Όπως κάθε άλλος άνθρωπος, έτσι κι η εκλιπούσα βασίλισσα Ελισάβετ είχε ένα βιολογικό σώμα με βιολογικές ανάγκες, επιθυμίες και συναισθήματα.

Αλλά η βιολογική βασίλισσα ήταν σχεδόν άγνωστη στο λαό. Η πραγματική βασίλισσα της Βρετανίας, ήταν μια φαντασιακή βασίλισσα, που υπήρχε σε αυτά που διδάσκονται στα σχολεία οι βρετανοί και υποστηρίζονται από ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό τους. Ότι δηλαδή ο θεσμός της βασιλείας είναι ο καλύτερος, ο εκάστοτε βασιλιάς (ή βασίλισσα) είναι καλός, αγαθός, σοφός, πασχίζει για το καλό της Βρετανίας κ.λπ.. Αυτά βέβαια, μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα κι ο βασιλιάς να είναι κακός, βλάκας, μέθυσος κ.λπ.. Αλλά αυτά δεν θα τα μάθουν ποτέ στα σχολεία. Εκεί, θα διδαχθούν την ύπαρξη μιας εντελώς φαντασιακής βασιλικής προσωπικότητας.

Εξ άλλου, τα φαντασιακά πλάσματα είναι εκείνα, που δίνουν οντότητα στον κόσμο μας.
Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Θεοί-έθνη-εταιρείες ‒ Η διαχρονική διασφάλιση της κοινωνικής τάξης μέσω της συλλογικής πίστης σε φανταστικά πράγματα.

Το ίδιο γίνεται εδώ και πέντε χιλιάδες χρόνια, από τότε, που οι σουμέριοι επινόησαν τη γραφή και το χρήμα. Αυτά τα σιαμαία δίδυμα ―γεννημένα από τους ίδιους γονείς, την ίδια στιγμή και στο ίδιο μέρος― έσπασαν τους περιορισμούς του ανθρώπινου εγκεφάλου στην επεξεργασία δεδομένων. Η γραφή και το χρήμα επέτρεψαν να συλλέγονται φόροι από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, να οργανώνονται σύνθετες γραφειοκρατίες και να ιδρύονται αχανή βασίλεια. Στη Σουμερία, τα βασίλεια αυτά τα διοικούσαν ιερείς-βασιλείς στο όνομα των θεών.

Στη γειτονική Κοιλάδα του Νείλου, οι άνθρωποι πήγαν ένα βήμα πιο πέρα, συγχωνεύοντας τον ιερέα-βασιλιά με το θεό και δημιουργώντας μια ζωντανή θεότητα-τον φαραώ. Οι αιγύπτιοι θεωρούσαν το φαραώ πραγματικό θεό κι όχι θεϊκό αντικαταστάτη. Ολόκληρη η Αίγυπτος ανήκε σε αυτόν το θεό κι όλοι οι άνθρωποι έπρεπε να υπακούνε στις διαταγές του και να πληρώνουν τους φόρους που απαιτούσε. Όπως ακριβώς και στους σουμεριακούς ναούς, έτσι και στη φαραωνική Αίγυπτο, ο θεός δεν διαχειριζόταν ο ίδιος τις δουλειές της αυτοκρατορίας του. Κάποιοι φαραώ βασίλευαν με σιδερένια πυγμή, ενώ άλλοι περνούσαν τις μέρες τους σε συμπόσια και γιορτές, αλλά και στις δύο περιπτώσεις η πρακτική δουλειά της διοίκησης της Αιγύπτου αφηνόταν σε χιλιάδες εγγράμματους αξιωματούχους. Όπως κάθε άλλος άνθρωπος, ο φαραώ είχε ένα βιολογικό σώμα με βιολογικές ανάγκες, επιθυμίες και συναισθήματα. Αλλά ο βιολογικός φαραώ είχε μικρή σημασία. Ο πραγματικός άρχοντας της Κοιλάδας του Νείλου ήταν ένας φαντασιακός φαραώ, που υπήρχε στις ιστορίες που έλεγαν αναμεταξύ τους εκατομμύρια αιγύπτιοι.

Ενώ ο φαραώ καθόταν στην πρωτεύουσά του, τη Μέμφιδα, έτρωγε σταφύλια και χαριεντιζόταν με τις συζύγους και τις ερωμένες του, οι αξιωματούχοι του διέτρεχαν το βασίλειο από τις ακτές της Μεσογείου μέχρι την έρημο της Νουβίας. Οι γραφειοκράτες υπολόγιζαν τους φόρους που έπρεπε να πληρώσει κάθε χωριό, τους κατέγραφαν σε μεγάλους πάπυρους και τους έστελναν στη Μέμφιδα. Όταν ερχόταν από τη Μέμφιδα μια γραπτή διαταγή να στρατολογηθούν άντρες για τα στρατεύματα ή εργάτες για κάποια μεγάλη κατασκευή, οι αξιωματούχοι συγκέντρωναν τους απαραίτητους άντρες. Υπολόγιζαν πόσο σιτάρι υπήρχε στις βασιλικές σιταποθήκες· πόσες μέρες δουλειάς ήταν απαραίτητες για να καθαριστούν τα κανάλια και οι δεξαμενές· και πόσες πάπιες και κοτόπουλα έπρεπε να αποσταλούν στη Μέμφιδα ώστε να δειπνήσει καλά το χαρέμι του φαραώ.

Ακόμα κι όταν ο ζωντανός θεός πέθαινε και το σώμα του ταριχευόταν και μεταφερόταν στη βασιλική νεκρόπολη έξω από τη Μέμφιδα με μια μεγαλειώδη νεκρική πομπή, η γραφειοκρατία δεν σταματούσε. Οι αξιωματούχοι συνέχιζαν να συμπληρώνουν πάπυρους, να συλλέγουν φόρους, να στέλνουν διαταγές και να λαδώνουν τα γρανάζια της φαραωνικής μηχανής.

Αν οι σουμεριακοί θεοί, μας θυμίζουν τις σημερινές μάρκες εταιρειών, ο ζωντανός θεός φαραώ μπορεί να συγκριθεί με τις σύγχρονες προσωπικές μάρκες, όπως ο Έλβις Πρίσλεϊ, η Μαντόνα ή ο Τζάστιν Μπίμπερ. Ακριβώς όπως ο φαραώ, ο Έλβις είχε κι εκείνος ένα βιολογικό σώμα, γεμάτο βιολογικές ανάγκες, επιθυμίες και συναισθήματα. Ο Έλβις έτρωγε, έπινε και κοιμόταν. Ωστόσο ο Έλβις ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένα βιολογικό σώμα. Όπως ο φαραώ, ο Έλβις ήταν μια ιστορία, ένας μύθος, μια μάρκα ― και η μάρκα ήταν πολύ πιο σημαντική από το βιολογικό σώμα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του Έλβις, η μάρκα έβγαλε εκατομμύρια δολάρια πουλώντας δίσκους, εισιτήρια, αφίσες και δικαιώματα, αλλά ο ίδιος ο Έλβις έκανε μόνο ένα μικρό κομμάτι της απαραίτητης δουλειάς. Το μεγαλύτερο μέρος γινόταν από έναν μικρό στρατό από ατζέντηδες, δικηγόρους, παραγωγούς και γραμματείς. Κατά συνέπεια, όταν ο βιολογικός Έλβις πέθανε, για τη μάρκα η δουλειά συνεχίστηκε όπως πάντα. Ακόμα και σήμερα, οι φαν συνεχίζουν να αγοράζουν αφίσες και δίσκους του Βασιλιά· οι ραδιοφωνικοί σταθμοί συνεχίζουν να πληρώνουν δικαιώματα· και πάνω από μισό εκατομμύριο προσκυνητές συρρέουν κάθε χρόνο στη Γκρέισλαντ, τη νεκρόπολη του Βασιλιά στο Μέμφις του Τενεσί.

Όπως λοιπόν υπήρχαν δυο φαραώ, ο πραγματικός (βιολογικός) και ο φαντασιακός για το λαό, δύο Έλβις, υπήρχαν και δυο Ελισάβετ: η πραγματική και η φαντασιακή για το λαό. Αυτή τη δεύτερη κηδεύουν οι βρετανοί. Την πραγματική δεν την έχουν γνωρίσει ποτέ.

Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Homo Deus ‒ Τα φαντασιακά πλάσματα που δίνουν οντότητα στον κόσμο μας.

Γιατί οι βρετανοί αγαπάνε τη βασίλισσα κι όχι άλλοι λαοί;

Γιατί έτσι τους έκαψαν τον εγκέφαλο στα σχολεία της Μεγ. Βρετανίας.

Οι Pink Floyd στο Another brick in the wall καταγγέλουν το κάψιμο του εγκεφάλου του παιδιού κατά τη σχολική εκπαίδευση, όταν τον εμποτίζουν με παρά φύση ιδέες, όπως θρησκεία, έθνος (στη φύση δεν υπάρχουν σύνορα, βίζες κ.ά.) κ.λπ., οι οποίες το κατατρέχουν σε ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του και αποτελούν το βασικό μοχλό χειραγώγησής του από τους εκάστοτε εξουσιαστές.

Παρομοιάζουν το σχολείο με εργοστάσιο, όπου τα παιδιά, πανομοιότυπα, σα ρομποτάκια, μπαίνουν σε μια μηχανή, από την οποία βγαίνουν κιμάς.

Έτσι, ένα παιδί, που γεννιέται π.χ. στον ελλαδικό χώρο, εκπαιδεύεται να πιστεύει, ότι είναι απόγονος του Μεγ. Αλέξανδρου και χριστιανός ορθόδοξος, ένα παιδί, που γεννιέται μερικά χιλιόμετρα ανατολικότερα, μαθαίνει, ότι είναι τούρκος και μουσουλμάνος, ένα παιδί στη Μεγ. Βρετανία εκπαιδεύεται να σέβεται και να αγαπά τη (φαντασιακή) βασίλισσα κ.λπ..

Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Silent night-Stille nacht-Άγια Νύχτα ‒ Γιατί διάφοροι λαοί τραγουδούν τα ίδια χριστουγεννιάτικα τραγούδια.