Στις 10 το πρωί, στις 10 Μαΐου 1914, μια σουφραζέτα, η Μέρι Ρίτσαρντσον, μπήκε στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Είχε έναν μπαλτά κρυμμένο στα ρούχα της. Τριγυρνούσε στο μουσείο για ενενήντα λεπτά περιμένοντας για κάποιο κενό στην ασφάλεια, ώσπου πήγε στο πιο πρόσφατο απόκτημα του μουσείου, την «Αφροδίτη στον καθρέφτη» του Βελάσκεθ.

Η Πινακοθήκη είχε μαζέψει το μεγάλο ποσό των 45.000 λιρών για να διασώσει τον πίνακα και κόσμος απ' όλη τη χώρα ερχόταν για να τον δει. Αλλά η σουφραζέτα έβγαλε το όπλο που έκρυβε στο μανίκι της κι άρχισε να ξεσκίζει μανιωδώς τον πίνακα. ΄

«Προσπάθησα να καταστρέψω την εικόνα της πιο όμορφης γυναίκας στην ιστορία της μυθολογίας», είπε. «Δεν άντεχα τον τρόπο που οι άντρες την κοιτούσαν όλη την ημέρα». Και μπορείτε να καταλάβετε το γιατί. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του πίνακα, τον αποκαλούσε: «Μια ωραία εικόνα των οπισθίων της Αφροδίτης».

Η Αφροδίτη είναι η θεότητα, που οδήγησε έλληνες ήρωες στο θάνατο. Σε αυτήν έκαναν θυσίες οι ρωμαίοι στρατηγοί πριν από τη μάχη. Ενώ οι άλλοι παλιοί θεοί ίσως ξεχνιούνται εύκολα, η Αφροδίτη είναι μια θεά, που όλοι νομίζουμε πως γνωρίζουμε. Τη θυμόμαστε για την ομορφιά της, για το τόξο του Έρωτα και για λέξεις, όπως «αφροδισιακό» και «αφροδίσιο».

Σε αυτό το άρθρο θα διαλύσουμε αυτή την ψευδαίσθηση. Θα δούμε τη θεά, όπως την έβλεπαν οι αρχαίοι. Η Αφροδίτη ήταν ένα πνεύμα δημιουργίας, αλλά και καταστροφής. Ήταν η δύναμη που έβλεπαν στον πόθο και τις ορμές. Η ιστορία της, έχει περισσότερα να μας προσφέρει από τις όμορφες καμπύλες της.

Ιστάρ, Αστάρτη, Ινάνα, Αφροδίτη, Venus

Με το που έδεσε το καράβι-κοχύλι στην Κύπρο, δεν την είδαν τι κουκλάρα είναι, γιατί απλά δεν ήταν. Μετά, που έγινε κουκλάρα, της έφιαξαν αγαλματίδια. Έχουν βρεθεί περίπου διακόσια μέχρι στιγμής στην νότια πλευρά του νησιού (βλ. φωτογραφία κάτω αριστερά).

Βέβαια, τα αγαλματίδια αυτά την αδικούν κάπως, μα είναι φυσικό, γιατί όπως ανακάλυψαν σε παλιά αρχεία σχολείων της εποχής στην Κύπρο οι ρεπόρτερς της «Ελεύθερης Έρευνας», όλοι οι καλλιτέχνες, στο μάθημα των Καλλιτεχνικών είχαν βαθμό κάτω από την βάση.

Υπάρχουν κάποιοι, που διακρίνουν πόσο σεξουαλικά είναι τα αγάλματα αυτά. Βλέπουν αιδοίο στο κέντρο και φαλλικό σχήμα στο κεφάλι. Μπορεί να έχουν δίκιο. Εγώ βλέπω μια κούκλα, που θα μπορούσε να την κάνει ένα παιδί έξι ετών (βλ. φωτογραφία δεξιά).

Ο σταυρός στον λαιμό δεν έχει σχέση με αυτό που νομίζετε (βλ. εικόνα κάτω δεξιά). Όπως φαίνεται στην πάνω μεριά του, έχει έναν κύκλο κι αυτό είναι αιγυπτιακό σύμβολο, οπότε διαπιστώνουμε το πόσο οι κοινωνίες επηρέαζαν η μία την άλλη.
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι ελληνικοί θεοί ήρθαν από την Αίγυπτο).

Σύμβολο της γονιμότητας; Ίσως. Η Κύπρος διεκδικεί την γέννηση της Αφροδίτης, αλλά σε λιγότερο από 160 χιλιόμετρα απόστασης, υπήρξαν άλλοι πολιτισμοί που άνθισαν και δημιούργησαν πολιτισμό πολύ νωρίτερα. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Στάλες του ποταμού Πολιτισμός). Εκεί, οργανώθηκαν για πρώτη φορά ανθρώπινες κοινωνίες. Φτιάχτηκαν πόλεις και, εννοείται, θρησκείες. Στην περιοχή από το σημερινό Ιράκ ως τις ανατολικές ακτές της Μεσογείου.

Μην νομίζετε ότι η Μέση Ανατολή έχει γεννήσει μόνο τις αβρααμικές θρησκείες που παίζουν σήμερα στον πλανήτη. Ουχί. Ό,τι θέλετε από θρησκεία, εκεί το πρωτοσκέφτηκαν.

Σκάψε-σκάψε, οι αρχαιολόγοι έχουν βρει το πλέον παλιό αγαλματίδιο ηλικίας 5.000 Μαΐων. Όπως μας είπε μια φίλη μας αρχαιολόγος, η οποία δεν μας γνωρίζει, οπότε και παραμένει φίλη μας, η γη της Μέσης Ανατολής γέννησε ένα μαχητικό πλάσμα.

Στην περιοχή, η οποία αποτέλεσε πηγή μεγάλου μέρους του μελλοντικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, από το σημερινό Ιράκ έως τις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, γεννήθηκε η Ιστάρ, Αστάρτη ή Ινάνα. Αργότερα την είπαν Αφροδίτη και Venus.

Η Ιστάρ ήταν η θεά της σεξουαλικής αγάπης. Λατρεύτηκε σε όλη την Μέση Ανατολή με πολλά ονόματα. Η παρουσία της εκεί, σε αντίθεση με την Κύπρο, καταγράφτηκε από τους σουμέριους, τους βαβυλώνιους και τους ακκάδες.

Η πρώτη αυτή Αφροδίτη είχε έναν εραστή, ο οποίος απεβίωσε με τραγικό τρόπο και η θεά ήταν τόσο λυπημένη, που της επιτράπηκε να τον ανασταίνει για τρεις μήνες κάθε χρόνο. Την ίδια ακριβώς ιστορία έλεγαν και οι έλληνες αιώνες μετά. Μην ξεχνάμε τον Άδωνι, ε;

Η Αστάρτη λοιπόν (ή η Ινάνα ή η Ιστάρ, όπως σας βολεύει) δεν ήταν καμιά θεά, που την ένοιαζε μόνο να καλοπερνά στο κρεβάτι της. Ήταν πολεμίστρια. Συχνά εικονιζόταν με στρατιωτικές ενδυμασίες. Οι αρχαιολόγοι λένε ότι η Αστάρτη μεταφέρθηκε στην Κύπρο με εμπορικά πλοία, μα επειδή ως ιστορία δεν είναι και πολύ κομψή, την έβαλαν πάνω σε ένα κοχύλι για βάρκα.

Αφού λοιπόν στην Κύπρο ένωσαν την δική τους θεότητα με την Αστάρτη, την έβαλαν σε αυστηρή δίαιτα, γιατί η κυπριακή έκδοση παραήταν χοντρούλα και την έκαναν κορμάρα. Από μούρη δεν έλεγε και πολλά (βλ. εικόνες δεξιά και αριστερά).

Τον 12^ο αιώνα π.Χ., έλληνες από την ηπειρωτική χώρα έφτασαν στην Κύπρο κι άρχισε η ανταλλαγή προϊόντων και ιδεών. Τους άρεσε σαν θεότητα, αλλά από μούρη όπως είπαμε, άστα να πάνε. Την πήγαν στους καλύτερους πλαστικούς της εποχής και με μερικές επεμβασούλες την έκαναν πολύ καλή. Θεά του έρωτα και να μην βλέπεται, λέει; Δεν λέει! Οι επεμβάσεις έλαβαν χώρα στην Πάφο.

Κατόπιν, της έμαθαν να φέρεται. «Τέρμα οι αγριάδες. Από εδώ και μπρος επροσωπείς την ομορφιά, την αγάπη, τον έρωτα και την φροντίδα». Της έφιαξαν και τον απαραίτητο ναό για το κονόμι, και να λοιπόν, μια θεά του έρωτα, η οποία δεν μπορούσε παρά να γίνει μεγάλη επιτυχία έως σήμερα.


Απ' τον αφρό της θάλασσας

Το παραμύθι όπως το ξέρουμε το σκέφτηκαν οι έλληνες κι αρχίζει ως εξής:

Θάλασσα της Μεσογείου, άρα το χρώμα μπλέ. Κοιτάς για αιώνες και το μόνο που βλέπεις να βγαίνει από εκεί είναι ψάρια, εκ των οποίων σχεδόν όλα βρώσιμα. Μια φορά, έτσι από ιδιοτροπία, βγήκε μια γυναίκα (γυμνή). Όχι όποια-όποια. Γυναικάρα. Μαλλί μακρύ, μάτια να αστράφτουν, δέρμα κατάλευκο και άλλα τέτοια. Σκάσανε από την ζούλια τους οι υπόλοιπες, θεές-θνητές όλες, διότι είχαν και την επίγνωση της δευτεράτζας.

Μιας λοιπόν και αναδύθηκε εκ του αφρού της θαλάσσης, ονομάστηκε Αφροδίτη και δεν γνωρίζουμε από ποιον.

Η συμπεριφορά της στο σχολείο ήταν κοσμία. Οι γονείς της (οι κ.κ. Δεξιός και Αριστερός Όρχις του μπαμπά, δηλαδή) βάλανε λυτούς και δεμένους ως μέσον να πάρει διαγωγήν κοσμιοτάτην, αλλά …ήταν πολύ όμορφη και αχαλίνωτα ερωτιάρα. Δεν φταίει όμως αυτή, φταίει ο μπαμπάς!

Η γυναίκα του μπαμπά της –και όχι μαμά της–, η Γαία, ήταν για αιώνες φυλακισμένη στην αγκαλιά του άντρα της και πατέρα της περί ου ο λόγος, του Ουρανού. Αχαλίνωτα ερωτιάρης κι αυτός, την είχε ακούσει με την Γαία και δεν την αποχωρίστηκε ούτε στιγμή από την αυγή του κόσμου. Αυτή όμως, άλλος χαρακτήρας, ο οποίος δεν έβλεπε τα πράγματα από την ίδια οπτική (γωνία), ήρθε και μπάφιασε. Άσε που ο Ουρανός πρόγκαε και τα παιδιά τους. Ε, κάποια ημέρα η Γαία θύμωσε πολύ κι έμπηξε τις φωνές στα παιδιά της: «Τι θα γίνει με δαύτον; Βγάλτε τον από την μέση! Σκοτώστε τον, κάντε ό,τι θέλετε τέλος πάντων». Άλλους έβαζε η Γαία να καθαρίσουν για πάρτη της. Καλή κατινίτσα κι αυτή.

Τα παιδιά από την άλλη πλευρά δεν ήταν τίποτε χαζοβιόλικα και δεν ήθελαν να τα βάλουν με τον πατέρα τους. Ο γέρος κρατιόταν καλά. Μόνο ένα, το πιο μικρό από όλα, της βγήκε λίγο ζαβό: «Εγώ, μαμά», είπε ο Κρόνος. Αυτή του έδωσε ένα δρεπάνι από πυρόλιθο δια την εκτέλεσιν του σχεδίου, έτσι όπως το είχε συλλάβει ο νους της μαμάς του και μια νύχτα που πήγε ο Ουρανός να βρει την συμβία του, να της εξηγήσει περί βερίκοκου και άλλων φρούτων με ή χωρίς κουκούτσι, κρυμμένος ο μικρός, πετάχτηκε και του έκοψε τα … Ναι, μάλιστα. Αυτά! Και τα δύο! Κατόπιν, τα πέταξε στην θάλασσα – λογικό, να τα κρατήσει, τι να τα κάνει;

Ο αφρός όμως της θάλασσας (θηλυκού γένους, αλλιώς το σεναριάκι δεν θα έπαιζε καθόλου) βρήκε να τα κάνει κάτι, διότι από αυτά και αίμα έτρεχε και σπέρμα. «Ας κάνω ένα παιδάκι». Να την λοιπόν η Αφροδίτη, να χρωστά την ύπαρξή της σε έναν ερωτιάρη πατέρα, μία κάκιστη σύζυγο, έναν βλαμμένο μαμάκια αδελφό κι έναν αφρό της θάλασσας, που έτυχε να περνάει από εκεί. Βγήκε όμως κούκλα!

Οι άνθρωποι, μιας και δημιούργησαν τέτοιο χαβαλέ για να περιγράψουν την γέννησή της, είπαν να την κάνουν θεά, σύμβολο της ερωτικής έλξης και της αληθινής αγάπης. Σιγά-σιγά της έδωσαν κι άλλες αρμοδιότητες. Ήταν η θεά, η οποία ωθούσε τους ανθρώπους να παντρευτούν ή παντρεμένους και παντρεμένες να το ρίξουν στα αλατοπίπερα και τις περιπετειούλες. Αυτή φαίνεται να ευθύνεται για την λαγνεία και την ερωτική υπερβολή των θνητών.

Γεννήθηκε λοιπόν η μικρά και έκανε την πρώτη της επίσημη εμφάνιση στον αφρό της θάλασσας. Από εκεί περνούσε ο Ζέφυρος (θεός του δυτικού ανέμου, που σήμερα το καλλιτεχνικό του όνομα είναι Πουνέντες). Ο δυτικός άνεμος είναι, ακόμη και σήμερα, γνωστό μουρλοκομείο κι όταν αποφασίσει να φυσήξει, τα κάνει όλα μαντάρα. Δυνατός και απρόβλεπτος. Οι καπετάνιοι το γνωρίζουν. Είδε την κοπέλα και πήρε την πρωτοβουλία να την απιθώσει σε ένα κοχύλι και να την πάει άτα. Πιάστηκαν όμως και τα χέρια του και τα νεφρά του από το κουβάλημα και την άφησε στην ακτή της Πάφου.

Εκεί την εμπιστεύτηκε στις Ώρες (τα έχουμε πει για αυτές, βλ. Ερωτευμένος Δίας) για να την διαπαιδαγωγήσουν. Δεν υπήρχαν και πολλά μαθήματα εκείνη την εποχή και οι Ώρες την δίδαξαν τη γοητεία και την κομψότητα. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε. Για πτυχίο της έδωσαν μια όμορφη χρυσή ζώνη, καθόλου μα καθόλου άκακη. Αυτή η ζώνη, μαγικού τύπου, έκανε ακαταμάχητο όποιον την φορούσε. Ήταν που ήταν όμορφη, είχε και τη ζώνη … άστα να πάνε.


Ο γάμος της με τον ασχημόθεο

Η Αφροδίτη είναι πλέον έτοιμη για νέες περιπέτειες, κυρίως των άλλων. Είχε έλθει η ώρα να κάνει την επίσημη πρώτη της εμφάνιση στους θεούς, η οποία και στέφθηκε με πλήρη επιτυχία, αφού όλοι οι θεοί την ανακήρυξαν ομόφωνα θεά της ομορφιάς και του έρωτα.

Ο Δίας, μικρανηψιός της (μην ψαχνόμαστε τώρα για λογική εξήγηση περί του γενεαλογικού δέντρου, μυθολογία κάνουμε), την έκοψε τι κουμάσι ήταν και είπε, αρκετά κομψά ομολογουμένως, ότι μία εξαίσια καλλονή χρειάζεται έναν σύζυγο. Της τον είχε διαλέξει κι όλας. Τον πλέον απίθανο ως υποψήφιο. Τον γιόκα του, Ήφαιστο. Λίγο μπέρδεμα αυτό με τις συγγένειες ε; Μην τα λέμε για αυτόν από εμφάνιση τα ξέρετε, άσ΄ τα να πάνε. Μυαλό ξουράφι όμως, μόνο στις εφευρέσεις. Στην επιλογή συμβίας, μπούφος. Επέλεξε με τον γνωστό τρόπο επιλογής: «ωραίος κ@λος!».

Θεϊκές απιστίες

Η Αφροδίτη πάλι, τον είδε, μα δεν είπε «όχι», ίσα-ίσα είπε ότι τον αγαπά ειλικρινά. Για να αποδείξει την αλήθεια των λόγων της, του έκανε τέσσερα παιδιά εκ των οποίων, κανένα δικό του. (Αντέρωτα και Ίμερο με τον Άρη, Ερμαφρόδιτο και Τύχη με τον Ερμή).

Την επομένη του γάμου της, ως μια κανονική πλέον κυρία η οποία σέβεται τον εαυτό της, επέλεξε τον εραστή της. Πολεμοχαρής, ανακατωσούρας, χαβαλές μα μια χαρά παλικάρι από εμφάνιση, ψηλός, όμορφος, αθλητικός και τα ρέστα. Άρης το όνομά του. Θεός το επάγγελμα, καλή θέση και μια χαρά μισθός. Ειδικότητα: Θεός πολέμου.

Και ο Ήφαιστος είχε τα ίδια προτερήματα, αλλά μόνο όσον αφορά την επαγγελματική θέση. Στα υπόλοιπα, δράμα. Ο Ήφαιστος είχε κι ένα άλλο ελάττωμα: Δούλευε νύχτες. Δεν τα κάνουν αυτά, ρε αγόρι! Το κρεβάτι του ζεύγους δεν έμενε άδειο. Ο Ήφαιστος δούλευε όλη την νύχτα στο σιδηρουργείο και του πονούσαν τα χέρια, ενώ ο Άρης δούλευε όλη την νύχτα στο κρεβάτι του Ήφαιστου και τον πονούσαν τα νεφρά! Πριν την αυγή, την έκανε.

Παραπήραν θάρρος όμως και κάποια ημέρα έμειναν μαζί ως την αυγή. Έσκασε μύτη ο θεός Ήλιος, πορτοκαλής στην αρχή, κατόπιν κίτρινος και τους είδε. Παρέμεινε κίτρινος από τα νεύρα του, διότι έκανε κι εκείνος κέφι την Αφροδίτη κι αυτή πήγε με άλλον (όόόχι, δεν ζήλευε τον σύζυγο, τον εραστή της ζήλεψε)! Αφού λοιπόν δεν ήταν αυτός ο τυχερός, έτρεξε και τα είπε όλα στον Ήφαιστο, ο ρουφιανάκος. Μια ιδιότητα που φέρει ακόμη και σήμερα.

Ο Ήφαιστος δεν ήταν τόσο μπούφος όσο αρχικά φαινόταν κι ένιωσε οργή και ντροπή. Έφτιαξε ένα τόσο φίνο δίχτυ –από μπρούτζο– που ήταν αόρατο. Μια μέρα που η Αφροδίτη «είχε πάει κομμωτήριο και μετά για καφέ με κάτι φίλες της», ο Ήφαιστος στερέωσε το δίχτυ στο κρεβάτι τους. Ανακοίνωσε κατόπιν σε ολόκληρο τον Όλυμπο ότι θα λείψει για δουλειές, δεν είπε πού, και η Αφροδίτη, εννοείται, δεν θέλησε να τον συνοδεύσει. Φεύγοντας, εκείνη τον φίλησε τρυφερά, τον είδε να χάνεται ,αλλά δεν τον είδε που γύρισε και κρύφτηκε.

Εκείνο το βράδυ τους αιχμαλώτισε και με το νέο –τότε– άρθρο 357 περί μοιχείας του Ποινικού Κώδικα, τους ανάγκασε να κόβουν βόλτες έτσι όπως ήταν γυμνοί, ούτε σεντόνια ούτε τίποτα, σε ολόκληρο τον Όλυμπο. Αφού τους διαπόμπευσε τόσο όσο να ικανοποιηθεί, θα ακολουθούσε το δικαστήριο, που όλα έδειχναν ότι θα έβγαινε σε βάρος της, διότι η μοιχεία από τότε ήταν ποινικοποιημένη. Σήμερα ο πλανήτης έχει ησυχάσει λίγο, διότι αποποινικοποιήθηκε! Αμέ.

Όλοι οι θεοί έγιναν μάρτυρες της ατίμωσης του Άρη. Στον Όλυμπο έπεσε πολύ γέλιο. Ο Απόλλωνας έχωσε μια αγκωνιά στον Ερμή λέγοντάς του: «Παραδέξου ότι θα ήθελες να είσαι στην θέση του Άρη». Ο Ερμής όμως, δεν μάσησε και απάντησε: «Και βέβαια, ακόμη και με τρία δίχτυα». Πολύς χαβαλές, παιδιά. Ακόμη και ο Ποσειδώνας, που ήθελε όπως όλοι, να είναι στην θέση του Άρη, από την άλλη πλευρά, ήθελε να συμπαρασταθεί στον Ήφαιστο και τελικά τού ζήτησε να απελευθερώσει τους δύο εραστές. Ο Ήφαιστος συμφώνησε, μα με τον όρο να φύγουν από τον Όλυμπο. Εξορία! Και μάλιστα με εγγύηση: Αν δεν έφευγαν τελικά, θα έβαζε τον Ποσειδώνα κάτω από το δίχτυ. Έτσι, για να μην του κουνιέται.

Ο Δίας, μπορεί να είχε κι αυτός τα δικά του, τέτοια ξεφτιλίκια όμως στο φανερό δεν τα ήθελε, βιαζόταν να τελειώνει με αυτές τις αηδίες και δέχτηκε την πρόταση του Ποσειδώνα και... case closed.

Ο Άρης αυτοεξορίστηκε στη Θράκη και η Αφροδίτη είπε: «Σκασίλα μου, θα πάω στην Κύπρο». Πριν φύγει όμως, κολακευμένη από τις φλογερές ματιές του Ερμή, σκέφτηκε: «Αυτό το καλό παιδί με θαυμάζει. Ας το ανταμείψω, μη φανώ και αγενής» και του δόθηκε για μια ολόκληρη νύχτα. Ο Ερμής την άλλη ημέρα, πέταγε από την χαρά του.

Μετά από καιρό, έμαθε ότι έγινε και μπαμπάς. Απόκτησε ένα παιδί! Όλοι λένε ότι ήταν μισό άνδρας και μισό γυναίκα. Εγώ σας λέω ότι ήταν δύο σε ένα. Μια κόρη και έναν γιο σε ένα παιδί ή αλλιώς, και σαμπουάν και κοντίσιονερ. Του έδωσαν τα ονόματα της μαμάς και του μπαμπά του, επειδή οι παππούδες είχαν βγάλει κακό όνομα –ενώ οι γονείς ε;–, του Ερμή και της Αφροδίτης δηλαδή, ο Ερμαφρόδιτος.


Προ-λότιες αιμομιξίες

Όμως, η Αφροδίτη είχε ταπεινωθεί. Μετά την γέννα κι αφού σαράντισε, αποφάσισε να μην αφήσει αυτή την ήττα να περάσει έτσι. «Με ξεφτιλίσατε; Θα σας πω εγώ!», είπε η αξιέραστος και ενάρετη αυτή κυρία. Έστω από μακριά, ανακάτεψε ερωτικώς όλον τον Όλυμπο. Κουλουβάχατα! Δεν ήξερε ποιος – ποιόν, ποιος – ποια, ποια – ποια, ποια – ποιον και κυρίως, γιατί.

Όχι όμως μόνο αυτό. Μερικούς, έτσι για ποικιλία, τους έκανε τελείως αδιάφορους προς τον έρωτα. Αλατοπίπερο. Από την μία η μέγιστη αρετή των αρχαίων ελλήνων, η φιλοξενία, να βρίσκει απόλυτη εφαρμογή: να μην μαζεύονται από τα κρεβάτια των άλλων, ενώ από την άλλη να μην έχει εφευρεθεί ακόμη το βιάγκρα. Μύλος! Καθόταν λοιπόν και γέλαγε με τους άλλους!

Εκεί που καθόταν και χαιρόταν τα υπέροχα κατορθώματά της, ήλθαν κάτι ρουφιάνοι και της ψιθύρισαν στο αυτί τα παρακάτω: «Η κόρη του βασιλιά της Κύπρου του Κινύρα, η πριγκίπισσα Σμύρνα (όχι σμέρνα, αυτό είναι ψάρι) αποφάσισε ότι είναι τόσο όμορφη που δεν χρειάζεται να σε τιμά». Τσαντίστηκε η πρωταγωνίστριά μας: «Εδώ είμαι για να με τιμούν. Τι σκατά θεά είμαι… τώρα θα δει το τσουλί!» είπε, με την γνωστή ανωτερότητα όλων των θεών από τότες και εντεύθεν! «Τι να κάνω … τι να κάνω... ααααα το βρήκα!».

Τώρα μπορείτε να ανατριχιάσετε με τις ιδέες των αρχαίων ημών προγόνων περί των θεών τους οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο από τον καθρέφτη των ζωών τους. «Να ερωτευτεί τον πατέρα της, η βρωμιάρα». Για τον πατέρα γίνεται λόγος; Αμέ! Η Σμύρνα γλίστρησε στο κρεβάτι του μπαμπά της. Δώδεκα μερόνυχτα κράτησε η «ένωση», αλλά δεν «έφταιγε ο καημένος» γιατί ήταν «μαγεμένος από την Αφροδίτη» και δεν αναγνώριζε την κόρη του. Αηδίες! Για να αθωώσουν τον μπαμπά, οι αρχαίοι έλληνες στον συγκεκριμένο ρόλο του είπαν: «Στη σκηνή τρία θα πάθεις φρίκη. Εντάξει;». «Εντάξει!», είπε ο πρωταγωνιστής της πιπεράτης αυτής ταινίας κι έφαγε την φρίκη που έπρεπε: «Ε σ ύ  ή σ ο υ ν;! Φτου σου μωρή!».

Στη σκηνή τέταρτη κορυφώνεται η αγωνία, γιατί ο μπαμπάς, αρπάζει ένα σπαθί κι ετοιμάζεται να καθαρίσει την ατιμασμένη και να αυτοκτονήσει. Η Σμύρνα δεν ήταν κανένα κορόιδο και την έκανε κατά το δάσος τρέχοντας. Ο γέρος από την άλλη, που δεν ήταν κανάς ανήμπορος –εδώ μιλάμε, πως το νεφρί του άντεξε δώσεκα μερόνυχτα, στο τρέξιμο θα κώλωνε;–, παρ΄ όλα τα χρονάκια του ολοένα και την πλησίαζε. Η Σμύρνα κατάλαβε ότι δεν την είχε καθαρή, έπεσε στο έδαφος και ζήτησε από την Δία να την λυπηθεί. Το ότι την λυπήθηκε, την λυπήθηκε. Ούτε λόγος. Αντί λοιπόν να κάνει το απλό κι ο πατέρας της να στραμπουλήξει κανάν αστράγαλο τρέχοντας, έκανε κάτι πιο εντυπωσιακό, αντάξιο θεού: Την έκανε δέντρο. Όχι όποιο κι όποιο: Αφού η κοπέλα συνέχισε και ως δέντρο να κλαίει, έβγαινε από αυτό ένας υπέροχος και πανάκριβος θησαυρός: το μύρο!

Καβγάς για τον Άδωνι

Εννέα μήνες αργότερα, χωρίς θαύματα αυτήν την φορά και στην ώρα του, το δέντρο σκίστηκε στα δύο κι από μέσα του βγήκε ένα πανέμορφο αγοράκι. Ο Άδωνις! Η Αφροδίτη παραμόνευε και πήρε το μωρό επί τόπου. Το ερωτεύτηκε αμέσως, αλλά ως βρέφος της ήταν άχρηστο, για αυτά τα οποία τον προόριζε. Ήταν τόσο όμορφο, που θέλησε να το κρύψει από τα μάτια θεών και ανθρώπων. Το πήγε λοιπόν στην Περσεφόνη ως την καταλληλότερη νταντά για να το μεγαλώσει και να της το επιστρέψει εις κατάλληλον προς χρήσιν ηλικία! Η Περσεφόνη το ερωτεύτηκε και εκείνη και το μεγάλωσε με κανακέματα πέραν του φυσιολογικού λέει ο μύθος, χωρίς άλλες εξηγήσεις.

Όταν ήλθε η ώρα και το μωρό έγινε ένας νέος και όμορφος άνδρας, η Αφροδίτη έκανε την εμφάνισή της για να πάρει αυτό που ήταν, «δικαιωματικά», δικό της. Η Περσεφόνη τα τσίτωσε και της είπε: «Δεν θα ΄σαι με τα καλά σου!». Καβγάς μέγας. Ο Δίας θύμωσε: «Τι έπαθαν οι κάργιες και τσιρίζουν έτσι. Πα να δω».

Του είπαν τι είχε γίνει, κούνησε το κεφάλι του κουρασμένα και είπε: «Το πρώτο τρίτο του χρόνου η Περσεφόνη, το δεύτερο τρίτο η Αφροδίτη και το τρίτο τρίτο όπου θέλει εκείνος! Καταλαβωθήκαμε;». Ναι μεν, δέχτηκαν την ετυμηγορία, αλλά η Περσεφόνη δεν ήταν καμιά χθεσινή και έβαλε έναν όρο: Να μην φορά η Αφροδίτη τη ζώνη της όσο θα ήταν μαζί του. Η Αφροδίτη δέχτηκε και καπάκι αθέτησε τον λόγο της. Φόρεσε τη μαγική της ζώνη και όπως ήταν λογικό, ο μικρός έπαθε την πλάκα του. Μόνο την Αφροδίτη είχε στο μυαλό του. Όταν έφτασε η ώρα να ζήσει όπου ήθελε κατά το τρίτο τρίτο του χρόνου, επέλεξε να ζήσει με την Αφροδίτη.

Η Περσεφόνη κατάλαβε τι ακριβώς είχε παιχτεί και τα πήρε. Εκδίκηση και μάλιστα έμμεση. Πήγε στην Θράκη κι έπιασε τον Άρη: Τη θυμάσαι τη δικιά σου; Την Αφροδίτη ντε! Ε, τώρα προτιμά έναν απλό θνητό και μάλιστα θηλυπρεπή (νέο στοιχείο αυτό).

Ο Άρης έπιασε το μπαλάκι, «αφεντικά και δούλοι σκατά γενίκαμ΄ ούλοι;». Ποιος θα την πλήρωνε; Ο Άδωνις βέβαια, ο οποίος την άλλη μέρα περπατούσε στο δάσος αμέριμνος! Ο Άρης μεταμορφωμένος σε ένα μεγάλο αγριογούρουνο έπεσε πάνω του με ορμή. Πήγε να παραμερίσει ο Άδωνις, αλλά δεν πρόλαβε και εισέπραξε την κουτουλιά. Πάπαλα και μας τελείωσε ο όμορφος Άδωνις μετακομίζοντας για πάντα στον Κάτω Κόσμο, με την Περσεφόνη δαφνοστεφανωμένη νικήτρια, η οποία τον κέρδισε για πάντα. Αμέ!

Βέβαια, υπάρχει κι άλλη μια εκδοχή του μύθου, όπου, αφού ο κάπρος σκότωσε τον όμορφο Άδωνι, η Αφροδίτη έτρεξε προς το μέρος του ξετρελλαμένη από τον πόνο και αγκάθια της έσκιζαν το δέρμα βάφοντας τα τριαντάφυλλα κόκκινα. Μετέτρεψε το αίμα του σε ανεμώνες. Καθώς η ένταση του θρήνου της ήταν τόσο έντονη, ο Άδωνις αναστήθηκε.

Όλο αυτό γιορταζόταν στην αρχαιότητα με μια γιορτή που λεγόταν Αδώνια, όπου στόλιζαν με λουλούδια ένα ξύλινο ομοίωμα του Άδωνι, θρηνούσαν και χτυπιόντουσαν για να τον φέρουν πάλι στην ζωή. Μην σας θυμίζει κάτι πρόσφατο; Κάτι που αρχίζει με Πα και τελειώνει σε σχα; Αναστήθηκε, όπως έγινε και με τον επόμενο, που επιστημονικώς τεκμηριωμένα αναστήθηκε, ομοίως.

Μπελάδες για ένα μήλο

Η Αφροδίτη δεν ξεπέρασε ποτέ τον πρώτο και μοναδικό της έρωτα. Θα τον θρηνούσε αιώνια, αλλά τις αταξίες δεν τις σταμάτησε. Οι υπόλοιπες θεές φανερά ανησυχούσαν για την συμπεριφορά της και κρυφά την ζήλευαν.

Μια ημέρα ξέσπασε μία διαμάχη. Πώς έγινε και ποιος έφταιγε; Είχαν μαζευτεί όλοι οι θεοί για φαΐ στον Όλυμπο, αμβροσία και νέκταρ, όλο τα ίδια και τα ίδια, αλλά τι να κάνεις, αν είσαι θεός πρέπει να τα φας. Όλοι, εκτός από την Έριδα, την οποία δεν είχαν καλέσει, διότι ήτο γνωστή ρουφιάνα και δημιουργούσε σε όλους προβλήματα και ανακατωσούρες (γνωρίζω προσωπικά μία τέτοια). Νευρίασε αυτή και, όχι τόσο για μια κουταλιά φαΐ αλλά που την είχαν στην απ΄ έξω, ξεκίνησε ο Τρωικός Πόλεμος.

Πήγε ακάλεστη στον Όλυμπο με καλά κρυμμένα τα νεύρα της. Μπουκάρει στην τραπεζαρία και αφήνει ένα χρυσό μήλο στο τραπέζι. Το μήλο είχε και επιγραφή: «Τη καλλίστη». Όχι που θα κώλωνε! Μπορεί εκείνη να μην έφαγε, αλλά και σε αυτούς, τους το χάλασε το στομάχι! Όλοι κοίταξαν την Αφροδίτη και καθώς εκείνη σηκώθηκε το πάρει, σηκώθηκαν άλλες δύο κοντόμυαλες που είχαν τσιμπήσει, η Ήρα, γυναίκα του Δία και η Αθηνά , κόρη του. Λες και δεν ήξεραν τι βρωμιάρικο ήταν η Έρις.

Αφού υπήρχαν από πάνω από δύο υποψήφιες, άρα θα γινόταν διαγωνισμός. Ο Δίας με το γνωστό του ταλέντο να την κάνει γυριστή όταν τα πράγματα ήταν στριμωγμένα ακόμη και για θεούς, πέταξε με σοφία την ατάκα: «Αυτή δεν ήταν δουλειά ενός θεού, αλλά ενός θνητού». Χαμογέλασε σε όλους γοητευτικά, πήρε την ουρά του και την τράβηξε έξω από το κακό. Διαλεξε τον Πάρη, γιο του Πρίαμου από την Τροία. Τα πολλά κολλητηλίκια με θεούς όπως βλέπετε δεν συμφέρουν καθόλου.

Ο Ερμής, αυτός ήταν που οδήγησε τις τρεις θεές στο όρος Ίδη, όπου ο Πάρης έβοσκε τα κοπάδια του. Του είπαν να διαλέξει και ο καημένος είπε, πολύ ευγενικά, ότι δεν μπορούσε να το κάνει. «Πού να μπλέκεις με τις τρελλές τώρα», είπε μέσα του και χαμογέλασε. Όχι ότι θα γλύτωνε έτσι εύκολα. Οι θεές άρχισαν να υπόσχονται ρουσφέτια.

Η Ήρα του υποσχέθηκε ένα τέτοιο βασίλειο, που θνητοί δεν θα είχαν εξουσιάσει ποτέ τους, τσίμπησε ο Πάρης και άνοιξε το στόμα του για να την διαλέξει, αλλά πετάχτηκε η Αθηνά και του υποσχέθηκε να τον κάνει ανίκητο στην μάχη, άρα θα γινόταν ο μεγαλύτερος ήρωας που είχε ποτέ ο κόσμος δει. «Δεν είναι κακό…», πετάχτηκε όμως και η Αφροδίτη ανοίγοντας τελευταία τα χαρτιά της, όπως κάνει κάθε καλός παίκτης. «Εγώ θα σού προσφέρω το χέρι της γυναίκας που αγαπάς» –ευτυχώς δεν κυριολεκτούσε και επαγωγικά λοιπόν, η Ελένη διατήρησε και τα δύο της χέρια στους ώμους της μέχρι τον θάνατό της – η οποία όμως, ήταν παντρεμένη με άλλον. Τεκνικάλιτυς!

Ο Πάρις δεν δίστασε και έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη. Κράτησε τον λόγο της και του έδωσε τη μαγική της ζώνη. Ακολούθως, τον οδήγησε στην Σπάρτη και τα υπόλοιπα είναι «Ταινία με σεξ: Κουλουβάχατα στην Τροία», η αίθουσα κλιματίζεται! Πόλεμος λοιπόν, στο όνομα της αγάπης; Όχι. Πόλεμος στο όνομα του εγωισμού.


Έμπνευση και για ερωτικές παρεκκλίσεις

Μια πασίγνωστη ποιήτρια, η Σαπφώ, σε ποιήματά της επικαλείται την Αφροδίτη περιγράφοντας με τα ζωηρότερα χρώματα, όπως όταν η πρώτη αγάπη έρχεται στην ζωή ενός ανθρώπου. Περιγράφει τον πόθο και και τον πόνο του συναισθήματος. Η πρώτη φορά που νιώσαμε τη φωτιά να σέρνεται κάτω από το δέρμα μας και αισθανθήκαμε σαν να μας έχει καταλάβει κάτι. Ο πρώτος άνθρωπος σε λογοτεχνικό έργο ο οποίος περιγράφει την αγάπη ως «γλυκόπικρη».

Δεν αναφερόταν βέβαια σε άνδρες, αλλά στις μαθήτριές της. Τι λόγος μας πέφτει εμάς, όμως; Καθένας με τα γούστα του...

Η θεά του έρωτα δεν μπορεί, παρά να δέχεται όλα τα ερωτικά τερτίπια. Θα άφηναν τους ομοφυλόφιλους αρσενικούς και θηλυκούς παραπονεμένους; Όχι! Ένας ιστορικός από την Αμαθούντα, ο Πίονας, αναφέρει ότι η Αφροδίτη έχει αντρική εμφάνιση κάποιες φορές.

Υπάρχει και πιο περίεργη μορφή της θεάς. Στα άδυτα του ιερού της και με απαγορευμένη την πρόσβαση σε αυτό, υπήρχε μια ηφαιστιακή πέτρα, βαμμένη λευκή, αλειμμένη με λάδια και διακοσμημένη με λουλούδια. Έμοιαζε πρωτόγονο, απόκοσμο, γενικότερα κάτι σκοτεινό. Την είχε δει ο ρωμαίος συγγραφέας Τάκιτος, όταν επισκέφτηκε το ιερό της κι είχε πει ότι η προέλευση της λατρείας της Αφροδίτης σε αυτή την μορφή είναι σκοτεινή.


Ου παντός πλειν εις Κόρινθον

Αν υπάρχει κάποιο φαινόμενο στην Αρχαιότητα, που ερεθίζει τη φαντασία των ανθρώπων, αυτό σίγουρα είναι η ιερή πορνεία.

Ιερή πορνεία εξασκούταν σε πολλά μέρη, όπως στην Πάφο, το όρος Έρυξ στη Σικελία, στη Μικρά Ασία, την Περσία ή και την Αίγυπτο, όπου αποτελούσε μέρος της λατρείας σε ορισμένες θεότητες, που αργότερα αφομοιώθηκαν από την Αφροδίτη.

Η Κόρινθος όμως, αποτελούσε για τους αρχαίους την κατ' εξοχήν πόλη της ιερής πορνείας, συνήθεια, που την έκανε διάσημη.

Φιλόξενες κοπέλες, υπηρέτριες της Πειθούς στην πλούσια Κόρινθο, εσείς που καίτε τις χρυσές στάλες του λιβανιού, οι σκέψεις σας πετούν προς την ουράνια μητέρα των ερωτικών επιθυμιών, την Αφροδίτη, που σας επιτρέπει, κόρες μου, να μαζεύετε στις χαρωπές σας κλίνες τον καρπό της τρυφερής σας νιότης.

Πίνδαρου, Εγκώμια, 3.

Έτσι, με χιούμορ και ποίηση, ο Πίνδαρος αναφερόταν στις διασημότατες κατοίκους της Κορίνθου, τις ιερόδουλες της Αφροδίτης και της θεραπαίνιδάς της, της Πειθούς. Ιέρειες, σκλάβες και πόρνες μαζί, οι κοπέλες αυτές συνέβαλαν στην ξεχωριστή θέση, που απέκτησε η Κόρινθος ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις.

Η σημαντική δραστηριότητα των δύο λιμανιών της Κορίνθου, ο αυξημένος αριθμός ταξιδιωτών, που έμεναν για λίγο στην πόλη για τις υποθέσεις τους ή για ψυχαγωγία, ωφελούσαν το ναό της Αφροδίτης, που είχε εγκατασταθεί στην κορυφή της Ακροκορίνθου και φαινόταν κι από τις δυο μεριές της θάλασσας (Σαρωνικό και Κορινθιακό). Πήγαιναν εκεί για να λατρέψουν, σ΄ αυτό το κουρνιασμένο, σ' ένα απότομο ιερό τοπίο, τη θεά, που παριστανόταν με τη μορφή ενός αγάλματος με πανοπλία και «υπηρετούταν» από ιερές πόρνες:

Το ιερό της Αφροδίτης ήταν τόσο πλούσιο, που είχε περισσότερες από χίλιες ιερές πόρνες,
προσφορά στη θεά από άντρες ή γυναίκες.

Εξ αιτίας τους η πόλη ήταν πυκνοκατοικημένη και πλούτιζε σημαντικά, επειδή οι ιδιοκτήτες των καραβιών καταστρέφονταν εύκολα σ΄ αυτά τα μέρη, εξ ου και η περίφημη παροιμία: “Δεν μπορούν όλοι να πλευρίζουν στην Κόρινθο”.

Στράβωνα, «Γεωγραφικά», VIII, 378.

Αυτές οι ιερές σκλάβες ήταν πασίγνωστες σ΄ ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο και, όπως εξηγεί ο Στράβωνας, προσφέρονταν από τους πιστούς στη θεά. Κατά κάποιο τρόπο αποτελούσαν ζωντανά τάματα!

Κάποιος Ξενοφών ο Κορίνθιος, αθλητής, που νίκησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 464 π.Χ., προσέφερε σε ένδειξη ευχαριστίας στην Αφροδίτη της Κορίνθου πενήντα πόρνες και ο Πίνδαρος μνημόνευσε το γεγονός: «Ω κυρίαρχη της Κύπρου, να, που στο ιερό σου στην Κόρινθο ο Ξενοφών οδήγησε μια ομάδα νεαρών γυναικών, πενήντα σώματα στην υπηρεσία σου, μες στη χαρά του, που είδε όλες του τις ευχές να πραγματοποιούνται». (ΧΙΙΙ Oλυμπιόνικος).

Στη Σικελία, στο όρος Έρυξ, όπου είχε εγκατασταθεί σε μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή τοποθεσία στην κορυφή ενός απότομου βράχου ένα ιερό της Αφροδίτης, οι πιστοί κι εκεί με τις προσφορές τους χάριζαν ιερόδουλες στη θεά: «Ο ψηλός λόφος του Έρυκα κατοικείται και διαθέτει ένα ναό της Αφροδίτης με την ιδιαίτερη λατρεία του, άλλοτε γεμάτο από ιερές σκλάβες, που οι σικελοί και οι ξένοι πρόσφεραν μετά από κάποιο τάμα». (Στράβωνα, «Γεωγραφικά», VI, 272).

Καριέρα στη Ρώμη

Στην Ρώμη, η καριέρα της Αφροδίτης πήρε άλλη πορεία. Η τοπική θεότητα που έκανε την ίδια δουλειά με την Αφροδίτη λεγόταν Venus. Τον 3^ο π.Χ. αιώνα, οι δύο θεότητες ενώθηκαν επισήμως σε ένα πρόσωπο. Τυπική περίπτωση συγχώνευσης εταιρειών, αλλά ο Ιούλιος Καίσαρας το πήγε πάρα πέρα το πράγμα. Η Αφροδίτη για τους ρωμαίους ήταν πρόσωπο–κλειδί. Ήταν η μητέρα του Αινεία, ήρωα της Τροίας και ιδρυτή της Ρώμης. Αμέ!

Οι ρωμαίοι ευγενείς λοιπόν, την θεωρούσαν πρόγονό τους. Ένας από τους ευγενείς αυτούς, ο Ιούλιος Καίσαρας, τόνισε την άποψη ότι η Αφροδίτη ήταν μητέρα του Αινεία, η οικογένειά του καταγόταν από τον Αινεία άρα … οέο … έφτιαξε και νόμισμα, όπου από την μία πλευρά ήταν η Αφροδίτη κι από την άλλη ο Αινείας που κουβαλά τον πατέρα του, Αγχίση ―ο οποίος πρέπει να ήταν πολύ καλός διότι ήταν εραστής της Αφροδίτης― καθώς έφευγαν από την Τροία.

Στη Ρώμη ήταν που το τερμάτισε. Αφού έγινε δικτάτορας, έφιαξε έναν τεράστιο ναό για την Γεννήτορα Αφροδίτη. Μια θεότητα μετατράπηκε σε πολιτικό εργαλείο, τύπου «δύο είναι οι εξουσίες: του θεού και του αυτοκράτορα», βλέπε και λίγο Βυζάντιο.

Ο Καίσαρας ήταν ο πρώτος ρωμαίος που της επέστρεψε την πολεμική της εικόνα της Μέσης Ανατολής, η οποία είχε χαθεί στους αιώνες. Της έβαλαν πανοπλία, την όπλισαν με δόρυ και την άφησαν λυτή να περιφέρεται. Την έβαλε έτσι οπλισμένη σε νομίσματα, μα και στο δαχτυλίδι του.

Η Κλεοπάτρα ζούσε στην Ρώμη, ερωμένη του Καίσαρα κι αφού στην Αίγυπτο την είχαν συνδέση με την Ίσιδα, στην Ρώμη τη συσχέτισαν με την Αφροδίτη. Φυσικά, ήταν αναμενόμενο και της έκαναν κι αυτηνής ένα αγαλματάκι σε φυσικό μέγεθος και το τοποθέτησαν στον ναό της Αφροδίτης.

Μετά την δολοφονία του Καίσαρα, ο Μάρκος Αντώνιος έδωσε την Κύπρο στην Κλεοπάτρα σαν απόδειξη έρωτα. Αυτά είναι! Όχι όπως σήμερα, που αγοράζουν χνουδωτά ζωάκια με καρδούλες αγκαλιά ή γράφουν κόκκινες κάρτες επίσης με καρδούλες, μια φορά τον χρόνο… Η προσωποποίηση της Αφροδίτης, παρέλαβε το νησί της.

Η Κλεοπάτρα μετά την παραλαβή του δώρου της, την ψώνισε. Άρχισε να ντύνεται και να αρωματίζεται ως Αφροδίτη. Έβαζε μέχρι και χρυσές μπούκλες στα μαλλιά της, να πέφτουν στον λαιμό της. Έγινε μόδα στην Ρώμη και το έκαναν εκεί οι γυναίκες ―των οποίων οι άντρες το άντεχαν οικονομικά― αλλά τις μπούκλες τις έβρισκαν από τις σκλάβες τους από τον βορρά (extensions), ελπίζω χωρίς τα κεφάλια τους μαζί.

Μετά, ήλθε ο Αύγουστος Καίσαρας κι ενώ στα φανερά τιμούσε την Αφροδίτη (πολιτική γαρ!), κατά βάθος ό,τι πράγματι απεχθανόταν, εκείνη το αντιπροσώπευε. Άρχισε να ζητά από τους ρωμαίους να ζουν ταπεινά. Η Αφροδίτη άρχισε να καταχωνιάζεται.

Την εξαφάνιση της Αφροδίτης, την ανέλαβε προσωπικά ο Θεοδόσιος, ο γνωστός Μέγας, τον 4^ο αιώνα μ.Χ..

Επίλογος

Η υπόσταση της Αφροδίτης ήταν διττή. Από την μία εκπροσωπούσε την ομορφιά και την αρμονία του έρωτα και της αναπαραγωγής κι από την άλλη όλες τις σκοτεινές επιθυμίες των ανθρώπων, που καταστρέφουν ζωές και διαλύουν κοινότητες.

Βέβαια, πρέπει να ομολογήσουμε ότι στην ιδέα μιας Αφροδίτης ή αλλιώς στο όνομα του έρωτα ο άνθρωπος νιώθει τουλάχιστον, ημίθεος! Οι αρχαίοι προσωποποίησαν ένα από τα πλέον δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα, τα οποία είναι ικανά να μετακινήσουν τα αμετακίνητα. Να τους κάνουν να πεθαίνουν χαμογελώντας. Η έκσταση και η αγωνία του πόθου και του έρωτα είναι εξαιρετικά δυνατά συναισθήματα. Οι ανθρώπινες ορμές είναι ικανές για δημιουργία, μα και και για την καταστροφή. Αυτό το συναίσθημα, τα μπορεί όλα με την ίδια ευκολία, με πιόνια τους ξενιστές του.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι οι αρχαίοι με την παρουσία της Αφροδίτης και τις ιστορίες της, εξιδανίκευσαν τον πόθο. Αντίθετα! Οι ανθρώπινες ορμές έχουν διαφορετικές δυναμικές και μπορούν να είναι καλές και κακές. Το δίκοπο μαχαίρι του πόθου.

Σήμερα, έχουμε διαχωρίσει το «καλό» και το «κακό» των συναισθημάτων μας. Εξυμνούμε μια παθιασμένη σχέση μας ή το πρώτο μας φιλί, μα στην ουσία πρόκειται για το ίδιο ακριβώς συναίσθημα, που οδηγεί σε κακοποιητικές ή/και εμμονικές σχέσεις, καθώς και σεξουαλικά εγκλήματα. Η επιθυμία μας, μάς οδηγεί στο να κάνουμε παλαβά πράγματα, τα οποία στις ακραίες μορφές τους καταστρέφουν ζωές.

Οι αρχαίοι δεν προσποιούνταν ότι τα άσχημα πράγματα δεν συμβαίνουν, όπως κάνουμε σήμερα, αντίθετα, κατανοούσαν τις δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων και τις έβγαζαν στο φανερό. Η απόδειξη είναι περίτρανη: Η Αφροδίτη ήταν η προσωποποίησή τους.

Μια στοιχειώδης ύπαρξη, που κυριαρχούσε στη δύναμη της ανθρώπινης επιθυμίας.

Διαβάστε ακόμα
στην «Ελεύθερη Έρευνα»:

• Ερωτευμένος Δίας (Πρωταθλητής της θεϊκής διαστροής)

• Νήιθ-Αθηνά (Όψεις της ευσέβειας στην αρχαία Ελλάδα)

• Ο μεσαιωνισμός της κλασικής εποχής (Λατρεία εικονισμάτων, ξύλων, λίθων, λειψάνων κ.λπ.)

• Η «πατρώα» ανοησία (Δώδεκα θεοί: Πρότυπο των τυραννικών εξουσιών της αρχαιότητας)

• Συγκερασμός επικών θεογονιών (Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι ελληνικοί θεοί ήρθαν από την Αίγυπτο)

• Κέντρο ψεύδους και απάτης (Ο πραγματικός ρόλος του μαντείου των Δελφών)

• Γιατί ο Διόνυσος δεν έγινε δεκτός στον Όλυμπο (Θρησκεία και πολιτική στην αρχαία Ελλάδα)

• Αρχαίο θέατρο: Η «Βίβλος» των αρχ. ελλήνων

• Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία του 12θεϊστικού ιερατείου (Θαύματα από ιερείς σε αρχαίους ναούς)

• Κάτω Κόσμος: Μια προσοδοφόρα επιχείρηση του 12θεϊστικού ιερατείου (Τι συνέβαινε στα νεκρομαντεία της αρχαιότητας)

• Παραισθησιογόνα σε αρχαία πιθάρια (Τα πρόσφερναν οι ιερείς στους αφελείς πιστούς του 12θεου, για να «επικοινωνούν» με τους νεκρούς)

• Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα

• Η Ιερά Εξέταση του Πλάτωνα εναντίον των άθεων (Διωγμοί άθεων στην αρχαία Ελλάδα)

• Η –θεοκρατική– Πολιτεία του Πλάτωνα (Προοιωνίστηκε τον μεσαίωνα)

• Όταν η θεά Αθηνά μπήκε πάνοπλη στην Αρχαία Αθήνα