— Και πόσοι εργαζόμενοι είσαστε στον ΕΦΚΑ;, ρώτησε ο κομμουνιστής δημοσιογράφος τον εκπρόσωπο των εργαζομένων της συγκεκριμένης υπηρεσίας σε χθεσινοβραδνή ραδιοφωνική εκπομπή.

— Γύρω στους οκτώ χιλιάδες, απάντησε ο εκπρόσωπος

— Μα καλά, οκτώ χιλιάδες εργαζόμενοι μέσα στον ΕΦΚΑ και για να βγει μια σύνταξη περνάνε τρία-τέσσερα χρόνια;, ρώτησε ο δεξιός δημοσιογράφος.

— Χρειαζόμαστε περισσότερο προσωπικό. Στοχευμένες προσλήψεις, υψηλότερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας, απάντησε ο εκπρόσωπος.

— Και γιατί κατεβαίνετε σε απεργία;, ρώτησε πάλι ο δεξιός δημοσιογράφος.

— Γιατί ο υπουργός αποφάσισε να προσλάβει ιδιώτες δικηγόρους και οικονομολόγους για να μας πάρουν τη δουλειά με την πρόφαση ότι θα βγάζουν πιο σύντομα τις συντάξεις.

— Ξεπουλιέται το Δημόσιο! Αυτό σημαίνει καπιταλισμός, αναφώνησε ο κομμουνιστής δημοσιογράφος εισπράττοντας τις επευφημίες του εκπροσώπου των εργαζομένων.

Εδώ που τα λέμε, υπάρχει υποψήφιος για σύνταξη που δεν θα έδινε από την τσέπη του 100-200 ευρώ σε έναν ιδιώτη δικηγόρο να του βγάλει τη σύνταξη σε δυο-τρεις μήνες αντί να περιμένει το κηφηναριό τρία και τέσσερα χρόνια;

Ο δεξιός δημοσιογράφος προτίμησε να σιωπήσει. Έχει βέβαια πολύ λερωμένη τη φωλιά του. Η Σοσιαλο-δεξιά είναι αυτή που γέμισε το δημόσιο με σμήνη κηφήνων που πληρώνονται για να μην κάνουν τίποτα, σε βάρος του κοσμάκη, βέβαια. Καλά έκανε λοιπόν και σιώπησε. Αν βέβαια ήταν οι κομμουνιστές στην εξουσία, ίσως τα πράγματα να ήταν ακόμη χειρότερα. Ούτε περίπτερο δεν θα είχε δικαίωμα να ανοίξει κάποιος. Αυτό όμως δεν είναι επί του παρόντος.

Ο πρώην υπουργός Εργασίας έχασε τη θέση του και έπεσε σε δυσμένεια. Ο λόγος; Έκανε το λάθος να τα βάλει με γνωστό μάνατζερ μοντέλων και τηλε-γλαστρών, που διοχετεύονταν σε ορεξάτους πολιτικούς και επιχειρηματίες έναντι αδρής αμοιβής. Δεν τα λέει αυτά όποιος και όποιος. Ο ίδιος ο υπουργός τα λέει. Μάλιστα μιλάει για την είσοδο του μάνατζερ μοντέλων στο υπουργείο του με μπράβους και πολλές εκτοξευμένες απειλές κατά πάντων. Με πλαστά χαρτιά ο τηλε-μάνατζερ διεκδικούσε τεράστια κονδύλια οικονομικής στήριξης. Τα είχε καταφέρει. Ως χρηματοδότης του δεξιού κόμματος είχε μάλιστα πετύχει να τον φυλάνε δεκατέσσερις αστυνομικοί με πλήθος θωρακισμένων οχημάτων. Φυλάγανε το σπίτι του, το αμάξι του, την τουαλέτα του, τα κουστούμια του και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.

Η εγχώρια δεξιά και μάλιστα η συγκεκριμένη της εκδοχή, έχει παράδοση σε τέτοια. Όρισε η ανεκδιήγητη υπουργός πολιτισμού
ένα διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου που κατηγορείται ότι ήταν παιδεραστής! Πριν κάποια χρόνια, έσπευσε σύσσωμη
να υπερασπιστεί με εκπροσώπους της, δικό της στέλεχος που είχε καταδικαστεί για παιδεραστία στη Μολδαβία και την κοπάνησε με το ευρωπαϊκό του διαβατήριο. Εδώ, αθωώθηκε.

Είμαστε η χώρα του πολιτισμού. Του βαλκανο-βλαχομπαρόκ πολιτισμού. Η υπουργός μας, θέλησε να βάλει και πλάκα με το όνομά της στην Ακρόπολη λες και την έχτισε η ίδια! Αργότερα το διέψευσε, αλλά αποδείχθηκε πως τελικά ψεύδεται. Όντως ήθελε η θείτσα το όνομά της κάτω από την Ακρόπολη.

«Τα δανεικά πρέπει να επιστρέφονται», είπε σημαίνων υπουργός όταν ρωτήθηκε για τις επιστρεπτέες προκαταβολές που τάχα
ενισχύουν οικονομικά όλους τους μικρομεσαίους επιτηδευματίες που παραμένουν κλειστοί με κυβερνητικές αποφάσεις.
Ελάχιστοι τις δικαιούνται, αλλά κι αυτοί ακόμα θα πρέπει να επιστρέψουν πίσω τα χρήματα ή μέρος αυτών σε ένα χρόνο.

Αυτό όμως που μάλλον ξέχασε να αναφέρει ο σπουδαίος υπουργός είναι αν το κόμμα του αλλά και το κόμμα το σοσιαλιστικό, θα επιστρέψουν τα εκατοντάδων εκατομμυρίων δάνεια που με αδιαφανή τρόπο βούτηξαν. Κανείς δεν ξέρει αν και πότε αυτά τα χρήματα θα επιστραφούν. Τσιμουδιά γι’ αυτά όμως.

Τα σκάνδαλα πάνε και έρχονται τελευταία. Όχι, λάθος! Πάνε και έρχονται από συστάσεως του κράτους της Ρωμιοσύνης. Βοηθούνται οι «ημέτεροι», τα «δικά μας τα παιδιά», οι χρηματοδότες του κόμματος και τα ξεπουλημένα κανάλια και ραδιοσταθμοί που δεν αρκούνται στην «πέτσα» του αρνιού αλλά θέλουν το αρνί ολόκληρο. Λίστα κι αυτή να σου πετύχει! Ανενεργά blogs εισπράττουν οικονομικές ενισχύσεις, ενώ οι ελάχιστοι αντικειμενικοί ραδιοσταθμοί εισπράττουν το τρίτο το μακρύτερο.

Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν λειτουργούν. Κανείς δεν σηκώνει τηλέφωνα. Ο παππούς και η γιαγιά που θέλουν κάτι να ρωτήσουν πρέπει να μάθουν να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο! Ανέκαθεν οι κηφήνες του δημοσίου λούφαραν και πληρώνονταν. Τώρα όμως έχουν και δικαιολογία: «Φταίει η πανδημία», «φταίει η υποστελέχωση», «φταίει η Χάϊδω και το άτακτο νινί της». Πάντα κάτι άλλο φταίει εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους.

Όχι! Το φταίξιμο είναι όλο του ρωμιού. Του βλάκα που θεωρεί πως οι εφοπλιστές, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες
είναι οι ταξικοί του εχθροί. Εντάξει, αυτοί έχουν προγόνους που καταλήστεψαν, συμπεθέριασαν, ανακατεύτηκαν με το κράτος,
έκαναν κουμπαριές, εναγκαλίστηκαν την εκκλησία, πήραν θαλασσοδάνεια και τα κονόμησαν με τις πλάτες του κράτους είτε ως δοσίλογοι, ως τσιφλικάδες, ως μαυραγορίτες, ως απατεώνες ολκής. Θησαύρισαν και έχουν εξουσία. Δίνουν εντολές και το κράτος τις εκτελεί. Αυτά είναι γνωστά. Είναι όμως αυτοί οι πραγματικοί ταξικοί αντίπαλοι του ρωμιού;

Όχι! Αυτοί κάνουν μπίζνες κυρίως με το εξωτερικό και προσλαμβάνουν φιλιππινέζους στα καράβια τους. Τότε ποιος είναι ο ταξικός αντίπαλος του βλάκα του ρωμιού; Ο φίλος του. Ο γείτονάς του, ο παλιός του συμμαθητής, ο ξάδερφος και οι ξαδέρφη του. Όλοι αυτοί, που χωρίς προσόντα, χωρίς ακαδημαϊκές σπουδές, χωρίς ξένες γλώσσες, χωρίς πραγματική εργασιακή αξία, τρύπωσαν στο Δημόσιο με την εγγραφή τους σε κομματικές νεολαίες και μερικές αφισοκολλήσεις. Αυτοί, που με κομματικές γνωριμίες διορίστηκαν απ’ τα παράθυρα των υπουργείων, έγιναν προϊστάμενοι κι έφτιαξαν κομματικούς στρατούς για να εκβιάζουν την εκάστοτε κυβέρνηση με απεργίες και μποϊκοτάζ. Αυτοί που κακομεταχειρίζονται τον πολίτη, που τον εκβιάζουν για ρεγάλο, που του καθυστερούν τη σύνταξη, που του χάνουν τα χαρτιά του για να χρηματιστούν. Όλοι αυτοί. Τα παιδιά της γειτονιάς, δηλαδή. Αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί. Οι πραγματικοί ταξικοί εχθροί.

Αυτό πρέπει να καταλάβει ο ρωμιός. Όσο δεν το καταλαβαίνει, θα ζει πάντα στη σκιά των ευκαλύπτων του ΕΦΚΑ! Ήλιο δεν θα ξαναδεί ποτέ. Θα δουλεύει (ο ιδιώτης μικρομεσαίος) για μια σύνταξη που θα βγει μετά από τρία-τέσσερα χρόνια, θα σκύβει το κεφάλι στο κάθε κηφήνα του Δημοσίου, θα ξεβρακώνεται για να σπουδάσει τα παιδιά του, θα φανατίζεται στις εκλογές, και θα ψοφάει στο τέλος σε κάποιο ράντσο νοσοκομείου.

Ο χρόνος σ’ αυτή τη χώρα περνάει αργά και βασανιστικά για όποιον βιοπορίζεται ιδιωτεύοντας. Το παιχνίδι είναι στημένο, η τράπουλα σημαδεμένη κι ο γκρουπιέρης ρυθμίζει πονηρά το πού θα κάτσει η μπίλια.

Βοήθειά μας!