Εμμένοντας στη αγκύρωσή του πάνω στο μεταξικό παραμύθι της τρισχιλιετούς ενότητας και του ελληνοχριστιανισμού με μια εμμονή που έχει τα χαρακτηριστικά της διαστροφής («ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια αλλά μου δίνει νόημα και απόλαυση και γι’ αυτό το συνεχίζω»), το ελληνικό κράτος παράγει διαρκώς και νέες παραλλαγές αυτής της μυθοπλασίας, βρίσκοντας πεδίον δόξης λαμπρό και στα νέα ηλεκτρονικά (πολυ)μέσα. Και, δι’ αυτών, παράγει κάθε φορά νέα μαργαριτάρια και νέες μεταμοντέρνες παραλλαγές της αισθητικής της δικτατορίας.

Το τελευταίο εξ αυτών ήταν μία επικαιροποίηση της ημέρας της πολεμικής αρετής των Ελλήνων, η οποία εορτάσθηκε χθες 21 Νοεμβρίου, ημέρα των εισοδίων της Θεοτόκου και, ταυτόχρονα, των ενόπλων δυνάμεων, όχι με σημαιοστολισμό αλλά με βιντεοτοιχοστολισμό: στην εξωτερική όψη του κτιρίου της βουλής προβλήθηκε ένα βιντεάκι που, σύμφωνα με την πρόθεση όσων το έφτιαξαν και όσων το παρήγγειλαν, απεικόνιζε «τις πιο σημαντικές στιγμές της ιστορίας των Ενόπλων Δυνάμεων από την αρχαιότητα [sic] καθώς και πλάνα από την δράση των Ενόπλων Δυνάμεων σήμερα».

Πριν προλάβει ο θεατής να συνέλθει από την έκπληξη μπροστά στην πληροφορία ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις υπήρχαν από την αρχαιότητα, βρίσκεται αντιμέτωπος με χειρότερες γελοιότητες κατά την παρακολούθηση του βίντεο: σε αυτό, εκτός από μια αναπαράσταση της μάχης του Μαραθώνα με κάτι διαφάνειες και σκιές που θυμίζουν Καραγκιόζη (καθόλου άστοχη επιλογή, από μία άποψη), ο θεατής μπορεί να θαυμάσει μια αναπαράσταση … της πτήσης του Ίκαρου.

Πραγματικά αναρωτιέμαι τι ακριβώς είχε στο κεφάλι του όποιος έχωσε αυτό το πλάνο στο φιλμάκι. Ακόμα και όποιος αντλεί τις γνώσεις του από το ελληνικό (δημοτικό) σχολείο και μόνο, αναμένεται να γνωρίζει ότι ο Ίκαρος:

1. Δεν ανήκε στην ιστορία αλλά στην (αρχαιοελληνική) μυθολογία.

2. Σύμφωνα με αυτήν, δεν ήταν ένοπλος ούτε ενταγμένος σε κάποιο στράτευμα ή άλλη οργανωμένη δύναμη.

3. Ήταν αιχμάλωτος ενός βασιλέα ο οποίος, σύμφωνα με τη (νεοελληνική) μυθολογία, ανήκε και αυτός στον «ελληνισμό».

4. Πέταξε για να διαφύγει την αιχμαλωσία, αλλά η πτήση του απέτυχε κι ο ίδιος βρήκε οικτρό θάνατο.

Και από τα άλλα στιγμιότυπα, πολλά, ίσως τα περισσότερα, έχουν τουλάχιστον ένα στοιχείο που καθιστά ανιστορική και άστοχη τη συμπερίληψή τους.

Ο όρος «ελληνικές ένοπλες δυνάμεις», αν θέλουμε να διατηρήσουμε ένα μίνιμουμ ιστορικής αυστηρότητας, προσδιορίζει μόνο τον τακτικό στρατό του ελληνικού κράτους, ο οποίος συγκροτήθηκε (με τα χίλια ζόρια, με έντονη αντίσταση από τους παλαιούς αγωνιστές της επανάστασης που τώρα απεικονίζεται αναχρονιστικά και συμφιλιωμένα ως έργο του) επί Όθωνος.

Άρα, κατά μείζονα λόγο η Σαλαμίνα ή το «υγρόν πυρ» δεν μπορεί να εμφανίζονται ως «δράση των ΕΕΔ». Ο δε λεγόμενος «Μακεδονικός Αγώνας» διεξήχθη μεν μετά την ίδρυση των ΕΕΔ, αλλά δεν διεξήχθη από αυτές, παρά από ολιγάριθμους άτακτους, μισθοφόρους, παπάδες ή/και πράκτορες, και κατέληξε επίσης σε αποτυχία.

Ειδικά για τον Ίκαρο όμως δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να δικαιολογεί την ένταξή του σε μια τέτοια αφήγηση της δράσης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων καθόσον τις προστατεύει η παρθένος Μαριάμ που γέννησε τον Ιησού τον Ναζωραίο.

Μάλλον η πρόθεση ήταν να δοθεί η ευκαιρία σε έναν ακόμα μαθητευόμενο μάγο να εξασκηθεί ώστε να μας επιδαψιλεύσει με νέα πολυθεάματα / πολυακροάματα του χρόνου, ενόψει της διακοσιοστής επετείου. Το αθέλητο αποτέλεσμα όμως είναι να θυμίζει πού καταλήγουν καμιά φορά οι απόπειρες των μαθητευόμενων μάγων.