Με αφορμή την αντιπαράθεση γύρω από το κάπνισμα, ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά μαργαριτάρια. Το βραβείο του χειρότερου όλων όμως δικαιούται ανεπιφύλακτα ο Γιώργος Μαργαρίτης. Όχι φυσικά ο τραγουδιστής. Ο ιστορικός.
Ο Μαργαρίτης λοιπόν δήλωσε ότι «Οι μισθοί των 400 ευρώ χαλούν την υγεία πολύ περισσότερο από το τσιγάρο».
Ένα σόφισμα όχι μόνο γελοίο, αλλά και αδιέξοδο, του οποίου η μόνη πρακτική απόληξη είναι η πλήρης αδράνεια και η διαιώνιση του προβλήματος, και όλων ανεξαιρέτως των προβλημάτων. Ό,τι άσχημο και να βρούμε, πάντα θα υπάρχει κάτι που να μας φαίνεται χειρότερο. Π.χ. οι μισθοί των τετρακοσίων ευρώ (ας υποθέσουμε) είναι «χειρότεροι από το κάπνισμα». Αλλά και οι μισθοί των τριακοσίων ευρώ είναι χειρότεροι από εκείνους των τετρακοσίων ευρώ. Μήπως λοιπόν να μην αγωνιστούμε κατά των μισθών αυτών, επειδή υπάρχουν και χαμηλότεροι;
Αυτή η λογική της κολοκυθιάς βέβαια δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη άλλη μεγάλη απολογητική του επιθετικού καπνίσματος σαρκαστική (υποτίθεται) κοινοτοπία «λύσαμε όλα τα μεγάλα προβλήματα και τώρα ασχολούμαστε με το κάπνισμα». Το βραβείο όμως πηγαίνει στον Μαργαρίτη λόγω του ειδικού μπόνους που δικαιούται επειδή (και) σε αυτή τη συνέντευξη εκφράζει ακόμα μια φορά τον γνωστό συντηρητισμό, εθνικισμό και ρατσισμό του.
Ως ορεκτικό, βέβαια, επιτίθεται πρώτα στις καταλήψεις, δίνοντας άλλοθι στην καταστολή τους από τον Χρυσοχοΐδη, αφού τις απαξιώνει ως «χώρους ασύνδετους και ουτοπικούς» και, ούτε λίγο ούτε πολύ, τις κατηγορεί ότι είναι πιθανό να φιλοξενούν τους πρόσφυγες από «εκμεταλλευτικές προθέσεις»! [sic — ανάμεσα στο 10ο και το 11ο λεπτό του ηχογραφήματος], επαναλαμβάνοντας και δίνοντας συνέχεια στις γνωστές εξωφρενικές κατηγορίες της Αλίκης Παπαχελά και άλλων ημίτρελων. Άλλωστε, για το γεγονός ότι υπάρχουν πρόσφυγες, δεν παραλείπει να ενοχοποιήσει και τις … Αραβικές Ανοίξεις, αναφέροντάς τες ισότιμα μεταξύ άλλων αιτιών όπως ο ιμπεριαλισμός, οι πόλεμοι κ.λπ..
Το κυρίως μενού, όμως, είναι μια επίθεση από τα δεξιά στη ΝΔ, και ειδικότερα στις προετοιμασίες της για την εθνικιστική φιέστα του 2021 γύρω από τη γνωστή επέτειο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο —επαναλαμβάνω ιστορικός το επάγγελμα— Μαργαρίτης, καταγγέλλει με κάθε σοβαρότητα ότι σκοπός του εορτασμού αυτού είναι … η εξαφάνιση της ελληνικής ταυτότητας, και ότι ως αποτέλεσμα του εορτασμού … θα σβήσει η πατρίδα!
Επειδή σκέφτηκα ότι δε θα με πιστεύατε, και ότι θα βαριόσασταν να ακούσετε τα 37 λεπτά της συνέντευξης, κάθησα και απομαγνητοφώνησα για χάρη σας, και για χάρη της ιστορίας, ένα από αρκετά παρόμοια αποσπάσματα:
Τόσο οι προθέσεις που έχουν ανακοινωθεί για τη μορφή του εορτασμού αυτού καθαυτού, όσο και η σύνθεση των επιτροπών που θα αναλάβουν τη διαχείριση αυτής της επετείου, μας προϊδεάζουν ότι όλη αυτή η υπόθεση (…) αποτελεί ταυτόχρονα και μία ιδεολογική επίθεση ενάντια σε όλα αυτά που μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι είμαστε, σαν Έλληνες, απέναντι στον πατριωτισμό που αισθανόμαστε, σαν Έλληνες (…).
Η Ελλάδα και ο λαός της, σαν υποκείμενα, σαν αντικείμενα, πρέπει να φύγουν από τη μέση. Όλες οι ανακοινώσεις ξεκινάνε ότι [πρόκειται για] ευρωπαϊκό φαινόμενο, ευρωπαϊκή επανάσταση, ευρωπαϊκό δενξερωκιεγώτι …
Υπάρχει μια πρόταση να γιορτάζουμε τη ναυμαχία του Ναυαρίνου για παράδειγμα. Γιατί να γιορτάζουμε 25 Μαρτίου; 25 Μαρτίου ήτανε κάτι απίθανοι που λέγανε απίθανα πράγματα. Το Ναυαρίνο ξεκαθάρισε την υπόθεση.
(…) Δηλαδή στο όνομα του κοσμοπολιτισμού, ή αν θέλετε στο όνομα της ιερής παγκοσμιοποίησης, πρέπει να εξαφανιστεί αυτό το αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων, που έλεγε και ο Σβορώνος, να εξαφανιστεί γιατί αυτό το αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων έχει ένα κοινό λάβαρο: την πατρίδα. Ε, αυτό πρέπει να σβήσει.
Όχι όμως μόνο αυτό. Ακούγοντας όλα αυτά, ο δημοσιογράφος, «σκανδαλισμένος», του ρίχνει και άλλες πάσες για περισσότερη εθνικιστική πλειοδοσία, θέτοντάς του την ερώτηση:
Άρα, κύριε Μαργαρίτη, φοβάστε ότι θα ξαναρθούν μπροστά μας απόψεις «μα κοιτάξτε, στην Τρίπολη σφάξαμε Τούρκους, και το λέει και ο Νικηταράς, το λέει και ο Κολοκοτρώνης …» τά ’χετε ακούσει αυτά!
Αντί λοιπόν, πιστός στην επιστήμη του, να του απαντήσει «Ναι, ηλίθιε, τα έχω ακούσει και είναι απολύτως ορθά, βεβαίως σφάξατε Τούρκους, και Τούρκισσες, και μωρά, και γέρους, και Εβραίους και Εβραίες, και στην Τρίπολη και αλλού» (σ.σ. βλ. Από την Τριπολιστά στην... Τρόικα), ο άνθρωπος που μια εποχή είχε γράψει τους «Ανεπιθύμητους συμπατριώτες», χασκογελά κουτοπόνηρα και επικυρώνει την αναθεώρηση της ιστορίας και τη διαγραφή όλων αυτών των θανάτων, απαντώντας:
Στο τέλος αυτής της ιστορίας, φοβάμαι ότι θα εμπλουτίσουμε όλη αυτή τη γενική λογοτεχνία που κυκλοφορεί δεξιά και αριστερά περί γενοκτονιών, και θα την εμπλουτίσουμε σε βάρος μας … Εκεί θα καταλήξουμε.
Δεν μπορεί να μην ξέρει βέβαια ο άνθρωπος αυτός ότι έγιναν τέτοιες σφαγές· αποκρύπτοντάς τις, και μάλιστα κατηγορώντας προκαταβολικά τον … Μητσοτάκη ότι σκοπεύει να τις αποκαλύψει, επιλέγει το ρόλο όχι του απλού ουραγού, αλλά και του πλειοδότη στην απολογητική ιστοριογραφία, και αντιθέτως πιστώνει την κυβέρνηση με το ρόλο του καινοτόμου αμφισβητία που τολμά να αποκαλύψει την ιστορική αλήθεια — έναν ρόλο που η ίδια ουδόλως και ουδέποτε διεκδίκησε.
Εκτός βέβαια και αν θεωρεί ότι οι σφαγές αυτές δεν πιάνουν διότι είναι «λελογισμένες», «διαφωτισμένες», σε αντίθεση με εκείνες που πραγματοποιούνται «στους πολέμους "τυφλής βίας" όπου οι άνθρωποι σκοτώνονται γενικώς (π.χ. στους εμφυλίους της Αφρικής ή της Ασίας μετά την αποαποικιοποίηση)», όπως μας είχε διαβεβαιώσει ξεδιάντροπα προ ετών σε άρθρο του στην Καθημερινή.
Και σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος κατηγορεί την «ευρωπαϊκή» θεώρηση του ΄21 και επιτίθεται στον Μαρκ Μαζάουερ ότι «αποσιωπά την αποικιοκρατία», τη στιγμή που ο ίδιος κολυμπά μέσα στον ευρωκεντρικό ρατσισμό κατά των «καθυστερημένων λαών» άλλων ηπείρων οι οποίοι σφάζονται «έτσι», όπως λάχει, για ψύλλου πήδημα.
Σε αυτό βέβαια είναι συνεπής όταν δηλώνει, δύο φορές, ότι ακολουθεί πιστά τον αρχιρατσιστή αριστερό ιστορικό Νίκο Σβορώνο, ο οποίος, εν έτει 1981, διακήρυσσε μακαρίως (σ.σ. βλ. Παράδοση και ελληνική ταυτότητα) με πλήρη ανορθολογική αφέλεια μία θεώρηση του ελληνισμού ως εκλεκτού λαού που εκφεύγει της επιστημονικής ανάλυσης, η οποία είναι κατάλληλη μόνο για πρωτόγονους (sic) λαούς:
Στην περίπτωση του ελληνικού λαού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε μ’ έναν από τους κατεξοχήν ιστορικούς λαούς και ότι τα μοντέλα της ανθρωπολογίας ή κοινωνιολογίας των πρωτόγονων λαών δεν μπορούν εδώ να έχουν καμιά ισχύ.
Όποιος παραδέχεται ότι, αν μιλήσουμε για τις σφαγές τού 1821, αυτό θα είναι «σε βάρος μας», δηλώνει φυσικά με τον πιο απερίφραστο τρόπο ότι μιλάει με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, το συμφέρον «μας» (=ημών των Ελλήνων), και ότι προσανατολίζει —δηλαδή λογοκρίνει— την όποια επιστημονική του ενασχόληση με βάση αυτό το κριτήριο: εάν κάτι είναι μεν ιστορικό γεγονός, αλλά είναι εις βάρος «μας», τότε κάνουμε την πάπια και απλούστατα το αποσιωπούμε.
Κάποιος «προοδεφτικός» καλλιτέχνης την έφτιαξε, την παραχώρησε στο Πολυτεχνείο και τοποθετήθηκε στον προαύλιο χώρο. Αμέσως έγινε τόπος... προσκυνήματος, γιατί όλοι νόμιζαν ότι πρόκειται για προτομή κάποιου από τους «σκοτωμένους φοιτητές».
Και όμως: Πρόκειται για την κεφαλή κάποιου αριστερού εθνικιστή καθηγητή, ονόματι Νικόλαου Σβορώνου, ο οποίος βρισκόταν εν ζωή μέχρι το έτος 1989. Μάλιστα, στην προτομή του είχε κάποτε καταθέσει στεφάνι και ο ίδιος! Πρόκειται δηλαδή για μοναδική περίπτωση ευτυχούς ανθρώπου, που εν ζωή ευρισκόμενος, τίμησε και προσκύνησε την προτομή του εαυτού του!
Στη φωτογραφία εικονίζονται παιδάκια που σέρνονται στην «κεφάλα του Σβορώνου» νομίζοντας ότι πρόκειται περί θύματος.
(Βλ. «Αντιστασιακοί» καλλιτέχνες επί Χούντας).
Από το πακέτο δεν θα μπορούσε να λείπει και η κινδυνολογία για την «επίθεση στη γλώσσα μας». Όχι, το παραμύθι για τη «δήλωση Κίσσινγκερ» δεν αναφέρεται. Αναφέρεται όμως η ουσία του χωρίς το όνομα: οι κακές ΗΠΑ θέλουν να καταστρέψουν τον ανυπότακτο πολιτισμό της ηρωικής και αντιστεκόμενης Ελλάδας, με τη συνέργεια των ντόπιων πρακτόρων τους.
(…) Να, βλέπετε τώρα γίνεται αγώνας εναντίον της γλώσσας. Αν προσέξατε το υπουργείο παιδείας τι λέει, η βασική του πίεση, η βασική του μέριμνα, η βασική του αγωνία, είναι πώς θα υποκαταστήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την ελληνική γλώσσα στη διδασκαλία, στα πανεπιστήμια, αύριο ίσως και στα σχολεία, για να υιοθετήσουμε την παγκόσμια γλώσσα, τη γλώσσα της παγκοσμιοποίησης: τα αγγλικά. (…) Άμα φύγει και η γλώσσα από τη μέση, τι άλλο μας μένει.
Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο χαμηλά θα πέσει ο Γιώργος Μαργαρίτης. Είμαι όμως σίγουρος ότι σύντομα θα το μάθουμε κι αυτό.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε επίσης
στο blog του συγγραφέα Nomadic universality
με τίτλο: «Η Χρυσή Αυγή έφυγε, ο Μαργαρίτης είναι
πάντα εδώ». Η εικονογράφηση, ο τίτλος και οι υπότιτλοι
έγιναν με μέριμνα της «Ελεύθερης Έρευνας».
Ο Άκης Γαβριηλίδης γεννήθηκε το 1964 στη Θεσσαλονίκη.
Έχει ολοκληρώσει διδακτορικό στη Φιλοσοφία του Δικαίου (ΑΠΘ) και μεταδιδακτορική έρευνα στην Πολιτική Ανθρωπολογία (ΠΑΜΑΚ).
Από το 1995 ζει στις Βρυξέλλες, όπου απασχολείται επαγγελματικά ως μεταφραστής και ερασιτεχνικά ως ραδιοφωνικός παραγωγός.
Πολυάριθμα πρωτότυπα κείμενα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα διαφόρων χωρών, καθώς και στο Διαδίκτυο (ιδίως στο μπλογκ nomadicuniversality).
Έχει εκδώσει επτά βιβλία στα ελληνικά και ένα στα αγγλικά για θέματα όπως η νεκροφιλία του πατριωτισμού, ο ελληνικός εμφύλιος, ο Άκης Πάνου, ο Μπίλλυ Ουάιλντερ, οι Πόντιοι και η οικονομικοπολιτική κρίση.
