Μία φορά την ημέρα περνούσαν με ένα μεγάλο μπαστούνι μέσα στο ανάκτορο των Βερσαλιών, προκειμένου να ανακοινώσουν κάτι σημαντικό: Το δείπνο του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄. Οι αυλικοί μπορούσαν να τον βλέπουν να τρώει το τεράστιο γεύμα του: Τέσσερα πιάτα σούπα, μετά ένα φασιανό, μια πέρδικα, ραγού, καλά κρέατα με σάλτσες με πολύ λίπος, μια πιατέλα γλυκά και βραστά αυγά για το τέλος.

Στο μεταξύ, διακόσια χιλιόμετρα πιο πέρα, σ΄ ένα μοναστήρι, ένας καλόγερος ζούσε μια απλή ζωή. Είχε μόνο ένα κοινό με το Λουδοβίκο. Είχαν γεννηθεί το 1638. Οι δύο άντρες δεν θα συναντιούνταν ποτέ, αλλά οι ζωές τους θα συνδέονταν πολύ στενά.

Στις Βερσαλίες οι αυλικοί έκαναν όλα τα χατίρια του Λουδοβίκου, ενώ στο μοναστήρι ο μοναχός έκανε όλα τα χατίρια του ηγουμένου, ο οποίος του ζήτησε να φτιάξει κρασί, για να πληρώσουν τη συντήρηση. Δυστυχώς, το μοναστήρι ήταν σε επαρχία του Βορρά, όπου ο χειμώνας σκότωνε τα αμπέλια. Το κλίμα ήταν ψυχρό και το έδαφος ακατάλληλο. Ο αμπελώνας του καλόγερου ήταν ένα μικρό θαύμα.

Οι κακουχίες του μοναχού δεν ήταν μόνο επίγειες, αλλά και υπόγειες, στα κελάρια του μοναστηριού. Το χειμώνα οι μικροοργανισμοί δεν λειτουργούν τόσο έντονα. Την άνοιξη το κρασί άρχιζε πάλι να ζυμώνεται. Η διπλή ζύμωση παράγει φουσκάλες διοξειδίου του άνθρακα. Τότε, η φουσκάλες στο κρασί δεν ήταν πλεονέκτημα, θεωρούνταν ελάττωμα, ενώ το διοξείδιο του άνθρακα έκανε τα μπουκάλια να σπάνε.

Με θρησκευτικό ζήλο ο μοναχός προσπάθησε να βγάλει τις φουσκάλες και να εντείνει τη γεύση συνδυάζοντας πράσινα και κόκκινα σταφύλια. Ήταν ο πρώτος που συνδύασε σταφύλια πριν τα πατήσει. Και κατάφερε να φτιάξει
"το καλύτερο κρασί στον κόσμο". Όταν ο Λουδοβίκος δοκίμασε το κρασί αυτό, το λάτρεψε. Για το μοναχό η ζωή ήταν ωραία. Το κρασί πήρε το όνομα της επαρχίας, Champagne (σαμπάνια).

Αλλά για το Λουδοβίκο η ζωή γινόταν όλο και χειρότερη. Η διατροφή του έπρηξε τα άκρα του, προκαλώντας ποδάγρα. Τα πόδια του τον πονούσαν πολύ. Ό,τι κι αν του έλεγαν οι γιατροί, δεν έκοβε το φαγητό ή τη σαμπάνια που έπινε σε κάθε γεύμα του. Ο βασικός γιατρός έλεγε ότι η σαμπάνια του έκανε καλό, ενώ άλλοι έλεγαν ότι χειροτέρευε την κατάσταση και τον σκότωνε. Τότε, δεν μπορούσαν να αποδείξουν ποιος είχε δίκιο.

Τα αντιοξειδωτικά είναι καλά και βρίσκονται στη βιταμίνη C, που σήμερα χορηγείται για την ποδάγρα. Έχουν βρεθεί υψηλά επίπεδα αντιοξειδωτικών στο κόκκινο κρασί, ενώ στο λευκό είναι πιο χαμηλά. Η σαμπάνια μοιάζει με το λευκό κρασί, οπότε θα περιμέναμε να έχει λίγα αντιοξειδωτικά. Στην πραγματικότητα έχει διπλάσια αντιοξειδωτικά από το λευκό κρασί, κάπου ενδιάμεσα από το λευκό και το κόκκινο. Και είναι λογικό, γιατί όπως και την εποχή του μοναχού, και σήμερα φτιάχνεται με πράσινα και κόκκινα σταφύλια.

Αν ήμουν γιατρός του Λουδοβίκου θα τον συμβούλευα να πίνει σαμπάνια ή κόκκινο κρασί. Η σαμπάνια ίσως βελτίωνε την ποδάγρα και δεν τον σκότωνε.

Ο Λουδοβίκος έζησε μέχρι τα 77 του χρόνια. Πέθανε το 1715. Συμπτωματικά, τότε πέθανε κι ο μοναχός με το κρασί. Και κάτι ακόμα: Τον έλεγαν Dom Pérignon.