Το οχυρό Ρούπελ, που δοξάστηκε για την αντίσταση κατά την εισβολή των γερμανών το 1941, μερικά χρόνια νωρίτερα (1916) είχε τη θέση συμβόλου με το αντίθετο όμως πρόσημο.

Η παράδοσή του αμαχητί στους γερμανοβούλγαρους αποτελεί τεκμήριο εθνικής μειοδοσίας και μάλιστα εκείνων, οι οποίοι πριν και μετά φορούσαν τη μάσκα της εθνικοφροσύνης.

Πρωταγωνιστής αυτής της παράδοσης εθνικού εδάφους, είναι ο κατοπινός δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς (φιλοβασιλικός, όργανο του Κάιζερ), ο οποίος διαφημίζεται για την απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου της 28^ης Οκτωβρίου 1940 (την οποία βέβαια έκανε δρώντας τότε ως όργανο της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής).

Αποτέλεσμα της προδοτικής διαταγής ήταν να αιχμαλωτιστούν χωρίς μάχη 7.000 έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες, που μεταφέρθηκαν στο γερμανικό στρατόπεδο του Γκέρλιτς, στα σύνορα της Γερμανίας με την Πολωνία. Οι περισσότεροι πέθαναν εκεί από τη… «φιλοξενία» των φίλων του Μεταξά.

Μετά την παράδοση του Ρούπελ, ο βουλγαρικός στρατός συνέχισε και κατέλαβε τον σιδηροδρομικό σταθμό Σιδηροκάστρου και τις επόμενες βδομάδες χωρίς να προβληθεί αντίσταση, οι βούλγαροι κατέλαβαν ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία.

Για την προδοσία του Ρούπελ, ο Μεταξάς θα καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο το 1917, καθώς κρίθηκε ένοχος, μαζί με τον επιτελάρχη Δούσμανη, για την «εισβολή ξένων στρατευμάτων».

Δυστυχώς, εκείνη η θανατική καταδίκη δεν εκτελέστηκε ποτέ.

Ο Α΄ ΠΠ και το προτεκτοράτο Ελλάδα

Το 1914 ξεσπά ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Από τη μια είναι οι δυνάμεις της Αντάντ με Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία κι από την άλλη η συμμαχία Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας (Κεντρικές Δυνάμεις).

Το προτεκτοράτο Ελλάδα πρέπει να διαλέξει πλευρά. Ο Βενιζέλος είναι όργανο των αγγλογάλλων, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος είναι γερμανόφιλος, παντρεμένος με τη Σοφία, αδελφή του γερμανού αυτοκράτορα Κάιζερ.

Η Αντάντ αποβιβάζει τα στρατεύματά της στη Θεσσαλονίκη. Ο Βενιζέλος έρχεται σε έντονη διαφωνία με το βασιλιά Κωνσταντίνο που επιμένει στην «ουδετερότητα» προκειμένου να αποφύγει τη σύγκρουση με τη Γερμανία του Κάιζερ.

Η διαμόρφωση της ελληνικής πολιτικής κατάστασης κατά τη διάρκεια του πολέμου γινόταν από τις δυνάμεις της Αντάντ με τους εδώ εκπροσώπους τους.

Βρισκόμαστε στο 1916 και στη Θεσσαλονίκη έχουν προ πολλού αποβιβαστεί στρατεύματα της Αντάντ χωρίς την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης παραβιάζοντας την εθνική κυριαρχία αλλά και την ουδετερότητα της χώρας. Η Ελλάδα δεν είναι κάποια σοβαρή χώρα, αλλά ένα κανονικό προτεκτοράτο, ένα κράτος-μαϊμού.

Επικεφαλής όλων των συμμαχικών στρατευμάτων τέθηκε ο γάλλος στρατηγός Σαράιγ, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο με τις φανερές ή αφανείς ενέργειές του στις εξελίξεις των ελληνικών υποθέσεων. Ο Σαράιγ με τις δυνάμεις του επέβαλε το Κίνημα της Εθνικής Αμύνης. Επρόκειτο για ένα στρατιωτικό-πολιτικό κίνημα που εκδηλώθηκε στη Μακεδονία, στα νησιά του Αιγαίου και στην Κρήτη, στις 16/29 Αυγούστου 1916 (σύμφωνα με το ιουλιανό ημερολόγιο). Αρχηγός του ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Η όλη επιχείρηση της μετάβασης του Βενιζέλου και των συνεργατών του στη Θεσσαλονίκη, μέσω Χανίων, οργανώθηκε και εκτελέστηκε από τη Γαλλική Υπηρεσία Πληροφοριών.

Ο Σαράιγ ήταν επικεφαλής διαδήλωσης του λαού της πόλης που υποδέχτηκε την Τριανδρία (Βενιζέλο, Κουντουριώτη, Δαγκλή).

Το κίνημα, μετά την επικράτησή του, σχηματίζει την λεγόμενη Προσωρινή Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης. Η νότια Ελλάδα έχει άλλη κυβέρνηση, την επίσημη και νόμιμη συνταγματικά.

Η χώρα διχάζεται. Ο Βενιζέλος ελέγχει τη Θεσσαλονίκη, τη Μακεδονία, την Κρήτη και το Ανατολικό Αιγαίο και ο βασιλιάς την υπόλοιπη επικράτεια.

Οι πολίτες φανατίστηκαν και οι αψιμαχίες βενιζελικών και Κωνσταντινικών ήταν καθημερινές, ειδικά με το παραστρατιωτικό φιλοβασιλικό Σώμα των Επίστρατων που δημιούργησε ο Ιωάννης Μεταξάς.

Προκειμένου να αποφεύγονται οι συγκρούσεις ανάμεσα σε δυνάμεις της Εθνικής Αμύνης και σε μονάδες πιστές στην κυβέρνηση της Αθήνας, οι σύμμαχοι χάραξαν το Νοέμβριο του 1916 μια ουδέτερη ζώνη πλάτους 5-10 χιλιομέτρων, μεταξύ των περιοχών που έλεγχαν οι δυο ελληνικές κυβερνήσεις.

Τον Μάιο του 1917, με την προοπτική της εκθρόνισης του Κωνσταντίνου, οι γάλλοι κατέλαβαν την ουδέτερη ζώνη και το μεγαλύτερο μέρος της Θεσσαλίας και οι ιταλοί τη νότια Ήπειρο μέχρι το ύψος των Ιωαννίνων και της Πάργας. (Βλ. Το απρόβλεπτο στην Ιστορία).

Τελεσίγραφο ίδιο με του ΄40 !

Στις 22 Μαΐου 1916, οι πρεσβευτές της Γερμανίας και της Βουλγαρίας στέλνουν προς τον πρωθυπουργό Στέφανο Σκουλούδη το παρακάτω τηλεγράφημα:

Συνέπεια των επιθετικών μέτρων, άτινα έλαβον τελευταίως τα στρατεύματα της Συνεννοήσεως, η Γερμανία και οι Σύμμαχοι αυτής ευρίσκονται εις την ανάγκην να εισέλθωσιν εις το ελληνικόν έδαφος, όπως εξασφαλίσωσι την ελευθέραν δίοδον
των σπουδαιοτάτων στενών της φάραγγος του Ρούπελ.

Πρόκειται μόνον περί μέτρου αμυντικού, το οποίον προεκλήθη αποκλειστικώς υπό των κινήσεων των στρατιωτικών δυνάμεων
της Συνεννοήσεως και το οποίον θα περιορισθή εντός των ορίων των υπαγορευομένων
υπό των καθαρώς στρατιωτικών συμφερόντων.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για «τελεσίγραφο», ίδιο με αυτό στο οποίο ο Μεταξάς απάντησε «όχι» τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου 1940. Ακριβώς ίδιο!
(Σ.σ. διαβάστε: Το μεγάλο «ΝΑΙ» της 28^ης Οκτωβρίου).


Το «ΝΑΙ» του 1916

Ποια ήταν λοιπόν η απάντηση που έδωσαν ο Κωνσταντίνος, ο Μεταξάς και η δεξιά που κυβερνούσε τότε στους γερμανούς και στους βούλγαρους;

Η απάντηση ήταν ένα…μεγαλοπρεπέστατο «ΝΑΙ» και συγκεκριμένα, όπως έγραφε το τηλεγράφημα προς τον διοικητή του οχυρού Ρούπελ ταγματάρχη Μαυρουδή, η απάντηση ήταν: «Παραδοθήσεται άνευ αντιστάσεως»!

Ο ιστορικός Γ. Βεντήρης έγραψε πως η αμαχητί παράδοση του Ρούπελ αποτέλεσε «αίσχος εις τας ημέρας του ελληνισμού».

Στη συνέχεια ακολούθησε η παράδοση της Καβάλας, της Δράμας και των Σερρών, καθώς και η παράδοση του Δ΄ Σώματος Στρατού, με περισσότερους από 7.000 αξιωματικούς και στρατιώτες να καταλήγουν αιχμάλωτοι για διόμισυ περίπου χρόνια στο γερμανικό στρατόπεδο του Γκέρλιτς στα γερμανοπολωνικά σύνορα.

Μετά την επαναφορά της βενιζελικής Βουλής ακολούθησε δίκη. Ο Ιωάννης Μεταξάς (αναπληρωτής επιτελάρχη) και ο τότε αρχηγός ΓΕΣ Βίκτωρ Δούσμανης καταδικάστηκαν σε θάνατο για προδοσία (του Δούσμανη μετατράπηκε αμέσως σε ισόβια), ερήμην, αφού βρίσκονταν ήδη σε εξορία, στην Κορσική.

Η ποινή του Μεταξά δεν εκτελέστηκε ούτε όταν επέστρεψε από την εξορία, λόγω της αναπάντεχης ήττας των «Φιλελεύθερων» στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, μετά την νικηφόρα λήξη του Πολέμου και εν μέσω της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Κι έτσι, ο Μεταξάς επανήλθε λίγο αργότερα στο προσκήνιο, ως επικεφαλής της αντιβενιζελικής παράταξης υπονομεύοντας συστηματικά τον πολεμικό αγώνα της Ελλάδας στην Μικρά Ασία.

Οργανωτής και καθοδηγητής του κωνσταντινικού παρακράτους που δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους, σπέρνει την διχόνοια και το εμφύλιο μίσος στο στράτευμα και σαλπίζει την υποχώρηση «οίκαδε», ο Μεταξάς έχει μεγάλο μερίδιο στην τελική συντριβή, στη μικρασιατική καταστροφή και στη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων ρωμιών της Μικράς Ασίας από τους τούρκους.

Ούτε για αυτή την προδοτική στάση του θα βρεθεί —όπως έπρεπε— απέναντι στις κάνες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Οι Έξι ήταν «αρκετοί»… (Κρίτων Βασιλικόπουλος: «Όσα δεν μας έχουν μάθει για τον Ιωάννη Μεταξά...», militaire.gr, 4.8.20).

Επίλογος

Η φράση: «Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται», διαφημίζεται σε εθνικιστικά και άλλα sites ως ηρωική απάντηση, την οποία φέρεται να έδωσε ο διοικητής του Ρούπελ στους γερμανούς αγγελιοφόρους, όταν του ζήτησαν την παράδοση του οχυρού το 1941.

Το 1916 όμως, το ίδιο οχυρό είχε παραδοθεί αμαχητί στους γερμανοβούλγαρους από τον Μεταξά.

Αλλά τελικά, και το 1941, το οχυρό παραδόθηκε.

Ένας ακόμη εγκεφαλικός τραγέλαφος της Ρωμιοσύνης.

Η κατάλληλη φράση για το οχυρό Ρούπελ λοιπόν, που παραδόθηκε δύο φορές, θα ήταν: «Τα οχυρά δεν καταλαμβάνονται, παραδίδονται»!

Κωμικοτραγικό επίσης είναι, ότι στις μέρες μας οι ιδεολογικοί κληρονόμοι του Μεταξά, όπως πολλοί ακροδεξιοί, αλλά και άλλοι, ανεμίζουν υπερπατριωτικά λάβαρα με το πορτρέτο του.