Σε διαδικτυακό άρθρο του, ο στιχουργός, μεταφραστής, κριτικός θεάτρου και κατά καιρούς διάφορα άλλα πράγματα που αναφέρεται στον τίτλο, αφού περάσει γενεές δεκατέσσερις κάποιους μη κατονομαζόμενους Αμερικανούς πανεπιστημιακούς για παραπτώματα τα οποία ψευδώς και χωρίς κανένα στοιχείο τούς αποδίδει, καταλήγει με μία κορώνα που αναπαράγει τον αναπόφευκτο ελληνοβαρεμένο μύθο:

Σκεφτείτε μόνο πως, όταν ιδρύθηκαν οι ΗΠΑ, για μια ψήφο έχασαν την ευκαιρία να είναι γλώσσα τους η αρχαία ελληνική!!!

Τα τρία θαυμαστικά με τα οποία καταλήγει αυτή η πρόταση, όπως και η αμέσως προηγούμενη, είναι ήδη ένδειξη για έναν λόγο μπαρουφολογικό-εθνοψεκασμένο. Και πράγματι, το να συνεχίζει να διακινεί κανείς αυτό το ψέμα είναι ένδειξη όχι μόνο ελλιπούς ενημέρωσης, αλλά και ασχετοσύνης περί το φαινόμενο της γλώσσας.

Στο άρθρο του αυτό, ο Γεωργουσόπουλος έχει την αξίωση αφενός να δώσει στον Έλληνα αναγνώστη μια εικόνα για τις ΗΠΑ –επικαλούμενος και άμεση γνώση του αντικειμένου από κατά καιρούς επισκέψεις του εκεί– και, αφετέρου, να κουνήσει το δάχτυλο στους ακαδημαϊκούς της χώρας αυτής, τους οποίους στολίζει με χαρακτηρισμούς όπως «νεάτερνταλ [sic] ανθρωποπίθηκοι» και «δίποδα ζώα», για παραπτώματα τα οποία ωστόσο δεν διέπραξαν – απλώς διαδίδεται ότι διέπραξαν, και εκείνος προθύμως πιστεύει κάθε διάδοση που αφορά σκοτεινά σχέδια κατά του ελληνισμού.

Όποιος όμως έχει τέτοιες αξιώσεις, οφείλει ο ίδιος να ελέγξει την αλήθεια των ισχυρισμών που αβασάνιστα αναπαράγει, αντί να τους καταπίνει αμάσητους και να μας τους ξαναεμέσσει κατά πρόσωπο. Αν είχε μπει στον στοιχειώδη αυτόν κόπο, θα είχε πληροφορηθεί ότι ποτέ καμία τέτοια ψηφοφορία δεν έγινε, και ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει καν νόμος που να καθορίζει κάποια γλώσσα ως «επίσημη» σε ομοσπονδιακό επίπεδο.

Ας πούμε όμως ότι δεν κρατιόταν και δεν είχε χρόνο για τέτοιον έλεγχο. Ακόμα και χωρίς αυτόν, όποιος έχει στοιχειώδη επαφή με το φαινόμενο της γλώσσας, μπορούσε, και όφειλε, να σκεφτεί ότι οι γλώσσες που μιλούν οι άνθρωποι δεν καθορίζονται με ψηφοφορίες. Το να φαντάζεσαι κάτι τέτοιο, και να το πιστεύεις όταν σου το λένε, δείχνει ασχετοσύνη. Αν επρόκειτο να προσδιορίσουμε πιο «επιστημονικά» αυτή την ασχετοσύνη, θα λέγαμε ότι δείχνει αφελή βολονταρισμό (βουλησιαρχία, για όποιον προτιμά ελληνικής προέλευσης όρους) και συμβασιοκρατία. Δηλαδή προϋποθέτει να φαντάζεται κανείς ότι οι άνθρωποι «στην αρχή» δεν είχαν καμία γλώσσα, και μετά σκέφτηκαν ότι πρέπει να αποκτήσουν μία, έτσι μαζεύτηκαν όλοι μαζί και συζήτησαν (αλλά πώς συζήτησαν, αφού δεν είχαν γλώσσα;), πέσανε διάφορες προτάσεις και μετά ψήφισαν και έτσι απέκτησαν γλώσσα.

Πρόκειται ουσιαστικά για την ίδια φαντασίωση «γλωσσικού συμβολαίου» που επιτρέπει στους Έλληνες εθνικιστές να φαντάζονται ότι η μακεδονική γλώσσα «κατασκευάστηκε» κάποια στιγμή απλώς επειδή το ήθελε κάποιος ή κάποιοι, οι δε ομιλητές της αποφάσισαν να την αποκαλούν έτσι στο εξής.

Φυσικά, καμία γλώσσα ποτέ δεν εγκαθιδρύθηκε με αποφάσεις και με ψηφοφορίες. Αλλά όταν κανείς πιστεύει ότι ο Μάρκος Σεφερλής είναι «υποκριτικό θηρίο», είναι ικανός να πιστέψει κάθε άλλη θηριωδία.