Ξεκινάω με κάτι που πιστεύω και υποστηρίζω όλη μου τη ζωή. Παιδεραστές, βιαστές, έμποροι ναρκωτικών και κάθε λογής βρωμόψυχων ατόμων που εκμεταλλεύονται ή και κακομεταχειρίζονται παιδιά, πρέπει όχι μόνο να τιμωρούνται παραδειγματικά αλλά και τα αδικήματά τους να μην παραγράφονται ποτέ. Ίσως ακούγεται αντιδημοκρατικό, αλλά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με την επαναφορά της ποινής του θανάτου γι’ αυτά τα άτομα.

Σαφώς και θα πρέπει να ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας και οι κατηγορούμενοι θα πρέπει να έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Σαφώς και οι αποδείξεις για την ενοχή τους θα πρέπει να είναι ακλόνητες και πέραν κάθε αμφισβήτησης. Αν όμως οι αμερόληπτοι και αυστηρά επιλεγμένοι δικαστές για τη διαλεύκανση αυτών των υποθέσεων, κρίνουν πως αυτές οι απάνθρωπες, αποτρόπαιες πράξεις όντως τελέστηκαν, τότε δεν θα πρέπει να υπάρχει κανένας οίκτος.

Το κράτος οφείλει όχι μόνο να εντοπίζει τις πιάτσες αυτών των καθαρμάτων αλλά να παρέχει και κάθε είδους προστασία σε κάθε θύμα, ειδικά αν πρόκειται για παιδί ανεξάρτητα αν είναι ντόπιο ή προσφυγόπουλο. Οι γονείς θα πρέπει να γίνονται φίλοι με τα παιδιά τους και να υπάρχει ένα κλίμα εμπιστοσύνης, ώστε τα παιδιά να μιλούν και να μην νοιώθουν ενοχές στο να περιγράψουν οτιδήποτε ύποπτο τους έχει συμβεί. Στο πίσω μέρος του μυαλού του επίσης, ο κάθε γονιός θα πρέπει να έχει και την περίπτωση ο θύτης να προέρχεται από το οικείο οικογενειακό περιβάλλον. Ένα αθώο χάδι σ’ ένα παιδί μπορεί τελικά να μην είναι και τόσο αθώο.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά. Υπάρχει σαφώς και η άλλη. Τελευταία βλέπουμε διάφορους no name, no count και wannabies, ανθρώπους δηλαδή από τον κόσμο του θεάματος (αποτυχημένους «καλλιτέχνες», «δημοσιογράφους», «τραγουδιστές», επί το πλείστον παντελώς ατάλαντους) να βρίσκουν την ευκαιρία να αυτοπροβληθούν, να κερδίσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας, μπας και κερδίσουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς αναγνωρισιμότητα, ώστε να βρουν καμιά δουλίτσα ή να ταΐσουν το αρρωστημένο «εγώ» τους. Μπορεί να στοχεύουν και στα δύο. Τίποτα δεν αποκλείεται. Πολλές φορές ακούγονται αστείες ιστορίες για άντρες που κάποιοι τους βίαζαν μέχρι τα 27 τους,
για γυναίκες που είχαν σχέσεις φιλίας με κάποιον επώνυμο για καιρό και μετά από χρόνια αυτός τους την «έπεσε» κι αυτές έπεσαν από τα σύννεφα γιατί δεν το περίμεναν.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, δεν πρέπει να θεωρείται βιαστής ένας άνδρας που φλερτάρει κόσμια μια ενήλικη γυναίκα. Ούτε και πρέπει να θεωρείται πρόστυχος όταν τις εκφράζει τα συναισθήματά του. Ο εκ φύσεως άνδρας εντυπωσιάζεται από μια ωραία γυναίκα και θέλει να συνάψει σχέση μαζί της. Σαφώς και θα πρέπει αυτό το κάνει κόσμια και συνάμα να ξέρει, πως πρέπει να σταματήσει αν εισπράττει άρνηση.

Γιατί λοιπόν να κατακρίνεται, να χλευάζεται και να υφίσταται την δολοφονία του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του; Δεν θα πρέπει να τιμωρείται η κάθε επίδοξη καταγγέλλουσα ή ο κάθε επίδοξος καταγγέλλων; Όχι μόνο θα πρέπει, αλλά και ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα πρέπει να είναι υποδειγματικός.

Εννοείται πως αυτές οι δύο πλευρές του θέματος δεν μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά.
Αναμφισβήτητα, η πρώτη πλευρά του θέματος είναι απείρως πιο σοβαρή, απεχθής και επικίνδυνη.

Δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται στον λεγόμενο καλλιτεχνικό χώρο. Ενυπάρχει σε κάθε χώρο ανθρώπινης δραστηριότητας και μάλιστα συνοδεύεται πολλές φορές από στυγνούς εκβιασμούς για απώλεια εργασίας, ακόμα και απώλεια ζωής. Όμως, ο καλλιτεχνικός χώρος παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα ενδεχομένως μιας χαλαρότητας στον τρόπο έκφρασης, που κατ’ εμέ κακώς υπάρχει και δικαιολογείται. Δεν θα έπρεπε.

Συνοψίζοντας, πρόκειται για ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα που χρήζει άμεσης προσοχής από την πολιτεία. Η υπουργός Πολιτισμού, που θυμίζει έντονα παλαιοημερολογίτισσα νοσοκόμα που ξέμεινε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οφείλει να παραιτηθεί άμεσα. Δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι γνώριζε και δεν μίλησε. Είναι όμως ένοχη, που διόρισε έναν άνθρωπο χωρίς να εξετάσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από την προσωπικότητά του και τις δραστηριότητές του. Είναι επίσης ένοχη που δήλωσε «εξαπατημένη». Αν ένας πολιτικός παραδέχεται ότι εξαπατήθηκε, δεν κάνει για πολιτικός που καλείται να εκπροσωπεί, να διοικεί και να αποφασίζει για έναν ολόκληρο λαό. Φυσικά, ευθύνη έχουν και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι, που εξακολουθούν να τη στηρίζουν.

Τι να περιμένει κανείς όμως από μια χώρα, όπου η ανικανότητα βασιλεύει και η αξιοκρατία δολοφονείται καθημερινά. Τι να περιμένει κανείς από μια χώρα, που το μόνο που απασχολεί τους πολιτικούς της ταγούς είναι η επικοινωνιακή διαχείριση κι όχι η επίλυση των σοβαρών προβλημάτων του λαού; Ποιανού λαού, θα μου πείτε και δίκιο έχετε. Αγελαίος, απαίδευτος, βολεψάκιας και δοξομανής. Αυτό που θέλει είναι να διοριστεί το Δημόσιο, να κάθεται και να πληρώνεται, να βγαίνει στη σύνταξη από τα σαράντα του και να ασχολείται με το πέος και το αιδοίο όχι μόνο των επωνύμων, αλλά και των γειτόνων του.

Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν θα απέκλεια και την περίπτωση κάποιοι από τις καταγγέλλουσες και τους καταγγέλλοντες να βρεθούν στα ψηφοδέλτια κάποιων κομμάτων στις επερχόμενες εκλογές. Δεν θα ένοιωθα καμία έκπληξη. Μα καμία, λέμε!