Ακόμα μια Πρωτομαγιά, που η περήφανη εργατιά της Ρωμιοσύνης θα γιορτάσει τη μεγάλη και ηρωική συμμετοχή της στις μεγάλες διεκδικήσεις της οικουμενικής εργατικής τάξης.

Θα αναλωθεί για πολλοστή φορά στο «τιτίβισμα» των γνωστών ιστορικών μυθευμάτων της, όπως το Κιλελέρ, ο Μάης του ΄68, η δήθεν συμμετοχή σε παγκοσμίους αντιφασιστικούς πολέμους με δική της βούληση, κάτω η Χούντα, πάνω η Φούντα και τα άλλα γνωστά φληναφήματα…

Άντε να ρίξουμε και καμιά μολότοφ έτσι για το καλό!

Είθισται να κραυγάζουν οι αριστερορωμιοί ότι «η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία» (βλ. παραπάνω αφίσα).

Στις εκδηλώσεις αυτών των απεργιών πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν πάντα οι διάφοροι εργατοπατέρες που πρωτοστατούν με τις ντουντούκες και τα συνθήματά τους, δίνοντας ταυτόχρονα μάχη για το ποιος θα «βαστήξει» το πανό που προηγείται στη κεφαλή του ουλαμού, ώστε να φαίνεται ευκρινώς στις φωτογραφίες των αυριανών δημοσιευμάτων..

Επειδή όμως εμείς δεν μασάμε κουτόχορτο, αύριο δεν θα συμμετάσχουμε στις διάφορες διαδηλώσεις. Άλλωστε είμαστε ήδη άνεργοι, οπότε η συμμετοχή μας στην απεργία καθίσταται ανέφικτη εξ ορισμού.

Οπότε προτιμούμε να κάτσουμε σπίτι και να δούμε καμιά καλή παλιά ελληνική ταινία, σαν κι αυτή, από την οποία ακολουθούν δυο σκηνές της, όπου περιγράφεται το αληθινό νόημα του συνδικαλισμού. (Tallas Gregg. C.: «Κατηγορούμενος ο Έρως», 1962).