε ένας-ένας με τα εισιτήριά σας. Δύο έργα θρίλερ (το ένα έχει πολύ συναίσθημα και κομματάκι σεξ), η αίθουσα κλιματίζεται.

Το όνομα του αφεντικού είναι Άδης. Το κατάστημα είναι ομώνυμο και υπόγειο, αλλά με καλό εξαερισμό. Τόσο καλό, που επιτρέπεται το κάπνισμα, διότι ένας πεθαμένος τι άλλο μπορεί να πάθει; Οι πελάτες εισέρχονται όχι γιατί θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Ας δούμε λοιπόν, πώς οι αρχαίοι έλληνες έβλεπαν τον θάνατο.

Οι τότε μελλοντικοί πελάτες του καταστήματος είχαν τέτοιο φόβο για τον καταστηματάρχη του, που δεν πρόφεραν καν το όνομά του.


Από το στομάχι του μπαμπά

Ο Άδης πριν γίνει αφέντης των ψυχών των ανθρώπων, ήθελε να γίνει πιλότος. Ο μπαμπάς του όμως δεν τον άφηνε. Ήθελε να τον κάνει γιατρό, αλλά οι βάσεις ήταν υψηλές. Αυτά τα λέω εγώ, διότι έτσι μου κατέβηκε. Ας δούμε όμως, τι μας λένε οι μύθοι για το παρελθόν του θεού αυτού.

Γεννήθηκε ως ένα συμπαθέστατο μωρό. Υγιέστατο και χαμογελαστό. Πιπίλα δεν έβαλε ποτέ του και σπάνια έκλαιγε. Ο πατέρας του όμως, ο Κρόνος, ήταν ανώμαλος τύπος. Πήρε λέει μια προφητεία, κάτι σαν ανώνυμη επιστολή και μάλιστα λίγο αφηρημένη, ότι θα τον δολοφονούσε ένας γιος του. Η προφητεία δεν έλεγε ποιος απ΄ όλους και ο Κρόνος δεν έκατσε να το πολυψειρίσει το πράγμα. Απλά σκέφτηκε «ποιος είναι του γάλακτος;» και ο Άδης από ξαπλωμένος και ήσυχος, βρέθηκε στο στομάχι του μπαμπά.

Ο κανιβαλισμός λοιπόν, δεν ήταν κάτι άγνωστο την εποχή εκείνη, όπως άγνωστη δεν ήταν και η σκέψη της αντικατάστασης του πατέρα από το γιο. Ο Κρόνος γενικά συνήθιζε να τρώει τα παιδιά του, αλλά για δυο λόγους έμειναν ζωντανά:

Άλφον: Επειδή τα κατέβαζε αμάσητα, και

Βήτον: Διότι ως αμάσητα παιδιά θεού ήταν αθάνατα.

Ο Κρόνος έκοψε κορδέλα με τον Άδη και συνέχισε καταβροχθίζοντας και τα αδέλφια του, οπότε βρέθηκαν όλοι μαζί ―«ρε, εδώ ήσουν και σε έψαχνε η μαμά;»― να παίζουν κρυφτό στο στομάχι του.

Μόνο ο Δίας φυγαδεύτηκε κι επέστρεψε ως ενήλικας να κόψει το βήχα του γέρου μαζί με την όρεξη για φαΐ. Απελευθέρωσε τα αδέλφια του κι έτσι έφιαξαν όλοι μαζί μια ωραία ομάδα που ονομάστηκε «Θεοί του Ολύμπου». Τα χρώματα της ομάδας δεν διασώζονται.


Άσχημη κλήρωση

Το μαγαζί ήταν του Κρόνου, αλλά μεσ΄ τη μέση ήταν οι Τιτάνες, οπότε οι νόμιμοι κληρονόμοι ανέλαβαν καθήκοντα. «Τελική σύγκρουση και θα τους πάρουμε τα σώβρακα. Μας παρασκότισαν τον έρωτα!». Ο αγών ήτο αμφίρροπος και το Σύμπαν τον είχε παίξει Χ, οπότε πήγε κουβά, διότι οι Ολύμπιοι νίκησαν και το πήραν υπό τον έλεγχό τους.

Ως νικητές πλέον, έπρεπε να μοιράσουν αρμοδιότητες: «Λοιπόν κύριοι; Ποιος κάνει τι;». Οι πιο γρήγοροι απ΄ όλους έκαναν μοιρασιά. Ο Άδης, ο Ποσειδώνας και ο Δίας. Οι υπόλοιποι άργησαν να πάνε. Άλλος είχε δουλειές, άλλη ραντεβού στο κομμωτήριο… Μαζεύτηκαν οι τρεις τους και είπαν να μοιράσουν δίκαια το Σύμπαν στα τρία!

Ο Άδης ως πρωτότοκος είχε το πλεονέκτημα. Στην αρχαία Ελλάδα στην αρχή και στη υπόλοιπη Ευρώπη αργότερα, ο πρωτότοκος έπαιρνε δικαιωματικά το μεγαλύτερο μερίδιο από την περιουσία της οικογένειας και οι υπόλοιποι τας θερμοτέρας ευχάς συνοδευόμενες από μία ομοίως θερμή και κάθετη χειρονομία, η οποία υποδεικνύει το υπογάστριο αυτού που φέρει την παλάμη.

Ο Δίας, αν και ο πιο μικρός απ΄ όλους, είχε τις δικές του φιλοδοξίες. Άσε που τους είχε σώσει κι όλας. Ήθελε να κυριαρχήσει στον κόσμο. Πρόκειται για τη σύγκρουση ανάμεσα στο πατρογονικό δικαίωμα του πρωτότοκου και στην ευφυία μικρότερου αδελφού.

Για να μην χυθεί αδελφικό αίμα, το θεματάκι μπήκε σε λοταρία. Εδώ που τα λέμε, όταν σφίγγουν τα πράγματα, μια κλήρωση σώζει από πολλά δεινά και λαμβάνονται αποφάσεις που δύσκολα θα λαμβάνονταν αλλιώς και γίνονται αμέσως σεβαστές, ενώ δύσκολα θα γίνονταν σεβαστές αλλιώς. Πρόκειται για ένα νόμιμο τρόπο μοιρασιάς στην αρχαία Ελλάδα, για να μην πλακωθούν στις σφαλιάρες οι ενδιαφερόμενοι.

Να δούμε τώρα, ποιος πήρε τι:

Ο Ποσειδώνας πήρε τις θάλασσες και τα εντός αυτής ζωντανά και ψόφια (ψάρια και ναυάγια).

Ο Δίας πήρε τον ουρανό (πουλιά σύννεφα και αεροπλάνα) άρα ανώτατος και ο Άδης πήρε τα … τον Κάτω Κόσμο.


Σκοτάδια, βαρεμάρα και θλίψη

Σεβαστή η κλήρωση, αλλά ο Άδης δεν το πήρε και τόσο καλά. Θα μπορούσε να κυβερνά το σύμπαν. Πήρε ναι μεν το βασίλειό του, αλλά ήταν μόνος. Ούτε οι άλλοι θεοί δεν τον επισκέπτονταν. Βολόδερνε εκεί κάτω μόνος και το μόνο που είχε να κυβερνήσει ήταν οι ψυχές των νεκρών. Βαρεμάρα ανείπωτη. Σκοτάδια, ποτάμια και θλίψη. Σπηλαιώδης κατάσταση.

Τα ποτάμια κρύβονταν μέσα στην ομίχλη. Εκεί που περπατούσες δηλαδή, μπλουμ! Όπως και να το δούμε οι αρχαίοι έλληνες είχαν φαντασία. Επιπροσθέτως, τα σπήλαια για εκείνους ήταν ιδιαίτερα σημαντικά. Αν πεταχτούμε μέχρι τον Διρό θα διαπιστώσουμε ότι δεν πρόκειται για ένα σπήλαιο, μα για ένα δίκτυο υπόγειων σπηλαίων, το οποίο επεκτείνεται κάτω από την επιφάνεια της γης για πολλά χιλιόμετρα.

Αυτός ο λαβύρινθος σπηλαίων ταιριάζει τέλεια με τις αρχαίες περιγραφές του Άδη. Αντιλαμβάνονταν τα σπήλαια ως πιθανά σημεία ένωσης του Άδη με την επιφάνεια της Γης.

Μεταξύ ανθρώπων και σπηλαίων πάντα υπήρχε δέσιμο. Ήταν οι πρώτες τους κατοικίες. Ακόμη κι όταν έφυγαν από αυτές, έχτισαν σπίτια και ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, διατήρησαν στις μνήμες τους την ιδιαίτερη σχέση τους με αυτά. Όποιος μπει σε σπήλαιο ακόμη και σήμερα, που είμαστε κάπως ίσιωμα σε αυτά τα πράγματα, νιώθει δέος.

Οι αρχαίοι έλληνες φοβούνταν τον Άδη και το βασίλειό του, όπως σήμερα φοβούνται την Κόλαση. Φοβούνταν δε εξ ίσου τις ψυχές των νεκρών, όπως ακριβώς και σήμερα.

Ο μύθος λέει, ότι υπήρχαν ψυχές, στις οποίες δεν είχε επιτραπεί η είσοδός τους στον Άδη, οπότε επέστρεφαν στον κόσμο των ζωντανών για να τους στοιχειώσουν. Φαντάσματα λοιπόν, όπως τότε, έτσι και τώρα.


Underground ομάδα

Ο Άδης πήρε το χειρότερο βασίλειο και έπρεπε να το σουλουπώσει κάπως. Τι κάνει ένας αρχηγός; Τιμωρεί τους κακούς και ανταμείβει τους καλούς ή τουλάχιστον ο Άδης έτσι είχε δει ότι ήταν το σωστό να γίνουν τα πράγματα.

Δεν μπορούσε ασφαλώς να τα κάνει όλα μόνος του, οπότε συγκρότησε μια ομάδα η οποία θα επιτηρεί τις ψυχές. Η μασκότ αυτών ήταν ο Κέρβερος. Το γνωστό κοπρόσκυλο με τρία κεφάλια. Άγριος μεν, χωρίς τσιμπούρια δε.

Μετά ήταν οι Εκατόγχειρες, οι δεσμοφύλακες στα Τάρταρα.

Τελευταίο αφήσαμε τον καλύτερο: τον Χάροντα. Πρωτοπαλίκαρο του Άδη (και πολύ αργότερα υπέροχος πρωταγωνιστής του Αρκά) με ιδιωτικό γιότ. Περιφρουρεί τον ποταμό της Στύγας.

Ο Άδης δεν του έδωσε το γιοτ για να περιφέρεται στα κοσμοπολίτικα λιμάνια της Μεσογείου, αλλά για να μεταφέρει τις ψυχές των νεκρών από τη μια μεριά στην απέναντι. Λέγεται ότι είχε τα χάλια του, δεν βλεπόταν, σκελετωμένος, ζοφερός, η αποσύνθεση η ίδια. Άμα όμως έχεις γιοτ στην κατοχή σου, όπως και να ΄σαι, σου φέρονται σα να είσαι κούκλος.

Έκανε όμως, γενικό κουμάντο. Σε έδειχνε με το δάχτυλο και ίσα που προλάβαινες να βάλεις στο στόμα σου ένα νόμισμα για τα ναύλα, χωρίς πλέον να ανησυχείς για στοματικές μολύνσεις. Δεν χαριζόταν σε κανέναν. Αν κάποια ψυχή δεν είχε τα ναύλα, περιπλανιόταν για πάντα στην όχθη χωρίς να μπορεί να αναπαυθεί.

Δοσοληψίες μεταξύ ζωντανών και νεκρών

Όλο αυτό το έπαιρναν πολύ στα σοβαρά οι αρχαίοι άνθρωποι. Τόσο, που πολλές πόλεις είχαν θεσπίσει νόμους για να τιμωρούνται όσοι δεν είχαν πάρει τόσο στα σοβαρά το καθήκον της ταφής των νεκρών τους. Ήταν καθήκον της οικογένειας να σιγουρέψει ότι ο νεκρός θα μετακομίσει από τον έναν κόσμο στον άλλον, διαφορετικά οι νεκροί θα γίνονταν φαντάσματα, θα γύριζαν στους ζωντανούς αρχίζοντας να ζητάνε διάφορα, να κλαψουρίζουν, ενδεχομένως να καταστρέφουν, θα τους στοίχειωναν κι αυτό θα είχε επιπτώσεις σε ολόκληρη την κοινωνία.

Σα να μην πέρασε μια μέρα, ε;

Επίσης, στην αρχαία Ελλάδα γίνονταν αρκετές δοσοληψίες μεταξύ ζωντανών και νεκρών. Την πρωτοβουλία την έπαιρναν πάντα οι ζωντανοί και ποτέ οι νεκροί, εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω. Έχουν βρεθεί αρχαίες κούκλες βουντού φτιαγμένες από μολύβι με δεμένα τα πόδια και τα χέρια κλεισμένα σε μικρά φέρετρα με χαραγμένες κατάρες. Οι ζωντανοί ζητούσαν από τους νεκρούς, μα κι από τους ίδιους τους θεούς τους, να κάνουν κακό σε άλλους ζωντανούς. Υπέροχο;

Νομίζετε ότι αυτά τα έκαναν κάποιες κακιασμένες γυναικούλες; Όχι! Τουλάχιστον, όχι μόνο αυτές. Η αρχαιολογική σκαπάνη βρήκε τέτοιους κατάδεσμους, που αφορούσαν αθλητικούς αγώνες (α, που να του κουλαθεί το χέρι / α, που να σπάσει το ποδάρι του), που αφορούσαν το εμπόριο (του ανταγωνιστή μου να του καεί το βίντεο) και διάφορα τέτοια. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η εξέλιξη της μαγείας στην αρχαία Ελλάδα).

Αυτό που δεν ξέρουμε τελικά, είναι τι έκαναν αυτοί οι περιπλανώμενοι νεκροί. Λέγανε «ναι» ή «όχι»; Αφού δεν το ξέρουμε λοιπόν, δεν παριστάνουμε τους έξυπνους και πάμε παρακάτω για να μην βρεθούμε σε αδιέξοδο.


Ερωτευμένος Άδης

Μία ερωτική ιστορία ξεκινά σε ένα λιβάδι. Μια νέα και όμορφη κοπέλα μαζεύει λουλούδια. Το όνομα της μαμάς της είναι Δήμητρα. Τι μας νοιάζει η μάνα της; Μας νοιάζει. Πρώτον ήταν θεά και δεύτερον της είχε πει: «Μην πολυβγαίνεις Περσεφόνη, γιατί υπάρχουν πολλοί αλητάμπουρες εκεί έξω. Κάποιος θα βρεθεί να σε ξεμοναχιάσει! Υπάρχουν ζωηροί θνητοί και πιο ζωηροί θεοί και όόόλοι αυτοί είναι αμολυμένοι στα βουνά και στα λαγκάδια. Μην κοιτάς που αργότερα θα έχουν έναν μόνο κι αυτόν άφαντον. Τώρα είναι αλλιώς. Βλέπεις μια χρυσή βροχή μπροστά σου και σε εννέα μήνες, στα καλά καθούμενα βρίσκεσαι να γεννάς. Κατάλαβες κοριτσάκι μου;»

Η μικρή όμως ήθελε λουλούδια. Πέταξε ένα, «προσέχω καλέ μαμά, θα έλθω πριν το μεσημεριανό φαγητό» και αμολύθηκε στο λιβάδι.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βγήκε και σε έναν από αυτούς τους περιπάτους την είχε δει ένας τύπος, θεός το επάγγελμα, ήσυχος στην συμπεριφορά, όχι σαν τον Δία, που δεν προλάβαινε να καεί η μία και αμέσως η άλλη βρισκόταν στην ράχη ενός ταύρου, να περνάει κάθετα τη Μεσόγειο θάλασσα. Αυτός ήταν αλλιώτικος! Ρομαντικός και πολύ, μα πολύ ερωτευμένος. Την παρακολουθούσε από καιρό.

Εκεί που μάζευε λουλούδια η μικρή, ξαφνικά πουφ! χάθηκε. Γειά σας! Η μάνα της όμως, την περίμενε. Πήγε μία, πήγε δύο, πήγε τρεις… Παραπέρασε η ώρα, «Σκυλοπείνασα! Πού γυρίζει η σουρτούκω;»

Να τι είχε συμβεί: Η αρχαία ελληνική μυθολογία είναι λίγο σαν ταινία τρόμου του Χόλυγουντ. Όταν έχουμε στα χέρια μας ένα λιβάδι από τη μια και μια νεαρή δεσποινίδα να μαζεύει λουλούδια από την άλλη, όλα ειδυλλιακά, ο Freddy Krueger είναι κάπου κοντά ― στάνταρ. Εν προκειμένω, εκεί όπου έκοβε λουλούδια η Περσεφόνη, η γη άνοιξε μπροστά της κι ένα χέρι βγήκε από μέσα και την τράβηξε στον Κάτω Κόσμο.

Μη νομίζετε ότι παρακάτω θα την δούμε να αλλάζει και να γίνεται σαν τις κακιασμένες, την Samara (από την ταινία The Ring) ή την Emily (The Exorcism of Emily Rose). Απλώς ο Άδης, ο θεός των νεκρών, είχε διαλέξει τη βασίλισσά του, η οποία, περνώντας τα χρόνια, ομόρφαινε, τουλάχιστον έτσι λένε οι καλές γλώσσες. Είδατε; Απλούστατο!

Πού να τρέχει να αγοράζει λουλούδια και γλυκά κι από πάνω να τον σχολιάζει η μέλλουσα πενθερά (μμμμ! τριαντάφυλλα έφερε; και πάστες; παχαίνουν, ελπίζω να είναι φρέσκιες), για να την ζητήσει επισήμως από τη μάνα της, έτσι όπως γινόταν παλιά: «Μαντάμ, λαμβάνω την τιμή να ζητήσω την χείραν της δεσποινίδος θυγατρός σας». Ούτε έξοδα, ούτε κριτική για τα λουλούδια και τα γλυκά. Απλά
πράγματα. Σε είδα, μου αρέσεις, σε πήρα, χαίρετε! Α, όσο για τα εγγονάκια της φώκιας
(της πενθεράς) θα βγάλουμε ονόματα που μας αρέσουν. Όχι Βρασίδας, Παναγιώτης, Ευτέρπη και Ευθυμία.


Καθαρτήριο, Κόλαση, Παράδεισος

Όπως είπαμε, ο Άδης είχε επ΄ ώμου όλο το βασίλειο των νεκρών. Η δουλειά του ήταν να μην την κοπανήσει κανείς από εκεί και σας βεβαιώνω ότι την έκανε πολύ καλά. Ουδείς την εκοπάνησε.

Εκεί ήταν για να καταλάβετε, Κόλαση, Παράδεισος και Καθαρτήριο. Ένα πράμα, ρε παιδί μου. Όλα μαζί! Όλοι εκεί πήγαιναν.

Μην κοιτάτε που σήμερα έχουν σκορπίσει δεξιά κι αριστερά σαν να τους πέταξαν κρότου-λάμψης. Όσο να πεις, σήμερα είναι λίγο πιο μπερδεμένα τα πράγματα. Πιο εξειδικευμένα βρε παιδί μου κι έτσι, αναλόγως προσόντων και θρησκείας, η μοιρασιά γίνεται ως εξής:

• Κόλαση ή Παράδεισος για τους εβραίους, τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους.

• Βέδες ή Σαμσάρα για τους ινδουιστές.

• Νιρβάνα ή Ναράκα για τους βουδιστές.

• Οι αγνωστικιστές βολοδέρνουν όπου να ΄ναι και…

• …όόόλοι μαζί, στο (μαύρο, καστανό, κόκκινο, κίτρινο και άλλες ποικιλίες) χώμα, μέχρι να ξαναγεννηθούν, όπως, όόόλοι, ελπίζουν. Έτσι, να ΄χαμε να λέγαμε...

Στο θέμα μας, πάλι:

Οι αρχαίοι έλληνες δεν απεικόνιζαν το θεό Άδη, αλλά εγώ σας λέω ότι ήταν ο πιο ωραίος από όλους του θεούς. Έτσι, για την αλητεία. Ποιος θα μου πει όχι; Και ποιες αποδείξεις θα μου τρίψει την μούρη; Ε; Οέο; Κούκλος!

Εν τω μεταξύ, ήταν ο μόνος θεός που δεν είχε ναούς. Λογικό. Ποιός θα πήγαινε να αφήσει χρήματα στο θεό του θανάτου (του); Ποιος θέλει πάρε–δώσε με θεό πεθαμένων όσο είναι ζωντανός; Κανείς.


Η αρχιτεκτονική του Κάτω Κόσμου

Όπως και να ΄χει, ο Κάτω Κόσμος είχε επίπεδα. Όχι πολλά. Τρία.

Τομέας Α΄

Οι περισσότεροι κατεβαίνουν στους λειμώνες με τους ασφόδελους. Μουντό το τοπίο και μαζεύει όλη την πλέμπα. Τους ανώνυμους. Όλοι εκεί θα πάτε, και να ξέρετε ότι είναι πολύ πληκτικά και άχρωμα. Ήσυχα, γαλήνια αλλά ίσιωμα όλα, όπου η ψυχή πλανάται άσκοπα, ενώ το σώμα είναι λίγο παραπάνω και παράγει σκουλήκια. Το αντίστοιχο του Καθαρτηρίου των καθολικών.

Τομέας Β΄

Οι καταραμένοι της Γης. Όσο πάει και βαθαίνει το πράγμα. Η φυλακή του Κάτω Κόσμου. Το επόμενο επίπεδο γεμίζει με έκπτωτους θεούς (ήσυχος ο Δίας από τους αντιπάλους του), με θνητούς που πρόσβαλλαν τους θεούς, με εξόριστους ήρωες και στυγνούς εγκληματίες. Πύρινα ποτάμια, βασανιστήρια… Ό,τι θες. Φαντασία να ΄χεις!

Αυτός ο τομέας ονομάζεται Τάρταρα. Τον τσίμπησαν μετά οι χριστιανοί και τον μετονόμασαν σε Κόλαση. Το σώμα είναι λίγο περισσότερο πιο πάνω, παράγει επίσης σκουλήκια.

Τομέας Γ΄

Επιτέλους, φτάσαμε. Οι σουίτες του Κάτω Κόσμου! Αυτός ο τομέας μαζεύει λίγο κόσμο και εκλεκτό. Τα Νησιά των Μακάρων. Εκεί, όλα μεγαλώνουν μόνα τους και μπορείς να φας χωρίς να δουλεύεις (λες και οι ρέστοι στα υπόλοιπα επίπεδα είχαν ανάγκη τροφής και δούλευαν γι΄ αυτήν!). Οι θαμώνες του βρίσκονται σε διαρκή γιορτή και γίνονται χοροί γενικώς και διαρκώς! Πρασινάδα, ρυάκια, αγνές φιλίες…

Ρε παιδιά, εκεί σε αυτόν τον τομέα του Κάτω Κόσμου, έτσι ζωντανή όπως είμαι, πάω να ζήσω ευχαρίστως κι αν χρειάζεται τίτλο σπουδών με ειδικότητα «Ληξιαρχική Πράξη Θανάτου», να φροντίσω!

Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: Ποιος μπορεί να μου το επιβεβαιώσει; … Α, το σώμα, πολύ πιο πάνω, παράγει ομοίως οσαύτως, σκουλήκια. Αυτό δεν αλλάζει.

Το πήγαιν΄ έλα της Περσεφόνης

Τώρα που μάθαμε την αρχιτεκτονική του Κάτω Κόσμου, ας γυρίσουμε στη μαμά της Περσεφόνης, η οποία μας πήρε τ΄ αυτιά με τις φωνές της. Θρηνούσε μεν, δεν ήταν καμιά τυχαία δε. Η θεά Δήμητρα με τ΄ όνομα, ήταν η θεά της συγκομιδής (δημητριακά, εσπεριδοειδή, ό,τι είχε να κάνει με φαΐ και στομάχι, τα πάντα όλα!). Κι αν κάνεις κιχ, σου κοπανάει μεσ΄ τη μούρη, μια αντιστροφή καιρικών συνθηκών, καταστρέφει τη σοδειά για κανά πεντάρι χρόνια, και βρίσκεσαι τώρα εσύ να ψάχνεσαι για τυρογαριδάκια και πακοτίνια.

Ναι, η Θεά Δήμητρα μπορούσε να καταστρέψει τα θηλαστικά. Δεν κώλωνε, τους έκοβε το συσσίτιο και πάπαλα. Αυτό το κομμάτι της ιστορίας κρύβει μέσα του μία μεγάλη αλήθεια. Έστω ότι οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν. Όταν οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν, όλη η γεωργική παραγωγή ανατρέπεται, σταματά!

Οι σπόροι, μέχρι να γίνουν βρώσιμο προϊόν, περνούν από συγκεκριμένες θερμοκρασίες και χρονικές διαδικασίες. Σε μία τέτοια περίπτωση πολλοί θα εκπλαγούν ανακαλύπτοντας ότι, τα μαρούλια, οι τομάτες και υπόλοιπα νόστιμα ―διαιτητικά και μη― του φυτικού βασιλείου δεν φύονται στα οπωροπωλεία και τα σούπερ μάρκετ, όπως επίσης το χοιρινό και το βοδινό δεν βόσκουν στα κρεοπωλεία.

Θα πείτε το ψωμί ψωμάκι, αγαπητές και αγαπητοί μου. Από τη στιγμή που φυτεύεις ένα σπόρο τομάτας (ναι, από αυτούς που πετάμε στον νεροχύτη όταν τελειώσει η σαλάτα), μέχρι την ώρα που θα φας την πρώτη σου τομάτα περνούν τρεις μήνες. Για τρεις μήνες λοιπόν, τι τρώμε; Τα νύχια μας; Μία απλή τομάτα.

Όλα αυτά δε, υπό Κ.Σ.. Αν λοιπόν, προκύψει ψοφόκρυο, αν η ζέστη του Ήλιου για οποιοδήποτε λόγο (βλέπε έκρηξη ηφαιστείου ή ό,τι άλλο) δεν φτάσει στην Γη για να την ζεστάνει, πώς θα φυτρώσει η τροφή μας; Δεεεν θα φυτρώσει! Φαντάζομαι καταλάβατε το πνεύμα και αρκετά σας προβλημάτισα.

Δεν ήξερε όμως η Δήμητρα, τι είχε συμβεί στην κόρη της. Θρηνούσε και την έψαχνε. Έψαχνε πολύ καιρό, μέχρι γκουβερνάντα έγινε από σπόντα, κι έτσι ξέχασε να αλλάξει τις εποχές. Λογικό κατά την γνώμη μου, διότι για τα παιδιά μας δουλεύουμε κι αν τα χάσουμε, τι να τις βράσουμε τις δουλειές.

Τα φυτά λέει, μαραίνονταν και οι άνθρωποι δεν γεννούσαν πια. Εμ, για να γεννήσεις, πρέπει να γα%^&σεις και… νηστικό αρκούδι, δεν χορεύει! Το πρόβλημα το είχαν όλοι, παιδιά. Όχι μόνο οι θνητοί ―πελάτες των θεών― μα και οι ίδιοι οι θεοί, των οποίων ο λόγος περνούσε περισσότερο από αυτόν των θνητών, και πρόσταξαν τον Άδη να επιστρέψει την Περσεφόνη στην μαμά της, μη χεστούνε.

Ο Άδης ήτο καψούρης. Πολύ! Ναι μεν θα την επέστρεφε στη μαμά της, διότι τον παραζόρισαν, αλλά επειδή δεν ήταν κανάς χθεσινός, είχε κατά νου διάφορα κόλπα. Ένα από αυτά, το οποίο κι έπιασε, ήταν να την βάλει να φάει καρπό από τον Κάτω Κόσμο, κι έτσι εκείνη θα έμενε για πάντα κοντά του. Θα γινόταν μέρος του κόσμου του. Τώρα, αν αυτός ο καρπός ήταν φρούτο ή κρυβόταν στο παντελόνι του δεν το ξέρω, θα σας γελάσω, κι αυτό είναι κάτι το οποίο δεν επιθυμώ.

Ρόδι! Βγαίνει τέλος φθινοπώρου εντελώς τελείως από μόνο του κι επειδή έτσι θέλει. Αρχίζει ο χειμώνας. Η Περσεφόνη ήξερε ότι δεν έπρεπε να παίρνει γλυκά και σοκολάτες από αγνώστους. Για ρόδι όμως, δεν είχε ακούσει κάτι. Τρεις σπόρους έφαγε όλους κι όλους και κάθε σπόρος συμβολίζει ένα μήνα, για τον οποίον έπρεπε να μένει στον Κάτω Κόσμο. Αυτός είναι ο γνωστός μας χειμώνας.

Πάλι καλά. Αν μου έδειναν εμένα ρόδι, θα το έκοβα στα τέσσερα και θα τσάκωνα έκαστον τεμάχιον με όλη μου την μασέλα. Τυχεροί φανήκαμε που η Περσεφόνη ήταν κομψή (και χορτάτη)!

Η Δήμητρα, έτσι για να δούν όλοι τι εστί βερίκοκο και άλλες οπώρες, όσο έλειπε η κόρη της, τρέλανε τον κόσμο στο ψοφόκρυο.

Αυτή η πρακτική συνεχίζεται ηλιθιωδώς και χωρίς κάποιον προφανή λόγο, έως σήμερα. Έτσι, κάθε χρόνο, όταν η Περσεφόνη μετακομίζει στον Κάτω Κόσμο, εμείς αναγκαζόμαστε να φοράμε μπουφάν και άλλα διάφορα άβολα και ογκώδη, καθώς και να πληρώνουμε το πετρέλαιο και τα ξύλα, το τόσο, άλλο τόσο, σε φόρους!

Τους υπόλοιπους μήνες τους περνάει με τη μαμά της, οπότε βάζουμε κι εμείς κανά ζακετάκι σκέτο και κατόπιν κοντομάνικο και οι κυρίες τιραντάκι!

Η πύλη του θανάτου

Αυτό το πήγαιν΄ έλα της Περσεφόνης από πού γινόταν; Τέτοιες ανησυχίες είχαν οι αρχαίοι έλληνες και μια κι είχαν τέτοιο άγχος, έκατσαν, το σκέφτηκαν, βρήκαν την απάντηση μόνοι τους και δεν είχαν κανέναν ανάγκη.

Κοντά στην Ελευσίνα, υπάρχει μια σπηλιά με εξαιρετικές προοπτικές. Πρόκειται για την πύλη του θανάτου. Μαμά και κόρη συναντιούνταν εκεί! Στην πύλη που ένωνε τον τόπο των ζωντανών με τον τόπο των νεκρών.

Δημιουργήθηκε μια θρησκευτική βιομηχανία και μάλιστα ανταγωνιστική έναντι των άλλων θεών. Δεν ήταν η μοναδική. Άλλες περιοχές είχαν τις δικές τους ανάλογες πύλες με τους δικούς τους ανάλογους ναούς και το δικό τους ανάλογο κονόμι. Έτσι είναι αυτά τα ποσά: ευθέως ανάλογα!

Στην Ελευσίνα όμως, έκαναν μεγάλη καριέρα. Εκεί βρέθηκε μια μόνο επιγραφή, που έλεγε: «Στον Θεό και την Θεά» αγνώστων λοιπών στοιχείων. Σαν τους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της δεκαετίας του ‘80, που αφιέρωναν: «Το επόμενο τραγούδι το αφιερώνει ο Κώστας στην Τασία με αγάπη», χωρίς άλλες πληροφορίες, ώστε να μην εκτεθεί η Τασία και την κυνηγά ο πατέρας της. Τότε υπήρχαν Τασίες. Τώρα γίνανε λίγο πιο εξωτικές και λέγονται Νατάσες.

Το όνομα του Άδη τότε, δεν το πρόφεραν και προτιμούσαν να τον ονομάζουν Πλούτωνα, από τον πλούτο της γης, όπως χρυσάφι, πολύτιμες πέτρες και μέταλλα (το πετρέλαιο το μάθαμε μετά).

Σήμερα, όσο να πεις, έχουμε μια μεγαλύτερη ευκολία σε αναφορές ονομάτων, μιας και για ψύλλου πήδημα σε στέλνουν όλοι στο γερο-διάολο.

Όλοι οι άλλοι θεοί είχαν ναούς, ιερείς και ιέρειες, δέχονταν προσφορές, χρήματα αναθήματα, για να μην πούμε για τις παρεχόμενες «υπηρεσίες». Τζίρος μέγας! Ο Άδης δεν ήθελε τόσα τερτίπια. Χτύπαγες το πόδι σου στο έδαφος, έλεγες ένα «Άδη» και τσουπ να ΄τον, με την τσίμπλα στο μάτι «τ΄ είναι ρε, πρωί-πρωί;». Ούτε ναοί, ούτε ευχέλαια ούτε τίποτα!

Αυτά στην αρχή. Οι ιερείς όμως, δεν ήταν κορόιδα και αποφάσισαν ότι χρειάζεται όχι ένας απλός ναός του Άδη, σαν όλους τους άλλους μα, ένας ναός που θα «έδειχνε» στους ζωντανούς με ποιον τρόπο γίνεται το πέρασμα στην άλλη ζωή. Έτσι, στήθηκε ένα γωνιακό μαγαζί κι έκανε χρυσές δουλειές. Όλοι ήθελαν να πάρουν μια γεύση από Κάτω Κόσμο και αυτό κατά κύριο λόγο γινόταν στην Ελευσίνα.

Το κατάστημα έβγαλε καλό όνομα και τράβηξε ονομαστή πελατεία. Ο Πλάτωνας, ο Κικέρωνας και ο Σωκράτης πήγαιναν εκεί, έμεναν και μάλιστα μυήθηκαν σε κάτι που δεν ξέρω τι, και κατά πόσον αυτό το κάτι είχε να κάνει με ουσίες. Όποιος πήγαινε εκεί ένα πράγμα αναζητούσε: Το συντομότερο δρόμο για την Νήσο των Μακάρων. Εμ, ήθελαν να πάνε στην Νήσο των Μακάρων, το ΄θελαν και γρήγορα.

Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:

• Ψυχότροπες ουσίες και ναρκωτικά.

• Παραισθησιογόνα σε αρχαία πιθάρια.

• Κάτω Κόσμος: Μια προσοδοφόρα επιχείρηση του 12θεϊστικού ιεράτείου.

Τις οδηγίες για να βρεις τον δρόμο ποιοι τις έδιναν; Εννοείται, οι ιερείς. Καταλάβαμε τώρα από πού πήρε ιδέες ο χριστιανισμός; Ε; Σου υπόσχονται μια υπέροχη ζωή μετά θάνατον (αυτό από μόνο του είναι μια οξύμωρη βλακεία), καταπίνεις το μούσμουλο κι όταν φτάσεις να διαπιστώσεις τι σου έλεγαν κι εσύ το πίστευες, άντε να γυρίσεις και να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω…!


Δεν του ξέφευγε κανείς

Όσες ψυχές έμπαιναν στο Κάτω Κόσμο, έμεναν εκεί για πάντα. Υπήρχαν βέβαια και ψυχές, οι οποίες προσπαθούσαν να αποδράσουν, βλακωδώς κατ΄ εμέ, διότι άντε και ξαναβρίσκεσαι στον πάνω κόσμο. Που πας να επιστρέψεις ρε γαύρε; Δουλειά, φόροι και το κυριότερο; Ποιο σώμα θα φορέσεις ρε κύριε, αφού το δικό σου το έφαγε ο σκώρος;

Κι όμως, βρέθηκε κάποιος, ο οποίος έκοψε κορδέλα στις απόπειρες απόδρασης. Όχι που δεν θα βρισκόταν!

Σίσυφος: Η πρώτη ψυχή, που προσπάθησε να αποδράσει και να γράψει το θέλημα του Άδη στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Λίγο πριν πεθάνει ο μπαρμπα-Σίσυφος, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον Άδη, ζήτησε από τη γυναίκα του να μην τον θάψει, ώστε εκείνος να μην καταφέρει να πηδήξει το χαντάκι με τη συνδρομή του Χάροντα.

Για να μην νομίζετε ότι μόνο οι σύγχρονες θρησκείες λένε ανοησίες φάσκοντας και αντιφάσκοντας, και αυτή η ιστορία παρουσιάζει τέτοιου είδους κενά, γιατί όχι μόνο πήδηξε το χαντάκι, μα βρέθηκε να προσπαθεί να κοροϊδέψει τη βασίλισσα Περσεφόνη λέγοντάς της, ότι «η γυναίκα μου φταίει. Πώς μπόρεσε να με αφήσει άθαφτο;».

Τσαντίζεται η Περσεφόνη με τη σκύλα τη γυναίκα του και του δίνει άδεια να πάει στο επάνω κόσμο για να της ζητήσει τα ρέστα και να επιστρέψει το παιδί. Ο Σίσυφος με την άδεια στο χέρι, πήγε στον Πάνω Κόσμο και εννοείται ότι δεν έδειξε καμία πρόθεση να γυρίσει στον Κάτω. Κατάφερε το αδύνατο: ξεγέλασε το θάνατο ή καλύτερα, την γυναίκα του θανάτου!

Δεν γίνεται όμως να ανατρέψεις το φυσιολογικό κύκλο της ζωής και ο Άδης μαθαίνοντας τη ζαβολιά, έξαλλος, είπε να τον μαζέψει. «Που πα να φύγεις ρε; Έλα μου, εδώ!». Τον βούτηξε από τον σβέρκο και τον μετέθεσε στην Κόλαση του Κάτω Κόσμου. Στα Τάρταρα λοιπόν, όπου όχι μόνο θα ζει εκεί στον αιώνα τον άπαντα, μα θα έχει και μόνιμη δουλειά. Κάτι σαν δημόσιος υπάλληλος, αλλά με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου. Δηλαδή, δουλεύεις μέχρι να σου φύγει ο τάκος, η σύμβαση διαρκεί για πάντα και χωρίς την ελπίδα της σύνταξης. Έτσι, βρέθηκε να ανεβάζει σαν ηλίθιος εκείνον τον βράχο μέσα στη ζέστη κι ο βράχος να κατρακυλά (βαρύτητα, τα σέβη μας!) στο τέλος της μέρας.

Άλλος ένας πήγε να του την φέρει. Ο Ορφέας. Όλοι νομίζαμε ότι πήγε να κάνει μια έντιμη συμφωνία και να πάρει πίσω την Ευρυδίκη του. Όμως ο «γόης» Ορφέας είχε αποκτήσει μεγάλη δύναμη και το θαυμασμό του κόσμου από τις μουσικές και μαντικές του ικανότητες, καθώς και τις πραγματοποιήσεις θρησκευτικών οργιαστικών τελετών (αγυρτεύων διέζη, είτα και μειζόνων αξιών εαυτόν και όχλον και δύναμιν περιποιούμενος... από μουσικής τε και μαντικής και των περί τας τελετάς οργιασμών). Ο Ορφέας ασκούσε μαγεία όταν τραγουδούσε.

Την ιστορία την ξέρετε: Ο Ορφέας κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο για να διεκδικήσει την αγαπημένη του. Έπαιξε την λύρα του, παρουσία θεού και νεκρών και η όμορφη και θλιβερή μουσική του, κατάφερε να μαγέψει και να συγκινήσει μέχρι δακρύων όχι μόνο τους νεκρούς, μα τον ίδιο τον θεό του Κάτω Κόσμου, έτσι όπως, μόνο η μουσική μπορεί τόσο εύκολα να μας μαγέψει όλους, άλλωστε!

Ο Άδης, μέσω της μουσικής, κατάφερε για πρώτη φορά να αντιληφθεί δύο δυνάμεις: αυτήν της αγάπης και αυτήν
της απώλειας. Η υπόλοιπη ιστορία είναι γνωστή.


Οδηγίες προς ναυτιλομένους νεκρούς

Το εκπληκτικό αυτής της ιστορίας όμως, δεν είναι ο μύθος αυτός καθαυτός. Είναι η έμπνευση που πρόσφερε στους αρχαίους έλληνες.

Αρχαιολογικές έρευνες αποκάλυψαν μια σειρά τάφων στον ελλαδικό χώρο. Μέσα σε αυτούς τους τάφους βρέθηκαν μυστηριώδεις χρυσές επιγραφές, οι οποίες είχαν το σχήμα των χειλιών και τοποθετημένες κατά τέτοιον τρόπο την ώρα της ταφής του νεκρού, ώστε να είναι στο ύψος των χειλιών του. Αυτές οι επιγραφές είχαν οδηγίες μετάβασης στον Κάτω Κόσμο και ήταν έτσι γραμμένες, ώστε σαν αυτός που τις έγραψε να είχε πάει ήδη εκεί.

Ήταν γεμάτες με αναφορές στον Άδη και στο μέρος αυτό, σαν να τα έγραψε κάποιος, ο οποίος έχει βρεθεί εκεί. «Αριστερά από το σπίτι του Άδη θα βρεις μια πηγή. Αμέσως μόλις η ψυχή φύγει από το φως του ήλιου, πήγαινε δεξιά, πολύ προσεκτικά». Περιγράφουν τα στάδια που θα περάσουν οι νεκροί, ποιους φρουρούς θα συναντήσουν και τι έπρεπε να πουν σε αυτούς τους φρουρούς, για να καταφέρουν να φτάσουν στον Κάτω Κόσμο.

Έχει γυρίσει ποτέ κανείς πίσω για να πει «ρε, τι δεξιά μου έγραφες, ευθεία έπρεπε να πάω»; Όχι! Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι αυτά τα κείμενα προέρχονται από τα μυθικά ποιήματα του Ορφέα, επειδή επάνω σε αυτές τις επιγραφές είναι γραμμένα αποσπάσματα ποιημάτων. Ίσως να είναι του Ορφέα, ίσως όχι. Ο χρόνος που έχει περάσει είναι απελπιστικά πολύς, για να είναι ο οποιοσδήποτε σίγουρος για ο,τιδήποτε. Πάντως, τα ποιήματα αυτά, οι αρχαιολόγοι, τα χρεώνουν στον Ορφέα. Οδηγίες προς ναυτιλομένους νεκρούς, εις την νέαν τους διεύθυνσιν.


Ο πιο κύριος!

Αυτός ήταν ο Άδης!

• Προστάτευσε πολύ καλά το βασίλειό του.

• Υπήρξε οργανωτικό πνεύμα, διότι χώρισε το βασίλειό του σε τρία τμήματα αναλόγως των προσόντων των ενοίκων.

• Εισήγαγε ένα έκτακτο σύστημα ασφαλείας, της γνωστής εταιρείας Κέρβερος με σήμα τα Τρία Κεφάλια, κι άντε να φύγεις από εκεί.

• Είχε ένα εξαιρετικό σύστημα συναγερμού, που ονομάζεται Εξυπνάδα, σε περίπτωση που κάποιος ήθελε να τον κοροϊδέψει και να αυτομολήσει.

• Επέδειξε επίσης, ακέραιο χαρακτήρα. Μια γυναίκα αγάπησε και την πήρε, κι όχι σαν μερικούς-μερικούς.

Μεταξύ μας, ο πιο κύριος από όλους!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ»:

• Ερωτευμένος Δίας ― Πρωταθλητής της θεϊκής διαστροφής

• Κέντρο ψεύδους και απάτης ― Ο πραγματικός ρόλος του μαντείου των Δελφών

• Ο μεσαιωνισμός της κλασικής εποχής ― Λατρεία εικονισμάτων, ξύλων, λίθων, λειψάνων κ.λπ.

• Η «πατρώα» ανοησία ― Δώδεκα θεοί: Πρότυπο των τυραννικών εξουσιών της αρχαιότητας

• Γιατί ο Διόνυσος δεν έγινε δεκτός στον Όλυμπο ― Θρησκεία και πολιτική στην αρχαία Ελλάδα

• Αρχαίο θέατρο: Η «Βίβλος» των αρχ. ελλήνων

• Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία του 12θεϊστικού ιερατείου ― Θαύματα από ιερείς σε αρχαίους ναούς

• Κάτω Κόσμος: Μια προσοδοφόρα επιχείρηση του 12θεϊστικού ιερατείου ― Τι συνέβαινε στα νεκρομαντεία της αρχαιότητας

• Δίκοπο μαχαίρι του πόθου ― Η θεά Αφροδίτη αποκαλύπτεται

• Παραισθησιογόνα σε αρχαία πιθάρια ― Βρέθηκαν στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα

• Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα

• Η Ιερά Εξέταση του Πλάτωνα εναντίον των άθεων ― Διωγμοί άθεων στην αρχαία Ελλάδα

• Η –θεοκρατική– Πολιτεία του Πλάτωνα ― Προοιωνίστηκε τον μεσαίωνα

• Επικίνδυνος, αλλά και αναγκαίος ― Προϊστορικές καταβολές και διαχρονική εξέλιξη του Διόνυσου-Βάκχου στις ανθρώπινες κοινωνίες

• Όταν η θεά Αθηνά μπήκε πάνοπλη στην Αρχαία Αθήνα

• Συγκερασμός επικών θεογονιών ― Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι ελληνικοί θεοί ήρθαν από την Αίγυπτο

• Νήιθ-Αθηνά ― Όψεις της ευσέβειας στην αρχαία Ελλάδα