Τραγικές στιγμές. Άνθρωποι χάθηκαν. Νέοι άνθρωποι. Φοιτητές γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες. Κοιτάμε γύρω μας και τι βλέπουμε; Ψέματα, υποκρισία, διαφθορά, συντεχνιακά συμφέροντα, γρασαρισμένους και ανίκανους πολιτικούς, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και τάχα αναλαμβάνουν την «πολιτική ευθύνη που τους αναλογεί» επιχειρώντας να διαχύσουν το ασήκωτο βάρος των εγκληματικών τους ενεργειών και της ανείπωτης ρεμούλας, του πλιάτσικου και της βούτας του δημόσιου χρήματος. Γι’ αυτούς, ανεξάρτητα από αυτά που λένε στο γυαλί, η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει. Τα δικά τους τα παιδιά τα έχουν εξασφαλίσει πριν καν γεννηθούν.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ακούγονται δύο απόψεις διακυβέρνησης, αλλά και οι δύο είναι για γέλια και για κλάματα.

Η πρώτη έχει να κάνει με την πώληση της δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες. Ντόπιους και ξένους. Αυτοί αποκαλούνται «επενδυτές», αλλά στην ουσία είναι κοράκια. Οι παρακάτω κουβέντες βγήκαν από το στόμα πρώην πρωθυπουργού που κάθε άλλο παρά κρατιστής είναι: «Στις περισσότερες περιπτώσεις κυριαρχούν οι επενδύσεις στο real estate και τα deals κερδοσκοπικών funds, τα οποία μάλιστα συχνά χρηματοδοτούνται με δάνεια από τις ελληνικές τράπεζες! Δηλαδή, με τα εθνικά μας κεφάλαια οι ξένοι αποκτούν τον έλεγχο της οικονομίας μας. Αυτό δεν λέγεται ξένη επένδυση, αλλά κερδοσκοπικός οπορτουνισμός».

Τι μας λέει λοιπόν, ο πρωθυπουργός των Ιμίων; Μας λέει πως κανένας σοβαρός επενδυτής δεν έρχεται να ρίξει τα χρήματά του στο αδηφάγο ελληνικό Δημόσιο. Όλοι είναι τυχάρπαστοι τυχοδιώκτες, που ψάχνουν για ευκαιρίες να κερδοσκοπήσουν χωρίς ιδιαίτερο τίμημα και ουσιαστικές επενδύσεις. Τα περί επενδύσεων είναι φούμαρα και αισχρά ψεύδη. Τους πληρώνουμε, για να πάρουν την περιουσία του κράτους και να κερδοσκοπούν σε βάρος μας. Ξεπούλημα δηλαδή. Η ιστορία θυμίζει τους φιλέλληνες του 1821, που ήρθαν εδώ για πλιάτσικο κι εμείς αφότου τους προικίσαμε, τους τιμήσαμε με ανδριάντες σε πλατείες και ονομάσαμε δρόμους με το όνομά τους.

Συνεπώς, αυτό που ονομάζουμε «ιδιώτες επενδυτές», δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σμήνος κορακιών εγχώριων και αλλοδαπών, που ασελγούν πάνω μας καταληστεύοντας την περιουσία του κράτους. Καμιά δεκαριά οικογένειες της ημεδαπής, που διαπλέκονται με κόμματα και πολιτικούς, που είναι ιδιοκτήτες ΜΜΕ και εργοληπτικών εταιριών, κατασπαράζουν τις σάρκες αυτού του μικρού προτεκτοράτου είτε με απευθείας αναθέσεις είτε με σικέ διαγωνισμούς.

Για ποια «εξυγίανση του Δημοσίου» μιλάμε λοιπόν; Για ρεμούλα και αρπαχτές θα έπρεπε να μιλάμε.

Πάμε τώρα και στους λεγόμενους «κρατιστές», που πιστεύουν πως όλα ή τουλάχιστον τα περισσότερα ιδρύματα, υπηρεσίες και οργανισμοί θα πρέπουν να ανήκουν στο κράτος. Τι έχουμε εδώ; Ολόκληρες στρατιές τεμπέληδων και διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων, που εκπορνεύουν τη σφραγίδα του κράτους σε καθημερινή βάση. Τίποτα δεν προχωράει. Καμία επένδυση δεν γίνεται. Μηχανήματα σαπίζουν σε αποθήκες, μίζες πέφτουν βροχή από τις κρατικές προμήθειες, γεμίζει ο τόπος με κοπρίτες πίσω από γκισέδες, που όχι μόνο δεν παράγουν κανένα απολύτως έργο, αλλά δυσκολεύουν την καθημερινότητα των πολιτών με την αλαζονεία τους, τον ωχαδερφισμό τους και τη ρεμούλα τους. Τοποθετημένοι σε θέσεις του βαθέως κράτους παντελώς αναξιοκρατικά από τοπικούς βουλευτές και στελέχη κομμάτων όλων των παρατάξεων, ρουφούν σαν βδέλλες τα κρατικά έσοδα, ενώ διαρκώς διαμαρτύρονται για μισθολογικές αυξήσεις και περισσότερα προνόμια. Το κράτος παίρνει δάνεια για να τους πληρώνει τους μισθούς και τα προνόμια. Εργατοπατέρες, τοπάρχες, διεφθαρμένοι συνδικαλιστές και ανίκανοι. Γεννήθηκαν μαζί με το ελληνικό κράτος και θα πεθάνουν μαζί του. Αυτοί οι τύποι δεν έχουν κόμμα και πολιτικές προτιμήσεις. Μπορεί προς τα έξω να φαίνεται πως εκπροσωπούν κάποιο πολιτικό σχηματισμό, αλλά στην ουσία λειτουργούν σαν την κινούμενη άμμο. Στηρίζουν όποιον τους δώσει τα περισσότερα προνόμια. Υποκριτές και χυδαίοι, πέρα από οκνοί, ανίκανοι και εκβιαστές.

Αυτές λοιπόν είναι οι δύο κύριες σχολές διακυβέρνησης του προτεκτοράτου. Να τις χαιρόμαστε!

Υπάρχει λοιπόν περίπτωση αυτό το ρημάδι προτεκτοράτο, να γίνει κράτος σωστό με δομές και υπηρεσίες που να ωφελούν τον πολίτη; Όχι και σε καμία περίπτωση. Από τη μία έχουμε τη διεφθαρμένη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και από την άλλη, μια διαπλεκόμενη δικαστική εξουσία, που εκτελεί εντολές και φροντίζει επιμελώς τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Το κράτος είναι ήδη νεκρό και σε λίγο θα εξαφανιστεί και το πτώμα του. Θα φαγωθεί και αυτό. Είναι θέμα χρόνου.

Τι μένει λοιπόν; Οι άξιοι νέοι, οι άνθρωποι που έχουν αξία και όνειρα και τους αρέσει να δουλεύουν σκληρά, πρέπει να φύγουν. Χθες!

Οι άνθρωποι με ταλέντο, με προσόντα, με καινοτόμες ιδέες και με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, πρέπει να φύγουν. Χθες!

Όλοι οι υπόλοιποι, που δεν είναι άνθρωποι αλλά ποντίκια και αρουραίοι, ας συνεχίσουν να κατοικούν και να αναπαράγονται στους υπονόμους του προτεκτοράτου. Αν τους βγάλει κανείς έξω, θα δυσανασχετήσουν. Θα τους κακοφανεί. Γουστάρουν τη ζωή τους μέσα στους υπονόμους του προτεκτοράτου. Εκεί μονάχα μπορούν να «υπάρχουν».

Το έγκλημα στα Τέμπη το απέδειξε. Ξεγύμνωσε το προτεκτοράτο. Έδειξε πώς και γιατί φτιάχτηκε. Το τίμημα ήταν τεράστιο, αλλά καθοριστικό. Βέβαια, ο γνωστός φασίστας αρχιμανδρίτης και υμνητής της Χούντας, το απέδωσε στη τιμωρία του Θεού, επειδή οι νέοι γιόρτασαν το Καρναβάλι. Πέρα από τη γραφικότητα αυτής της δήλωσης, εύκολα μέσα της βλέπει κανείς το πραγματικό πρόσωπο του (β)ρωμιού, που τρέφεται με τον εμετό του.

Τι φταίει λοιπόν για την τραγωδία στα Τέμπη;

Η κακιά η ώρα; Σίγουρα όχι.

Η κακιά η χώρα; Όχι βέβαια. Δεν υπάρχει χώρα για να φταίξει.

Υπάρχει μονάχα ένα βρώμικο, διεφθαρμένο, οκνό και άθλιο προτεκτοράτο, που βουλιμικά ρουφάει τις πορδές του πολιτισμένου και εκσυγχρονισμένου κόσμου για να κρατηθεί στη ζωή...