«Δεν είμαι τού ανδρός μου,
δεν είμαι τού πατρός μου.
Θέλω να ʼμαι ο εαυτός μου»
Αυτό είναι ένα από τα κυρίαρχα φεμινιστικά συνθήματα τής Ρωμιοσύνης, το οποίο ακούγεται συχνά τις τελευταίες δεκαετίες, ιδιαίτερα στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνου, που έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται ως η Ημέρα τής Γυναίκας.
Ξεκίνησε, όταν πρωτοεμφανίστηκε αίτημα από μερίδα γυναικών, να μην παίρνουν το επώνυμο τού συζύγου τους κατά την παραδοσιακή τακτική, όταν παντρεύονται, αλλά να κρατάνε το πατρικό τους. Έκτοτε, το σύνθημα αυτό, αποτέλεσε σημαία τού ρωμέικου φεμινιστικού κινήματος. Πρόκειται όμως, για ένα ακόμα καραγκιοζιλίκι τής Ρωμιοσύνης, των φεμινιστριών της στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ας δούμε γιατί...
Τα επώνυμα των γυναικών στην Ελλάδα είναι στη γενική κτητική (πρωτοτυπία τής Ρωμιοσύνης), όχι όμως τυχαία. Προσδιορίζουν αυτόν, που κατέχει τη γυναίκα. Ενώ ο άντρας λέγεται π.χ. Φυλακτός, η γυναίκα δεν λέγεται Φυλακτή, αλλά Φυλακτού (τού Φυλακτού). Και στη μια και στην άλλη περίπτωση λοιπόν, είτε η γυναίκα πάρει το επώνυμο τού άντρα της είτε κρατήσει τού πατέρα της, το επώνυμό της προσδιορίζει τον αφέντη της. Οποιεσδήποτε φωνές ρωμιών φεμινιστριών είναι αποπροσανατολιστικές, για το θεαθήναι κι εκτός τόπου και χρόνου.
Στις ξένες γλώσσες, το επώνυμο τής γυναίκας, μπορεί ενδεχομένως να προέρχεται από τον πατέρα ή το σύζυγο, αλλά δεν υποδηλώνει και κτητικότητα. Η γυναίκα δεν είναι τού τάδε (κτήμα). Στην Ελλάδα, ενώ τα ανδρικά επώνυμα είναι στη ονομαστική (με λίγες εξαιρέσεις, όπου υποδηλώνεται ο γιός - Δημητρίου, Ιωάννου κ.λπ.), όλα τα γυναικεία επώνυμα είναι στη γενική (κτητική) και άκλιτα, γιατί οι γυναίκες είναι τού πατρός τους ή τού συζύγου τους.
Για παράδειγμα, άν ένας πατέρας έχει επώνυμο π.χ. Ρέτουλας, ο γιος του -έστω Γιώργος- αποκαλείται Γιώργος Ρέτουλας. Το επώνυμό του δηλαδή, υποδηλώνει, ότι πρόκειται για ένα ανεξάρτητο άτομο. Η κόρη -έστω Μαρία- αποκαλείται Μαρία Ρέτουλα. Δεν πρόκειται όμως, για ονομαστική, αλλά για γενική κτητική. Δεν υποδηλώνει δηλαδή το επώνυμο, ότι η γυναίκα είναι αυτόνομη προσωπικότητα, αλλά προσδιορίζει τον αφέντη της (η Μαρία τού Ρέτουλα).
Αυτό φαίνεται καλύτερα άν τα κλίνουμε:
τού Γιώργου Ρέτουλα
τον Γιώργο Ρέτουλα.
Το ανδρικό επώνυμο κλίνεται, όπως το όνομα.
Στην περίπτωση τής γυναίκας όμως,
το επώνυμό της είναι άκλιτο:
Η Μαρία Ρέτουλα (δηλαδή, η Μαρία τού Ρέτουλα)
τής Μαρίας Ρέτουλα (όχι τής Μαρίας Ρέτουλας,
αλλά τής Μαρίας τού Ρέτουλα)..
την Μαρία Ρέτουλα (την Μαρία τού Ρέτουλα).Ως το πρότυπο τής χειραφετημένης ελληνίδας παρουσιαζόταν η εικονιζόμενη. Πρότυπο ρωμιάς θα τής ταίριαζε καλύτερα. Για τις γυναίκες τής Ρωμιοσύνης, διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Τα πίνω όλα... |
και ν' ανάψω ένα κερί,
να μιλήσω, να δακρύσω,
να ρωτήσω το γιατί.
Πες μου, πες μου, Παναγιά μου, τι είναι τούτα τα στοιχειά;
Που μάς βάλανε στο γύψο και μας πήραν τα χαρτιά
Μαμά μου, ήσουν φρόνιμη,
το ξέρω εγώ καλά,
και ο μπαμπάς μου το 'λεγε,
πως ήσουνα ρωμιά.
Αχ, ραγιάδες, γαλονάδες, αμερικανών παδιά,
πώς το λέτε, πώς το λέτε, πως δεν είμαι εγώ ρωμιά;
Θα σας πάρουν το κεφάλι, θα 'ρθουν πίσω τα παιδιά,
θα μού δώσουν τα χαρτιά μου και θα ζήσω σα ρωμιά...
Αν ο Γιώργος Ρέτουλας παντρευτεί, θα εξακολουθήσει να αποτελεί ανεξάρτητη προσωπικότητα. Θα είναι, όπως πριν, ο Γιώργος Ρέτουλας.
Αν η Μαρία Ρέτουλα παντρευτεί όμως -έστω το Νίκο Λαδά- τότε θα βρεθεί στο δίλημμα: Να συνεχίσει να αποκαλείται Μαρία Ρέτουλα (Μαρία τού Ρέτουλα) ή θα αλλάξει αφέντη και θα αποκαλείται Μαρία Λαδά (Μαρία τού Λαδά). Ουσιαστικά δηλαδή, όλη αυτή η φασαρία των φεμινιστριών είναι για ποιό αφέντη -τον άντρα ή τον πατέρα- θα έχει η γυναίκα.
Επί πλέον, αν η Μαρία γεννήσει ένα γιο, τό επώνυμό του θα είναι Λαδάς. Δηλαδή, ο πατέρας, ο σύζυγος, ακόμα κι ο γιός από βρεφονηπιακή ηλικία, αποτελούν για τη Ρωμιοσύνη ανεξάρτητα άτομα, η ρωμιά όμως γυναίκα, είτε ως κόρη είτε ως σύζυγος είτε ως μητέρα, βρίσκεται πάντα επίσημα υπό την κατοχή κάποιου άντρα.
Αλλαγή ...αφέντη στην παραδοσιακή τελετή τού ρωμέικου γάμου. | |
Όνειρο τής πλειοψηφίας των γυναικών (φεμινιστριών ή μή), είναι να ανέβουν τα σκαλιά τής εκκλησίας και να παντρευτούν με νυφικό, παπά, κουμπάρο κ.λπ.. Εκεί όμως, επισφραγίζεται η υποτέλειά τους κι επισημοποιείται η αλλαγή τού αφέντη τους.
Στην εκκλησία, τη γυναίκα την πηγαίνει ο πατέρας της και την παραδίδει στο γαμπρό, λες και η γυναίκα είναι ένα άβουλο πράγμα. Κι αντί οι γυναίκες να αντιδρούν σε αυτές τις πρακτικές και να μην θέλουν το θρησκευτικό γάμο και τέτοιες εξευτελιστικές μεσαιωνικές παραδόσεις, είναι εκείνες, που πιέζουν στις περισσότερες περιπτώσεις τους μέλλοντες συζύγους τους, τους σέρνουν στις εκκλησίες και τους υποβάλλουν στις ταλαιπωρίες και στα έξοδα τού γάμου, ακόμα και στις σημερινές μέρες τής πτώχευσης.
| | Όταν παντρεύεται η ρωμιά, προτρέπεται να διεξάγει τα συζυγικά της καθήκοντα υπό το καθεστώς τού φόβου τού συζύγου της. Στο πάτημα τού ποδιού του περιμένει να εξαντλήσει τα επιχειρήματά της για ανεξαρτησία... |
Αφού ακούσει η γυναίκα επανειλημμένα στην Ακολουθία τού Γάμου, ότι ο άντρας είναι η κεφαλή της, ότι θα πρέπει να τον υπακούει και να υποτάσσεται σε αυτόν κ.λπ. κ.λπ., σε μια επίδειξη «χαριτωμένης» παραδοσιακής ρωμέικης υποκρισίας, τού πατάει το πόδι, όταν ο παπάς πεί: «η δε γυνή, ίνα φοβήται τον άνδρα».
Αχ Ρωμιοσύνη μου, με τις ρωμιές σου - φεμινίστριες ή μή...
Διαβάστε επίσης στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Ο μισογυνισμός των αρχαίων ελλήνων
Άν είστε γυναίκα και θέλετε να είστε «καλή χριστιανή»... Διαβάστε ποιά είναι η θέση σας στο χριστιανισμό
Σε αναζήτηση γυναικών στον Άθωνα
