Οι περισσότεροι πιστεύουν, ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε χάρη στην ατομική βόμβα.

Η βόμβα της Χιροσίμας όμως, δεν ήταν το κύριο αίτιο της παράδοσης της Ιαπωνίας. Ούτε η βόμβα στο Ναγκασάκι. Η σοβιετική παρέμβαση ήταν αυτή, που συνέβαλε τα μέγιστα στην ήττα των ιαπώνων.

Οι αμερικάνοι ισχυρίστηκαν, πως μόνοι τους έριξαν την Ιαπωνία. Ξέγραψαν το ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη.

Ήταν χρήσιμο και για την Ιαπωνία αυτό. Αναγνωρίστηκε ως θύμα, ξεχάστηκαν οι θηριωδίες της και μετά τον πόλεμο, απαλλάχθηκαν όλοι από τις ευθύνες με πρώτο τον Χιροχίτο.

Ο αυτοκράτορας —την ώρα που οι στρατιωτικοί έκαναν χαρακίρι— προτίμησε να παραδόσει τη χώρα στους αμερικάνους, προκειμένου να διατηρηθεί στη θέση του, όπως πονηρά σκεπτόμενοι, του είχαν υποσχεθεί. Βλέπετε, οι σοβιετικοί δεν δέχονταν αυτοκράτορες.


Σε άθλια θέση η Ιαπωνία

Το καλοκαίρι του 1945 τελείωνε ο εφιάλτης για χιλιάδες στρατιώτες.

Στην Ιαπωνία η κατάσταση ήταν απελπιστική. Η Αυτοκρατορία του Ανατέλλοντος Ήλιου δεν είχε τα μέσα να συνεχίσει. Δεν θα σταματούσαν τους Συμμάχους.

Τα βιομηχανικά κέντρα τους είχαν βομβαρδιστεί, οι γραμμές ανεφοδιασμού είχαν αποκοπεί. Δεν υπήρχαν ακτοπλοϊκές γραμμές, η χώρα είχε αποκλειστεί. Δεν είχαν ούτε κάρβουνο, ούτε πετρέλαιο, ούτε ρύζι. Τρόφιμα μοιράζονταν με δελτία, γίνονταν εναέριες επιδρομές. Ο πληθυσμός είχε πολύ πεσμένο ηθικό.

Ένας νεαρός έγραψε:

Οι περισσότεροι δεν πιστεύουν στη νίκη.

Κι αν δεν πιστεύουν, δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσουμε.

Ο λαός της Ιαπωνίας ετοιμαζόταν για το αδιανόητο. Το ίδιο κι όσοι κυβερνούσαν. Πολλοί ηγέτες είχαν αποδεχθεί, πως ο πόλεμος είχε χαθεί. Οι υπουργοί δεν δέχονταν τη ντροπή και τους κινδύνους μιας παράδοσης άνευ όρων. Ο αυτοκράτορας έπρεπε να μείνει ως η ψυχή της Ιαπωνίας μαζί με τις στρατιωτικές παραδόσεις που εκπροσωπούσε με οποιοδήποτε κόστος.

Επί μήνες στέλνονταν απεσταλμένοι σε ουδέτερες χώρες, για να γίνει διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ. Είχαν προσεγγίσει ακόμα και το Βατικανό.

Αλλά η χώρα ήταν διχασμένη. Πολλοί επιθυμούσαν μια έντιμη ειρήνη, ο στρατός όμως, αρνιόταν να υψώσει λευκή σημαία. Ο πόλεμος ήταν τιμή, ο θάνατος καθήκον, ο πατριωτισμός αρετή. Όπως στις ένδοξες ημέρες του Περλ Χάρμπορ, η προπαγάνδα αναπαρήγαγε επιθετικά σλόγκαν. Ο πρωθυπουργός, στρατηγός Τότζο, ήταν ανελέητα πολεμοκάπηλος.

Με μια λέξη του ο αυτοκράτορας θα μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο. Τα λόγια του ήταν νόμος. Αλλά ο Χιροχίτο παρέμενε σιωπηλός και απόμακρος. Ο Γιος του Ουρανού δεν μιλούσε.

Η αυτοκρατορία του είχε χάσει Φιλιππίνες, Βόρνεο, Βιρμανία. Έπεσαν και τα νησιά Ίβο Τζίμα και Οκινάμα. Η Ιαπωνία είχε ακόμη τις Ινδοκίνα, Μαλαισία, Ινδονησία και Κορέα, καθώς και μια μεγάλη περιοχή της ανατολικής Κίνας. Είχε επίσης στην Μαντζουρία.

Στα σύνορα Ρωσίας-Κίνας βρίσκονταν οι πιο εντυπωσιακές δυνάμεις. 700.000 άνδρες με την ακλόνητη πίστη ότι η θυσία ενός στρατιώτη αλλάζει την πορεία της Ιστορίας.

Ήταν μια ψευδαίσθηση. Ο ιαπωνικός στρατός ήταν σκιά του εαυτού του. Το ναυτικό της Ιαπωνίας πέθαινε. Η αεροπορία είχε χάσει τα καλύτερα αεροσκάφη. Το πεζικό είχε μεγάλες ελλείψεις. Το χειρότερο, οι ανεκπαίδευτοι νεοσύλλεκτοι δεν είχαν την ενέργεια των μεγαλύτερων.

Στην αρχή του πολέμου οι ιάπωνες διοικητές ήταν επιθετικοί. Τα στρατεύματα πήγαιναν από τη μία νίκη στην άλλη. Αυτοί οι θρίαμβοι όμως, ήταν πια παρελθόν. Η ανωτερότητα των Συμμάχων τώρα ήταν αδιαμφισβήτητη. Η Αυτοκρατορία του Ανατέλλοντος Ήλιου ήταν τώρα σε άμυνα.

Πριν αφήσει τη θέση του, ο στρατηγός Τότζο είπε:

Μη ζήσετε στη ντροπή σαν αιχμάλωτοι!

Πεθάνετε.

Καλύτερο από το να αφήσετε μόνο ατίμωση!

Από τότε, οι αποστολές αυτοκτονίας αυξήθηκαν. Χιλιάδες πιλότοι ήταν έτοιμοι για την ύψιστη θυσία.


Προγραμματισμός αμερικάνικης απόβασης

Με τόσο αποφασισμένο εχθρό, οι ΗΠΑ εστίασαν σε πόλεμο φθοράς. Ήταν πεπεισμένοι ότι ο χρόνος ήταν με το μέρος τους. Βομβαρδιζόμενη συνεχώς και χωρίς τρόφιμα, η αυτοκρατορία ήταν καταδικασμένη.

Στα κεντρικά του στρατού των ΗΠΑ στην Ασία, ο στρατηγός Μακάρθουρ ήθελε να βάλει τέλος σε όλα αυτά. Αρκετά είχε κρατήσει. Ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Ιαπωνία. Με μια τεράστια απόβαση θα ερχόταν γρήγορα η νίκη. Αλλά οι μελέτες έδειχναν πως θα χρειάζονταν τρεις μήνες και 400.000 στρατιώτες θα πέθαιναν. Ήταν μεγάλο το τίμημα.

Ο πρόεδρος Τρούμαν κωλυσιεργούσε: «Να εισβάλουμε στην Ιαπωνία; Βομβαρδισμοί ή πολιορκία; Ποτέ δεν υπήρξε μια πιο δύσκολη απόφαση», έγραψε τα απομνημονεύματά του.

Ο Τρούμαν ήταν άνθρωπος ήπιων τόνων. Μικροκαμωμένος, δεν είχε χάρισμα, ήταν μέτριος ρήτορας. Τίποτα πάνω του δεν θύμιζε τολμηρό παίκτη του πόκερ. Αλλά τα σιγανά ποτάμια να φοβάστε. Στην πραγματικότητα, ήταν εξαιρετικός παίκτης. Το χαρτί που έπαιξε, το απέδειξε αυτό.

Μετά από ατελείωτες συζητήσεις, ο Μακάρθουρ κέρδισε. Προγραμματίστηκε τεράστια απόβαση για το φθινόπωρο. Οι αμερικάνοι βασίζονταν σε ένα τρομερό σύμμαχο: Τη Σοβιετική Ένωση. Ένα χρόνο πριν, ο Στάλιν υποσχέθηκε να τους στηρίξει στον Ειρηνικό με τον όρο ότι θα έπαιρνε τα νησιά Κουρίλ και Σακάλιν, που είχαν καταλάβει οι ιάπωνες το 1905.

Ο ηγέτης του Κρεμλίνου δεν τήρησε το λόγο του ακόμη, μα θα το έκανε με τον τρόπο του χωρίς να βιάζεται. Άφηνε την Ιαπωνία να πιστεύει ότι ισχύει η συνθήκη μη επίθεσης του ΄41. Έτσι θα τους αιφνιδίαζε. Πανούργος όπως πάντα, ετοιμαζόταν για μάχη.

Από τότε που παραδόθηκε το Ράιχ, τα στρατεύματα που έριξαν τη Βέρμαχτ, πάνω από έξι εκατομμύρια άνδρες, έφεραν ακόμα όπλα. Σύντομα, θα δρούσαν ξανά. Η σοβιετική παρέμβαση προγραμματίστηκε για τις 15 Αυγούστου.

Ένα γεγονός όμως, θα άλλαζε τα σχέδια των αμερικάνων.

Το πρώτο σύννεφο-μανιτάρι

Εδώ και χρόνια η Αμερική κατασκεύαζε την ατομική βόμβα. Το καλοκαίρι του 1945, το Σχέδιο Μανχάταν ολοκληρώθηκε. Στις 16 Ιουλίου 1945 στην έρημο του Νέου Μεξικού μια ομάδα επιστημόνων είδε με θαυμασμό και τρόμο ένα εντελώς νέο είδος έκρηξης.

Στις 5.30 π.μ. ένα εκτυφλωτικό φως έβαλε φωτιά στον ορίζοντα. Το πρώτο σύννεφο-μανιτάρι ανέβηκε στον ουρανό.

Την ίδια μέρα, με απόλυτη μυστικότητα, δύο ατομικές βόμβες στάλθηκαν στον Ειρηνικό. Ο Χοντρός (Fat Man) και το Αγοράκι (Little Boy) σύντομα θα έσκαγαν.

Διάσκεψη του Πότσνταμ

Την επόμενη μέρα, στις 17 Ιουλίου, οι Σύμμαχοι πήγαιναν στο Πότσνταμ. Έπρεπε να οδηγηθούν σε συμφωνία. Δίπλα στον Τσόρτσιλ και τον Στάλιν, ο Τρούμαν ήταν σαν αρχάριος. Ήταν η πρώτη του διάσκεψη. Αλλά ο αμερικάνος πρόεδρος είχε άσο στο μανίκι του.

Προειδοποίησε τον Στάλιν:

— Οι ΗΠΑ έχουν ένα νέο όπλο, που φέρνει ασυνήθιστη καταστροφή.

Ο ηγέτης του Κρεμλίνου δεν συγκινήθηκε, μα πήρε το μήνυμα:

— Χαίρομαι που το ακούω, απάντησε. Ελπίζω να το χρησιμοποιήσετε εναντίον των ιαπώνων.


Αναμέτρηση ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης
για την παράδοση της Ιαπωνίας

Ο Στάλιν ήξερε για το σχέδιο, όχι όμως για τις πρόσφατες εξελίξεις. Αμέσως άρχισε να το αναλογίζεται. Με την ατομική βόμβα, η Ιαπωνία θα παραδινόταν πριν πάει εκείνος.

Η προετοιμασία για την ασιατική επίθεση έγινε προτεραιότητα. Μέσα σε λίγες βδομάδες υπήρξε τεράστια κινητοποίηση. Ενάμισι εκατομμύριο άνδρες, 86.000 οχήματα, 30.000 οχήματα του πυροβολικού, 5.500 άρματα μάχης και 3.800 αεροσκάφη κατευθύνονταν ανατολικά. Είχε ξεκινήσει η αναμέτρηση σοβιετικών-αμερικάνων για την παράδοση της Ιαπωνίας.

Εν τω μεταξύ στο Πότσνταμ οι συζητήσεις συνεχίζονταν, όχι χωρίς εντάσεις. Ο Τρούμαν είχε ξεθαρρέψει χάρη στη βόμβα και χαμογελούσε στις κάμερες. Δεν έβλεπε πια την ανάγκη για σοβιετική παρέμβαση, αλλά για καλό και για κακό, δεν το είπε. Έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν σίγουρο ότι με τη βόμβα θα έπεφτε η Ιαπωνία.

Λίγες μέρες μετά, οι ΗΠΑ απαίτησαν άμεση παράδοση. Οι ιάπωνες απέρριψαν το τελεσίγραφο της Αμερικής.

Ο πρωθυπουργός τους, Σουζούκι Κανταρό, δεν έκλεισε την πόρτα, αλλά προσπάθησε να κερδίσει χρόνο. Το Τόκιο στράφηκε στη Μόσχα και ήταν παράξενο. Η ιαπωνική ηγεσία ήταν κατά του κομμουνισμού. Ο Στάλιν παρέμεινε ουδέτερος. Τον ήθελαν ως διαμεσολαβητή για μια αποδεκτή ανακωχή.

Ο Τρούμαν το είχε πάρει απόφαση. Αν δεν παραδίδονταν οι ιάπωνες, ας πήγαιναν στα κομμάτια!


Έγκριση για πυρηνικό βομβαρδισμό

Στην Ουάσιγκτον πολιτικοί και στρατιωτικοί διαφωνούσαν για τη μοίρα της Ιαπωνίας και τη χρήση της βόμβας. Οι διαφωνίες, τους καθυστερούσαν. Αν περίμεναν, ο δρόμος θα ήταν ανοιχτός για τον Στάλιν κι ο Τρούμαν φοβόταν τις φιλοδοξίες των σοβιετικών. Η βόμβα ήταν η λύση. Θα έριχνε την Ιαπωνία και θα περιόριζε τη Μόσχα. Επίσης, θα απελευθέρωνε τους αιχμαλώτους που είχε ο εχθρός. Κρατούνταν σε φρικτές συνθήκες κι απασχολούσαν την κοινή γνώμη. Οι ιάπωνες ήταν άφταστοι σε σκληρότητα και βαρβαρότητα.

O Τρούμαν τελικά, σίγασε τους απρόθυμους. Εγκρίθηκε η επίθεση με πυρηνικό βομβαρδισμό. Επιλέχθηκε ως στόχος η πόλη της Χιροσίμα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε.

Δυο μέρες μετά, το Ιντιανάπολις μετέφερε τις δύο ατομικές βόμβες στις Μαριάνες Νήσους. Τοποθετήθηκαν τα τελευταία εξαρτήματά τους. Ο πυρήνας πλουτωνίου στον Χοντρό και οι κύλινδροι ουρανίου στο Αγοράκι. Στις 31 Ιουλίου ο Τρούμαν διέταξε τον βομβαρδισμό, με το που θα το επέτρεπε ο καιρός. Ήταν αμετάκλητο πια.

Στο Τόκιο η ζωή συνεχιζόταν με δυσκολίες. Οι άνθρωποι τρέκλιζαν ανάμεσα στα χαλάσματα. Οι βομβαρδισμοί είχαν σκοτώσει 100.000 ανθρώπους. Η πόλη ήταν γεμάτη ερείπια. 267.000 κτίρια είχαν καταστραφεί, χιλιάδες άνθρωποι έμειναν άστεγοι. Αυτοί οι δυστυχισμένοι, νηστικοί πάλευαν για την επιβίωση.

Αλλά ο στρατός παρέμενε ασυγκίνητος. Δεν άλλαζαν γνώμη. Τους ανησύχησε η απόβαση που εξήγγειλε ο Μακάρθουρ, αλλά είχαν σχεδιάσει τρομερή απάντηση. Αν οι ιάπωνες δεν απέτρεπαν την εισβολή στον ιερό τους τόπο, θα φρόντιζαν τουλάχιστον να μην είναι θρίαμβος για τον εχθρό. Θα τον ανάγκαζαν να εμπλακεί σε αιματηρές μάχες, προκειμένου να διαπραγματευτούν. Ακόμη κι αν πέθαιναν όλοι!

Έτσι, συνεχίζονταν οι μάχες όλο και πιο απελπισμένα. Ο στρατός των ΗΠΑ είχε μεγάλες απώλειες. Στις αρχές Αυγούστου του 1945, ένα ήταν σίγουρο: Οι ιάπωνες ήταν αποφασισμένοι να αντισταθούν. Θα έκαναν τα πάντα, για να μην εμπλακούν οι σοβιετικοί.

Στις 6 Αυγούστου ο Κόκκινος Στρατός ήταν έτοιμος. Έστειλαν πολύ ισχυρές δυνάμεις. Τα στρατεύματα συγκεντρώθηκαν στα σύνορα με τη Μαντζουρία. Οι κινήσεις των στρατευμάτων αυτών δεν πέρασαν απαρατήρητες από το ιαπωνικό επιτελείο, αλλά, όπως έγραψε ο στρατηγός Γιαμάδα, «μόνο ένας ανόητος κάνει επίθεση εκεί τον Αύγουστο. Είναι η εποχή των βροχών και οι δρόμοι είναι πλημμυρισμένοι». Δεν ήξερε πόσο αποφασισμένος ήταν ο Στάλιν.


Η ώρα της πρώτης βόμβας

Εκείνη την 6^η Αυγούστου, μια επίλεκτη ομάδα δώδεκα ανδρών στις Μαριάνες Νήσους ετοιμάζονταν για μια αποστολή. Ο νεαρός αντισμήναρχος Πολ Τίμπετς ήταν ο διοικητής τους. Επιβιβάστηκαν στο «Ενόλα Γκέι». Έτσι λεγόταν η μητέρα του πιλότου. Ο γιατρός της βάσης, τους έδωσε δώδεκα χάπια υδροκυάνιου, σε περίπτωση που αιχμαλωτίζονταν. 02:45 το πρωί έγινε η απογείωση. Πολύ σύντομα, θα έριχναν το Αγοράκι.

Στις 08:00 το Ενόλα Γκέι πετούσε πάνω από τη Χιροσίμα. Ο ουρανός ήταν καθαρός. Θα ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Το πλήρωμα έβλεπε την ακτή με τις βάρκες στο λιμάνι και το ορόσημό τους, μια γέφυρα. Ήταν ώρα αιχμής, μα όλα ήταν ήρεμα στην πόλη, η οποία ως τότε είχε γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς.

Οι άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους, τα παιδιά στο σχολείο. Μόλις που πρόσεξαν ένα μικροσκοπικό ασημένιο φως να γυαλίζει στον ουρανό.

Στις 08:15 έριξαν τη βόμβα. Η θερμοκρασία στο έδαφος έφτασε τους 4.000 βαθμούς. Πάνω από 70.000 άνθρωποι πέθαναν ακαριαία. Καταστράφηκε ολοσχερώς έκταση περιμέτρου τριών χιλιομέτρων. Όλα κάηκαν, αφανίστηκαν. Η πόλη ερημώθηκε. Έβλεπες μόνο κομμάτια από τούβλα και κεραμίδια. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, καθώς και αιχμάλωτοι πολέμου και χιλιάδες κορεάτες από πρόγραμμα καταναγκαστικής εργασίας. Άλλοι πέθαναν πιο αργά κι αθόρυβα με φρικτά εγκαύματα ή λόγω της ακτινοβολίας.

Η ατομική βόμβα σημάδεψε την Ιστορία. Το πλήρωμα του Ενόλα Γκέι αντιμετωπίστηκαν σαν ήρωες. Μέσα στον ενθουσιασμό ο Τίμπετς παρασημοφορήθηκε. Όταν τον υποδέχτηκε ο Τρούμαν στο Λευκό Οίκο, του είπε: «Μη χάνεις τον ύπνο σου για το γεγονός ότι εκτέλεσες την αποστολή. Ήταν δική μου απόφαση, εσύ δεν είχες επιλογή». Ο Τίμπετς θα ήταν περήφανος, που όλη του τη ζωή κοιμόταν πάντα σαν πουλάκι.

Παρά το χάος στη διαλυμένη πόλη, οι Αρχές επέδειξαν ψυχραιμία. Δεν ήταν η πρώτη πόλη που βομβαρδίστηκε. Πολλές άλλες είχαν καταστραφεί από συμβατικά χτυπήματα. Οι βομβαρδισμοί στο Τόκιο ήταν πιο θανατηφόροι.

Την επόμενη μέρα είπαν στον αυτοκράτορα για τη φύση του βομβαρδισμού. Ο στρατός επέδειξε παγερή αδιαφορία. Θα πολεμούσαν ως το τέλος, αρνήθηκαν να παραδοθούν. Σύντομα όμως, οι ελπίδες τους θα συντρίβονταν.


Σοβιετική επίθεση

Έξι μέρες νωρίτερα, η Σοβιετική Ένωση τους είχε κηρύξει πόλεμο. Στη 01:00 το πρωί της 9^ης Αυγούστου, ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε στη Μαντζουρία. Εξαιτίας της Χιροσίμας, ο Στάλιν φοβόταν πως το Τόκιο θα συνθηκολογούσε πριν προλάβει η Μόσχα να απλώσει το χέρι της.

Τα αεροσκάφη του βομβάρδισαν τα ιαπωνικά στρατεύματα. Το πυροβολικό του, τους αποδεκάτισε. Ο ρώσικος οδοστρωτήρας προχωρούσε, τίποτα δεν του αντιστεκόταν. Ο Κόκκινος Στρατός υπερείχε. Οι άνδρες του πεζικού του Αυτοκρατορικού Στρατού θυσιάζονταν με μάταιες επιθέσεις με ξιφολόγχες. Η Μαντζουρία έπεσε γρήγορα. Η ιαπωνική πλευρά αιφνιδιασμένη, τράπηκε σε άτακτη φυγή.


Απόφαση και για δεύτερη βόμβα

Ο αμερικάνος στρατηγός Μακάρθουρ ήταν ενθουσιασμένος. Ετοιμαζόταν για την απόβαση. Στην Ουάσιγκτον η ραγδαία νίκη ανησύχησε κάποιους.

Ο Τρούμαν έκανε ένα τεράστιο λάθος. Αντί να τρομάξει τους σοβιετικούς με τη Χιροσίμα, τους κινητοποίησε. Υποτίμησε τη δύναμη του Κόκκινου Στρατού. Θα έχανε το τέλος του παιχνιδιού;

Έτσι, η Αμερική αποφάσισε να χτυπήσει ξανά. Στις 9 Αυγούστου 1945, όταν οι σοβιετικοί μπήκαν στον πόλεμο, ένα βομβαρδιστικό απογειώθηκε με τον Χοντρό. Στόχος ήταν η Κοκούρα στη νησί Κιουσού. Αλλά ο πιλότος Τσαρλς Σουίνι αντιμετώπισε πρόβλημα: Τον καιρό. Τα σύννεφα τον ανάγκασαν να στραφεί στο Ναγκασάκι.

Οι ιάπωνες διοικητές δεν ήξεραν τι τους περίμενε. Μετά την επίθεση του Κόκκινου Στρατού δεν είχαν ψευδαισθήσεις. Η ηγεσία τους ήταν εντελώς αποδιοργανωμένη. Είχαν χάσει κάθε ελπίδα για σοβιετική διαμεσολάβηση. Δεν είχε νόημα να αντιστέκονται άλλο. Στα βόρεια ήταν ο Κόκκινος Στρατός, στα νότια οι αμερικάνοι. Οι ιαπωνικές δυνάμεις δεν θα άντεχαν τα δύο μέτωπα. Ήταν παγιδευμένοι. Η κατάστασή τους ήταν απελπιστική. Στις 9 Αυγούστου οι αμερικάνοι θα χτυπούσαν.

Ο Χιροχίτο επιτέλους έσπασε τη σιωπή του. Την αυγή συγκάλεσε το Ανώτατο Συμβούλιο. Για πρώτη φορά έπρεπε να εξεταστεί η πιθανότητα παράδοσης.

Στις 11:02 π.μ. έπεσε η βόμβα στο Ναγκασάκι. Η καταστροφή ήταν σημαντική. Η ιαπωνική ηγεσία αντιλήφθηκε τελικά το μέγεθος της τραγωδίας, αλλά ακόμη δεν ήξεραν τι να κάνουν. Το Συμβούλιο Πολέμου ήταν διχασμένο, μιλούσαν για ώρες. Ο στρατός αρνιόταν να παραδώσει τα όπλα του.


Παράδοση στους αμερικάνους

Αυτή τη φορά ο αυτοκράτορας έδειξε την εξουσία του και αποφάσισε εκείνος. Οι σοβιετικοί, τους είχαν στριμώξει. Το μέλλον της δυναστείας και της χώρας απειλούνταν. Καλύτερα να παραδίδονταν σε εχθρό που πρόσφερε καλύτερους όρους. Ήταν σαφές ότι η Μόσχα δεν θα δεχόταν αυτοκράτορα. Η προοπτική σοβιετικής κατοχής ήταν τρομακτική. Αν οι αμερικάνοι συμφωνούσαν να σεβαστούν το καθεστώς, θα μπορούσε να είναι εφικτή μία παράδοση. Η Ιαπωνία παραδόθηκε στους αμερικάνους, όχι στους σοβιετικούς.

Στις 12 Αυγούστου 1945 τα νέα έγιναν πρωτοσέλιδο. Ήταν η καλύτερη μέρα για την Αμερική και τους συμμάχους. Ανακοινώθηκε ότι οι ιάπωνες παραδόθηκαν άνευ όρων. Ο Τρούμαν είχε κερδίσει.

Τελικά, οι ιάπωνες πήραν ό,τι ήθελαν. Ο αυτοκράτορας παρέμεινε. Ο Τρούμαν δεν είχε πρόβλημα με αυτή την παραχώρηση. Ο στρατηγός Μακάρθουρ δεν έκανε την απόβασή του. Για την Αμερική ήταν μεγάλη ανακούφιση. 400.000 στρατιώτες σώθηκαν.

Δυο μέρες μετά, ο Χιροχίτο είπε να παύσουν οι εχθροπραξίες. Η ανακοίνωση του αυτοκράτορα προς τον ιαπωνικό λαό ήταν επιδέξια. Παρουσιαζόταν σα μονάρχης που νοιάζεται για το λαό του. Δεν είπε λέξη για τη σοβιετική επίθεση. Καλύτερα να θεωρούσα,ν πως η ατομική βόμβα οδήγησε στην ήττα και να αγνοούσαν το ρόλο των σοβιετικών. Με σοβαρή και ντροπιασμένη φωνή, ο Χιροχίτο κάλεσε το λαό «να υπομείνει την παράδοση». Ο ιαπωνικός λαός είχε γονατίσει. Ήταν έκπληκτοι. Η χώρα βυθίστηκε σε ένα κύμα αυτοκτονιών. Ήταν μεγάλη ταπείνωση, η Ιαπωνία έχασε την υπόληψή της.

Όπως απαιτούσε η παράδοση, πολλοί στρατιωτικοί έκαναν χαρακίρι.


Αποσιώπηση του ρόλου των σοβιετικών

Στις ΗΠΑ ο κόσμος παραληρούσε από χαρά. Ο πόλεμος είχε τελειώσει στ΄ αλήθεια. Έβγαιναν στους δρόμους, έβλεπες παντού γελαστά πρόσωπα.

Ο Τύπος άρχισε να ξαναγράφει την ιστορία. Αν ανέφεραν το ρόλο της σοβιετικής επίθεσης, θα μειωνόταν η χαρά. Ειδικά, εφόσον ο Κόκκινος Στρατός πολεμούσε ακόμη συνεχίζοντας την επέλασή του στην Ασία.

Οι εντολές του Στάλιν ήταν σαφείς: «Καταλάβετε όσα περισσότερα εδάφη. Εισβάλετε στην Κορέα και στα νησιά Κουρίλ και Σακάλιν».

Οι σοβιετικοί θριάμβευσαν. Η Σοβιετική Ένωση έλεγχε τώρα το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας. Αλλά ο Στάλιν δεν θα προχωρούσε άλλο. Προτιμούσε να συμφιλιωθεί με την Ουάσιγκτον, έτσι ώστε να κάνει τις κινήσεις του στην Ευρώπη. Στην Κορέα, ο Κόκκινος Στρατός δεν πέρασε τον 38ο Παράλληλο.

Η κατοχή της Ιαπωνίας παρέμεινε αμερικάνικη υπόθεση υπό τις εντολές του Μακάρθουρ.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1945, έγινε η επίσημη παράδοση στο πολεμικό πλοίο «Μιζούρι». Οι αμερικάνοι έκαναν επίδειξη δύναμης. Η Αμερική θριάμβευσε, η συνείδησή της ήταν καθαρή. Έπρεπε να σωθούν ζωές, ιδίως αμερικάνων.

Ρεαλπολιτίκ

Στις 3 Μαΐου 1946 ξεκίνησε στο Τόκιο η «Νυρεμβέργη της Άπω Ανατολής». Έλειπε ένας άνθρωπος. Ο Χιροχίτο! Ο αυτοκράτορας δεν ήταν εκεί. Καλύτερα υποταγμένος, παρά κατηγορούμενος. Ο Ψυχρός Πόλεμος πλησίαζε, έπρεπε να συγχωρεθεί, ώστε η Ιαπωνία να στηρίξει την Αμερική στην Ασία.

Η Ρεαλπολιτίκ υπερίσχυσε της Δικαιοσύνης.