ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΚΙ ΟΣΑ ΕΜΕΙΝΑΝ

Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό
των διαχρονικών καταστροφών
των αρχαιοτήτων από τη Ρωμιοσύνη

IMAGE DESCRIPTION Αρχαία μάρμαρα, λίθοι και τέχνεργα χρησιμοποιήθηκαν διαχρονικά ως δομικό υλικό για την κατασκευή εκκλησιών, οικιών, μαντρότοιχων κ.λπ., καθώς και ως πηγή προσπορισμού ασβέστη. Τα αρχαία λείψανα αποτελούσαν άμεσα διαθέσιμο, καλής ποιότητας υλικό, το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί χωρίς ιδιαίτερη περαιτέρω κατεργασία.

H μισή αλήθεια είναι επομένως οι ρασοφόροι, που γκρέμιζαν με τα σκεπάρνια τον Παρθενώνα στην ταινία του Κ. Γαβρά, η οποία λογοκρίθηκε προ ετών από το Μουσείο Ακρόπολης. Δέν είναι μόνον οι άγιοι Νικόλαοι, οι άγιοι Σπυρίδωνες κ.λπ. εκκλησίες, που έθαψαν τον προχριστιανικό πολιτισμό. Τα αρχαία υλικά δεν χρησιμοποιήθηκαν μόνο για την ανέγερση χριστιανικών ναών.

IMAGE DESCRIPTION Ολόκληρη η αλήθεια είναι, ότι μετά το «ες έδαφος φέρειν» των πρώτων χριστιανικών αιώνων, που αφορούσε κυρίως στους αρχαίους ναούς, ακολούθησε διαχρονικά ένα ακόμα «ες έδαφος φέρειν», αυτή τη φορά σύσσωμης της Ρωμιοσύνης, εναντίον όλων ανεξαιρέτως των αρχαίων οικοδομημάτων και τεχνέργων, το οποίο συμπλήρωσε το καταστροφικό έργο του Θεοδόσιου.

Από την επινόηση της φαντασιακής κοινότητας του ελληνικού έθνους και μετά, ειδικά τα μάρμαρα του Παρθενώνα έχουν καταστεί ένα από το πιο περίφημα και πολύτιμα στοιχεία του συμβολικού κεφαλαίου των αρχαιοτήτων. Θεωρούνται μοναδικά, απαράμιλλα και ιερά.

Τα ελγίνεια μάρμαρα, ως το πιο περίφημο δείγμα της κλασικής τέχνης, κλήθηκαν να αποδείξουν όχι απλά μια πολιτισμική, αλλά κυρίως μια βιολογική, μια φυλετική συγγένεια.

Οι απολίτιστοι ρωμιοί επήλυδες στον ελλαδικό χώρο, ενώ από τη μια δείχνουν διαχρονικά απαξιωτική συμπεριφορά προς τις αρχαιότητες σπάζοντας και κάνοντάς τες οικοδομικά υλικά για σπίτια, μάντρες, εκκλησίες κ.λπ. ακόμα και σήμερα, από την άλλη, φαντασιωνόμενοι ευγενείς καταγωγές και με στενά οικοπεδίστικη αντίληψη, έχουν το θράσος να διεκδικούν την κατοχή όσων μαρμάρων φυγαδεύτηκαν,
διασώθηκαν στα μουσεία του εξωτερικού και γλίτωσαν κυρίως από τους ίδιους.

Επιπλέον, αγανακτούν με τους βρετανούς κι έχουν θέσει σαν «εθνικό» στόχο τη διεκδίκηση των μαρμάρων του Βρετανικού Μουσείου. Μα αν είχαν μείνει εδώ, ασβέστης, μάντρες, κεμπαμπτζίδικα κι εκκλησίες θα είχαν γίνει κι αυτά. Η περίπτωση των ελγινείων είναι χαρακτηριστική της νοοτροπίας και της σχιζοφρένειας της Ρωμιοσύνης.

Όχι να επιστρέψουν οι αρχαιότητες δεν πρέπει, αλλά κι όσες έχουν διασωθεί από τη μανία της Ρωμιοσύνης, καλύτερα να τις έπαιρναν κι αυτές κάποιοι πολιτισμένοι ξένοι κι αν ποτέ, μετά από χρόνια, δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες, αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση του ελλαδικού χώρου κι οι τότε κάτοικοί του είναι περισσότερο πολιτισμένοι, μόνο σ’ εκείνη την περίπτωση θα μπορούσε να ξανασυζητηθεί τυχόν επιστροφή τους.

Ο ρωμιός είναι περίγελος του πολιτισμένου κόσμου, τελευταίος στις περισσότερες στατιστικές (παχυσαρκία, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, ανάπτυξη, πολιτισμό, παιδεία, αθλητισμό, επιχειρηματικότητα, καθαριότητα, πολυφαρμακία, οικολογία κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους σας) και μονίμως χρεωκοπημένος, όπως ο εθνικός του ήρωας, ο Καραγκιόζης.

Δεν μπορεί να διαχειριστεί τον εαυτό του ο ρωμιός, τις αρχαιότητες θα διαχειριστεί;