Ευρισκόμενος σε εθνικιστικό οίστρο, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης, μας ενημέρωσε ότι φτύνει τον κόρφο του και χτυπάει ξύλο, επειδή είναι έλληνας και φέρει «στο πολιτιστικό του υπόβαθρο συνήθειες των ελλήνων χιλιάδων ετών». Μας παρέπεμψε δε, σε ποιητή της ελληνιστικής εποχής (Θεόκριτο) και στον Αριστοφάνη. Επιπλέον επισήμανε, ότι του αρέσει «να τονίζονται η συνέχεια της ελληνική φυλής και του ελληνικού έθνους».

Οι εθνικιστικές ονειρώξεις έχουν πέραση στη σύγχρονη Ρωμιοσύνη. Έτσι, τα φληναφήματα του ακροδεξιού, προερχόμενου από το ΛΑΟΣ πολιτευτή, αναδημοσιεύτηκαν σωρηδόν σε πάρα πολλές ειδησεογραφικές ή άλλες ιστοσελίδες χωρίς κανένας να προβάλει κάποια σοβαρή αντίρρηση. Μερικοί μόνο τον ειρωνεύτηκαν για τη μεσαιωνική του σκέψη. Φαίνεται, πως οι ανοησίες περί ευγενούς καταγωγής, τους χάιδεψαν τα αυτιά.

Οι πίστεις όμως σε βασκανίες, ματιάσματα, φτυσίματα κ.λπ. προέρχονται από την Ανατολή από την Αρχαιότητα κι είναι διαδεδομένες σε πολλούς άλλους λαούς, τους οποίους όμως, δεν θεωρεί φυλετικούς ή πολιτιστικούς του προγόνους ο κ. Γεωργιάδης.

Όλα αυτά δεν αποτελούν «απόκρυφα Ευαγγέλια». Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, εύκολα ο κάθε αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει ότι:

Η πίστη στο «μάτι» είναι πιο διαδεδομένη στη Μέση Ανατολή, στη δυτική αλλά και στην ανατολική
Αφρική, κεντρική/νότια Ασία, αλλά και στην Ευρώπη, ιδίως στις μεσογειακές χώρες. Αναφορές στην βασκανία μπορούν να βρεθούν στο Κοράνι, όπως και σε εβραϊκά ιερά κείμενα (Ταλμούδ, Τανάκ)…

Τα φυλαχτά που έχουν την ικανότητα να προστατεύουν από το μάτι, έχουν την μορφή μπλε ματιών. Η αρχή της βασκανίας ανάγεται στην Ανατολή και τη Χαλδαία, από την οποία πιθανότατα διαδόθηκε στην Ελλάδα, την Ιταλία και τις λοιπές χώρες της Ευρώπης.

Οι αρχαίοι έλληνες και αργότερα οι ρωμαίοι πίστευαν στη βασκανία.

Εκτός από ορισμένους σκεπτικιστές, η πίστη στο κακό μάτι ήταν ευρύτατα διαδεδομένη και ριζωμένη όχι μόνο στο λαό αλλά και στα πιο ανεπτυγμένα πνεύματα της Αρχαιότητας.

Στην Ιταλία η ιδέα της βασκανίας (jettatura) ήταν βαθύτατα ριζωμένη. Από τα αρχαιότατα χρόνια οι άνθρωποι ζητούσαν διάφορα μέσα για την εξουδετέρωση της ενέργειας της βασκανίας.

el.wikipedia.org.

Το φτύσιμο, είναι κι αυτό διαχρονικό και παγκόσμιο σύμβολο αποτρεπτικό της βασκανίας. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στις αντισηπτικές ιδιότητες του σάλιου. Έτσι, όπως λέει η διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής Χριστίνα Μερκούρη, «οι μητέρες ή τροφοί, όταν φοβούνταν για την υγεία του παιδιού, έβρεχαν το μέτωπο και τα χείλη του με σάλιο χρησιμοποιώντας το μεσαίο δάχτυλο. Κι όσοι θεωρούσαν ότι επισύρουν τον φθόνο των άλλων ‒ανθρώπων ή θεών‒ λόγω της ευτυχίας τους "εις κόλπον έπτυον". Όλα τα παραπάνω μάλιστα μπορούσαν να συνοδεύονται και από μαγικά λόγια» ( tovima.gr).

Κάτι ανάλογο έχει συμβεί με τη φράση «χτυπάω ξύλο». Υπάρχουν πολλές εκδοχές γιατί από την Αρχαιότητα χτυπούσαν ξύλο διάφοροι λαοί. Μπορεί να επικαλούνταν τη δύναμη των πνευμάτων που πίστευαν ότι κατοικούσαν στους κορμούς των δέντρων ή να ήθελαν να διώξουν κάποια κακά πνεύματα που φοβούνταν ότι είχαν φωλιάσει εκεί κ.λπ..

Πάντως, στις μέρες μας κτυπούν ξύλο στη Βοσνία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Βόρεια Μακεδονία, Τουρκία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Πολωνία, Αγγλία (knocking on wood ή touching wood), Γεωργία, Ουκρανία, Ρωσία, ΗΠΑ, Βραζιλία, Αίγυπτο, Ινδία, Ινδονησία, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Ιράν, Ισραήλ, Λίβανο, Βιετνάμ, Νότια Κορέα κ.α..

Το ότι κάποιος λαός έχει κάποιο έθιμο σήμερα, αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα τη φυλετική συνέχειά του από κάποιο λαό της Αρχαιότητας που είχε το ίδιο έθιμο. Οι λαοί δεν ζουν σε γυάλες. Έχουν αμοιβαίες επιρροές μεταξύ τους. Αναμιγνύονται, επηρεάζουν ο ένας τον άλλον κι ανταλλάσσουν έθιμα, ιδέες, λέξεις, τραγούδια και διάφορα πολιτιστικά στοιχεία.

Καμία φυλή ούτε κανένας λαός στις μέρες μας είναι φυλετικά καθαρός. Στον ελλαδικό χώρο ειδικότερα κι εξαιτίας επιδημιών, ανεπάλληλων κατακτήσεων, πειρατείας κ.λπ. ο αριθμός των ρωμιών που μιλούσαν ρωμέικα (σήμερα τα λένε ελληνικά), ελαττώθηκε σημαντικά. Σε πολλές περιπτώσεις οι βυζαντινοί αυτοκράτορες κατέβαζαν στον ελλαδικό χώρο σλάβους, αλβανούς κ.λπ., προκειμένου να καλύπτουν τα πληθυσμιακά κενά. Οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδας είναι ένα κράμα διαφόρων φυλών, οι οποίες μόλις μετά τον 19^ο αιώνα και μέσω των εθνοποιητικών μηχανισμών του νέου έθνους-κράτους που τότε δημιουργήθηκε (σχολική παιδεία, υποχρεωτική διδασκαλία κι επιβολή της ρωμέικης γλώσσας κ.λπ.), άρχισαν να αποκτούν εθνική συνείδηση ως χριστιανοί ορθόδοξοι νεοέλληνες. (Βλ. Αφιέρωμα: Η πραγματική καταγωγή μας).

Με το αρρωστημένο σκεπτικό των ελληναράδων, όπως ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης που συμπέρανε, ότι κατάγεται από τους αρχαίους έλληνες επειδή βασκάνεται, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι κατάγεται από τους αρχαίους χαλδαίους επειδή κι εκείνοι βασκάνονταν ή ότι οι ουκρανοί πχ που κτυπάνε ξύλο κατάγονται από τη Μέση Ανατολή ή οι βραζιλιάνοι από τους εβραίους κ.λπ..

Η μεγαλύτερη φαντασίωση του σύγχρονου ρωμιού είναι ότι κατάγεται από τους αρχαίους έλληνες.